TEORIA ZAĆMIEŃ(82) – niezrozumiałe zjawisko.

[SPUNTI]

Czyste błękitne niebo bez żadnej chmurki od wschodu do zachodu Słońca. Słońce upaja nas życiodajnymi promieniami. W większości roku w czasach starożytnych, średniowiecznych i nowożytnych ludzie zawsze są zajęci codzienną pracą, nie zwracając uwagi na światło dzienne. Życie i praca człowieka upływa naturalnie według rytmu czasu i nagle, w biały dzień, dzieje się coś niewytłumaczalnego. Szczególnie takie wydarzenia dominowały w okresie starożytnym i średniowiecznym. Najpierw zauważono dziwne lekkie osłabienie światła słonecznego pierwsza myśl jak przychodziła im do głowy może chmura przysłoniła Słońca powodując jego pociemnienie. Nieraz takie zjawisko podczas dnia obserwowano zwłaszcza w pochmurny dzień, kiedy cień chmur przesuwał się po powierzchni Ziemi. Ilość światła słonecznego wyraźnie się zmniejszyła ale zauważono coś niepokojącego co się dzieje z życiodajnym Słońce. Nie dość, że podczas dnia chmury pokrywają Słońce to działają jak naturalny filtr, tarcza słoneczne wyraźnie jest nagryziona z upływającym czasem staje się coraz to mniejsza. Nagle na niebie podczas dnia Słońce przyjmuje postać cienkiego jasnego sierpa, Słonce już tak dostatecznie nie ogrzewa powierzchnie Ziemi. Jeszcze chwil i Słońce w biały jasny słoneczny dzień staje się ciemnym krążkiem na niebie. Staje się na tyle ciemno, a na niebie pojawiają się jasne planety i gwiazdy. Wśród ludzi niewtajemniczonych w geometrię zjawiska występuje ogromna trwoga i przerażenie. Ludzie tupią, krzyczą , trąbią, biją w bębny, w kierunku czarnego Słońca strzelają strzałami z łuków. Za wszelką cenę chcą pomóc Słońcu, który walczy z potężnym potworem. Podczas całkowitego pokrycia Słońca przez potwora, potwór otoczony jest jasną srebrzystą aureola. Ludzie myśleli, że on teraz jako bóg zła będzie rządził losami życia ludzi na Ziemi zsyłając na ich plony nieurodzaj i zarazę.