TEORIA ZAĆMIEŃ(113) – przyszłość orbitalna Księżyca.

[SPUNTI]

Jak już zaznaczyłem w poprzednich postach jeżeli nasz Księżyc poruszałby się tylko w płaszczyźnie ekliptyki to jego wysokość nad horyzontem w zależności od deklinacji Słońca miałby tę samą wartość. Jego wschód odbywał by się zawsze wcześniej o 52 minuty czyli dokładnie brakujące 13*, jaką pokonuje w ciągu doby. Ruch Księżyca odbywa się pod średnim nachyleniem do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 5*09’. Przy dużej dodatniej deklinacji (+28,6*) Księżyc wschodzi na północnym wschodzie, jego ruch nad horyzontem przez sferę niebieską jest bardzo długi. Podobnie zachowuje się nasze Słońce latem, zachód odbywa się na dalekim północnym zachodnim horyzontem. Kiedy Księżyc przeszedł na półkulę południowa nieba jego deklinacja maleje do wartości (-28,6*) przyjmuje wartość ujemnej deklinacji. Jego dobowy ruch po sferze niebieskiej nad lokalnym horyzontem jest znacznie już krótszy. Wschód odbywa się na południowym wschodzie i zachodzi na południowym zachodzie. Podobnie zachowuje się tak samo również i nasze Słońce w okresie zimowym. W dokładniejszych obserwacjach ruchu Księżyca zaobserwowano, że jednak nie porusza się on w sposób regularny okresowo nieco przyspiesza i 90 minut w swojej wędrówce po sferze niebieskiej. Zatem z bezpośredniej obserwacji wynika, że Księżyc obiega Ziemię wynosi średnio 27,32 doby. Jak się zachowuje Księżyc w przestrzeni kosmicznej. Wiadomo nam nasz naturalny satelita od zawsze towarzyszy Ziemi w jej rocznym ruchu wokół Słońca. Pomiary odległościowe wykazały, że oddala się n od nas co prawda na 100 lat tylko 3,82 metrów to jednak powoli go tracimy. Póki co długo jeszcze będziemy się cieszyć jego widokiem. Takie pomiary dokonywane są po przez pozostawione odbłyśniki laserowe prze załogową misję programu Apollo. Pierwsze pomiary dokonano 50 lat temu wartość uzyskana przez ten okres czasu jest w sumie stała jak na razie. Naukowcy jednak przypuszczają za jakiś czas oddalenie nie będzie o owe 3,82 metra nieregularnie będzie się zwiększało spowodowane z oddziaływaniem grawitacyjnym Słońca, Ziemi i największych planet naszego systemu słonecznego. Symulacja komputerowa pokazuje, że za jakieś ok 600 mln lat okres obiegu wyniku oddalenia się Księżyca wzrośnie do 47 dób. Przy takim obiegu jego średnia odległość wzrośnie 552 tyś. km. przy zachowaniu wartości mimośrodu na tym samym poziomie. Jego średnica pozorna spadnie do 22 minut kątowych i przy przypadających zaćmieniach Słońca będziemy mieli do czynienia tylko zjawiskami pierścieniowymi. Księżyc na niebie będzie nam przyświecał dwukrotnym słabszym natężeniem niż to czyni obecnie ( -11,71 mag.)