TEORIA ZAĆMIEŃ(117) – ruch Księżyca w przestrzeni.

Od wielkiego wybuchu po dzień dzisiejszy i daleko w przyszłość.
Awatar użytkownika
SPUNTI
VIP
Posty: 1637
Rejestracja: 8 lut 2019, o 20:14
 Polubiane: 18 times

TEORIA ZAĆMIEŃ(117) – ruch Księżyca w przestrzeni.

Post autor: SPUNTI »

TEORIA ZAĆMIEŃ(117) – ruch Księżyca w przestrzeni.
Przy każdym obiegu wokół Ziemi nasz satelita zajmuje dwa skrajne położenia. Jednym z tych położeń zajmuje podczas przypadającej pełni. Wówczas znajduje się chwilowo najdalej od Słońca. W momencie nowiu odległość względna Księżyca najmniejsza. Ciekawa sprawa przedstawia się z prędkością heliocentryczną Księżyca. W czasie pełni w myśl zasady prędkość wypadkowa, wektory prędkości heliocentrycznej i geocentrycznej powinien być odejmowany niestety tak nie jest. Względna średnia prędkość heliocentryczna wynosi 31 km/sek. Aby dorównać prędkości i nie pozostać w tyle za Ziemią, prędkość heliocentryczna ma taką właśnie wartość. Kiedy jest w nowiu prędkość maleje do 29 km/sek. Oba te ciała niebieskie cały czas krążą wokół Słońca w tym samym kierunku. Zatem całkiem możliwe jest twierdzenie, że Księżyc nie porusza się wokół Ziemi, ale wraz z nią obiega Słońce podobnie jak nasza planeta po orbicie heliocentrycznej. Wiemy również, że Słońce obiega centrum Naszej Galaktyki w czasie 220 mln lat. Ziemia obiegając Słońca jej orbita z perspektywy przestrzeni wygląda jakby obiegała nasza dzienną gwiazdą po gwincie to samo również dotyczy naszego Księżyca. Możemy uznać układ Ziemia-Księżyc za układ ciał podwójnych. W tym układzie masa Księżyca jest 81 – krotnie mniejsza od masy Ziemi. Inne układy księżyców wraz z planetami taki stosunek masy wynosi od tysięcy do setek miliardów krotnie mniej. Fajnie przedstawia się układ Ziemia-Księżyc jaki zobaczymy z orbity będąc w bliskim sąsiedztwie planety Wenus. Podczas opozycji Ziemi wygląda ona naprawdę imponująco jest po Słońcu drugim obiektem pod względem jasności. Świeci znacznie jaśniej niż Wenus u nas na niebie jasność naszej planety osiąga wielkość nawet – 7 mag. Nasz Księżyc podczas maksymalnej elongacji oddala się od Ziemi na odległość 33‘ minut kątowych i świeci jako gwiazda -2,0 mag. Stanowi doskonały układ jako układ podwójny z okresem obiegu ok 30 dni. Powracając na Ziemię z powierzchni naszej planety widoczna jest tylko jedna strona półkuli Księżyca, zawsze zwrócona w stronę naszej planety. Wydawało by nam się, że Księżyc w przeciwieństwie do Ziemi, nie obraca się wokół swojej osi. Ponieważ jedną strona swoją półkuli jest do nas zwrócony. Nic mylnego i rozumowanie w ten sposób jest mylne nasz naturalny satelita Ziemi jest dlatego zwrócony ta samą strona swojej tarczy ponieważ jego ruch obiegowy jest równy ruchem obrotowym wokół własnej osi. Czasy tych okresów są ze sobą ściśle ze synchronizowane są sobie równe 27,32 doby.
Załączniki
TEORIA ZAĆMIEŃ(117) – ruch Księżyca w przestrzeni.
TEORIA ZAĆMIEŃ(117) – ruch Księżyca w przestrzeni.
fb obraz.jpg (20.15 KiB) Przejrzano 495 razy
ODPOWIEDZ

Wróć do „Astronomia teoretyczna”