Zapadanie się do czarnej dziury.

[SPUNTI]

Czarne dziury widoczne są dzięki efektom kwantowym dlatego mogą na swój sposób świecić. Natomiast samo świecenie zawdzięczymy dzięki kiedy czarna dziura znajdzie się w sąsiedztwie jakieś materii, którą zasysa ku sobie. Samą strukturę świecenia czarnych dziur ładnie matematycznie opisał 45 lat temu w 1974 roku znakomity angielski fizyk teoretyk Stephen Hawking. Jego teoria w sumie świecenia czarnych dziur nie opierała się o teorie mechaniki kwantowej. Zagłębiał się pod kątem samych czarnych dziur pod względem grawitacyjnym wykorzystując jednocześnie prawa termodynamiki. Takie rozważania zachowanie się praw termodynamiki w potężnym polu grawitacyjnym jednak nie należy do prostych zagadnień. Już same rozważania, które nawet nie odnoszą się do czarnych dziur są analogowe do powstawania gwiazd. W końcowej fazie życie jeżeli spełnia odpowiednie warunki mogą przekształcić się w czarną dziurę. Weźmy obłok międzygwiezdny, który jest pozostałością po wybuchu supernowej. Obłok między gwiezdny kurcząc się pod wpływem własnej masy i grawitacji ogrzewa się wydzielając własne światło i ciepło. Grawitacja działa dalej materia ściskana jest do mniejszych swoich rozmiarów. Oczywiście wszystko jest w uchu rotacyjnym i nagle samoczynnie na skutek naprawdę wysokiej temperatury w jej wnętrzu dochodzi do „samo zapłonu”. Ten „samo zapłon” to nic innego jak reakcja termojądrowa. Wyzwolona energia cieplna i ciśnienie od wewnątrz powstrzymuje dalsze kurczenie się materii gwiezdnej. Proces ewolucji życia gwiazdy trwa dalej wypala się w niej paliwo jądrowe. Do głosu dochodzą inne pierwiastki znacznie już cięższe w procesie termojądrowych bardziej szybciej się wypalają. Tak naprawdę w całym życiu gwiazdy nigdy nie dochodzi to równowagi pomiędzy grawitacją, a termodynamiką. Oczywiście proces grawitacyjno – termodynamiczny w pewnym stadium ewolucji gwiazdy może w jakiś sposób zahamowany. Jego zahamowanie nigdy nie osiągnie wartości zero może tylko przebiegać na pewnych etapach wolniej lub szybciej.