Obłok planetarnego „cygara”

[SPUNTI]

Obłok planetarnego „cygara” podąża za wirującym się Słońcem i rozciąga się od 20 mln km od jego powierzchni. Granica jego kończy się w odległości 40-50 jednostek astronomicznych. Zaczyna się okres planetarny tworzenie planet, księżyców planet i planetoid. Proces tworzenie dzieje się w obłoku, którego rozmiar w najgrubszym miejscu nie przekracza 10-15 mln km. Można powiedzieć ,że w takim cienkim „cygarowym” dysku następuje lokalne powolne scalanie wieloatomowe cząsteczki. Cząsteczki te ze sobą się w dużej ilości łączą co przeradza się w krystaliczne ziarna pyłu. Oczywiście taki proces jest powoli i krystaliczne ziarna pyłu zwiększają swoje rozmiary. Te, które są bliżej położone Słońca obdarowywane są większym natężeniem światła, większą termiczną energią. Wszystko jest bardzo ważne ponieważ przede wszystkim sprzyja tworzeniu w nich pierwiastków jak żelazo, magnez, tlen, cynk, miedź zaczynają występować również i lżejsze pierwiastki. Posiadające już znacznie większe rozmiary ziarna zestalonego pyłu są ciałami stałymi. Wodór występujący w ich strukturze tworzy powierzchnię ziarnowo - wodorową. Pierwiastki nadal nacierają na krystaliczne obiekty zwiększając cały czas swoją masę. Oczywiście przy jednoczesnym ruchu wirowym ciała, który również oddziałuje na materię w której ten obiekt się znajduje. Materia wiruje lokalnie wraz z nim ten proces trwa miliony, miliony lat okrążając Słońce razem z całym obłokiem. To jeszcze nie koniec ponieważ przez cały czas trwa proces wchłaniania ciężkich pierwiastków. Ciało przyjmuje coraz bardziej ciało stałe i formuje się w kształt kulisty na jego powierzchni pojawiają się bryły skale. Nie jest to nic za darmo wchłanianej materii z biegiem milionów lat w przestrzeni jest już coraz to mniej. Obiekty te nie są źródłem, które pochłaniania całkowicie materie. Materia zostaje również unicestwiona może to za duże słowo raczej odepchnięta w przestrzeń międzygwiezdną. W tym okresie czasu wiatr słoneczny był bardziej „agresywny” niż ma miejsce w czasach nam współczesnych.
Obłok planetarnego „cygara” podąża za wirującym się Słońcem i rozciąga się od 20 mln km od jego powierzchni. Granica jego kończy się w odległości 40-50 jednostek astronomicznych. Zaczyna się okres planetarny tworzenie planet, księżyców planet i planetoid. Proces tworzenie dzieje się w obłoku, którego rozmiar w najgrubszym miejscu nie przekracza 10-15 mln km. Można powiedzieć ,że w takim cienkim „cygarowym” dysku następuje lokalne powolne scalanie wieloatomowe cząsteczki. Cząsteczki te ze sobą się w dużej ilości łączą co przeradza się w krystaliczne ziarna pyłu. Oczywiście taki proces jest powoli i krystaliczne ziarna pyłu zwiększają swoje rozmiary. Te, które są bliżej położone Słońca obdarowywane są większym natężeniem światła, większą termiczną energią. Wszystko jest bardzo ważne ponieważ przede wszystkim sprzyja tworzeniu w nich pierwiastków jak żelazo, magnez, tlen, cynk, miedź zaczynają występować również i lżejsze pierwiastki. Posiadające już znacznie większe rozmiary ziarna zestalonego pyłu są ciałami stałymi. Wodór występujący w ich strukturze tworzy powierzchnię ziarnowo - wodorową. Pierwiastki nadal nacierają na krystaliczne obiekty zwiększając cały czas swoją masę. Oczywiście przy jednoczesnym ruchu wirowym ciała, który również oddziałuje na materię w której ten obiekt się znajduje. Materia wiruje lokalnie wraz z nim ten proces trwa miliony, miliony lat okrążając Słońce razem z całym obłokiem. To jeszcze nie koniec ponieważ przez cały czas trwa proces wchłaniania ciężkich pierwiastków. Ciało przyjmuje coraz bardziej ciało stałe i formuje się w kształt kulisty na jego powierzchni pojawiają się bryły skale. Nie jest to nic za darmo wchłanianej materii z biegiem milionów lat w przestrzeni jest już coraz to mniej. Obiekty te nie są źródłem, które pochłaniania całkowicie materie. Materia zostaje również unicestwiona może to za duże słowo raczej odepchnięta w przestrzeń międzygwiezdną. W tym okresie czasu wiatr słoneczny był bardziej „agresywny” niż ma miejsce w czasach nam współczesnych.