TEORIA ZAĆMIEŃ(118) – libracja Księżyca.

Od wielkiego wybuchu po dzień dzisiejszy i daleko w przyszłość.
Awatar użytkownika
SPUNTI
VIP
Posty: 1637
Rejestracja: 8 lut 2019, o 20:14
 Polubiane: 18 times

TEORIA ZAĆMIEŃ(118) – libracja Księżyca.

Post autor: SPUNTI »

Jeżeli synchronizacja nie byłaby zachowana wówczas moglibyśmy obserwować coraz to inne szczegóły na powierzchni Księżyca. Jednak Księżyc obraca się dookoła swej osi równy obiegowi dookoła Ziemi. To powoduje, że jedna strona półkuli zawsze zwrócona jest ku naszej planety. Taki synchroniczny układ nie jest jedynym przypadkiem w naszym układzie słonecznym. Analogowo m/n występują w układzie dużych księżyców Jowisza. Mimo, że widzimy tylko jedną półkulę Księżyca skierowana ku Ziemi to z powierzchni naszej planety możemy obserwować od 51% do 56% jego całkowitej powierzchni. Dlaczego tak się dzieje, wspominałem już kilkakrotnie o nachyleniu osi obrotu do płaszczyzny orbity Ziemi. Wiemy dobrze jest to wartość 23,45* i jeżeli chodzi o Księżyc oś jego obrotu do swojej z kolej płaszczyzny orbity wynosi 6,33* jest to przyczyną tzw. libracji kołysania się Księżyca. Wpływa to na widoczność bardziej południowego i północnego księżycowego bieguna stąd ta większa połowa widocznej powierzchni naszego satelity. Jeszcze występuje jeden chyba najważniejszych okresów czasu po którym następuje powtarzalność faz Księżyca. Obserwując Księżyc każdy z nas doświadcza jego wygląd raz przyjmuje postać cienkiego sierpa drugi raz widoczna jest jego połówka. Oczywiście taka sytuacja bierze się stąd, że w czasie obiegu dookoła Ziemi, Księżyc zajmuje na swojej orbicie inny kąt względem Słońca. Księżyca jako ciało niebieskie jest kulą i nieprzezroczyste. Z perspektywy obserwatora z powierzchni Ziemi w okolicach jego nowiu ma postać cienkiego sierpa. Księżyc jako kula zawsze oświetlona jest tylko w 50% i z perspektywy małego kąta w jakiej odległości na niebie znajduje się od Słońca na sferycznej kulistości Księżyca przyjmuje postać cienkiego sierpa. Tarcza Księżyca będzie coraz to większa ponieważ oddala się kątowo od Słońca. Wówczas perspektywa oświetleniowa Słońca przez jego promienie jest już inna, która dąży do 100% widoczności tarczy Księżyca. Analogowe doświadczenie możemy przeprowadzić we własnym ciemnym pokoju postawmy na środku źródło światła, może być to żarówka (Słońce). Naprzeciwko naszych oczów wyciągnijmy jedną rękę i umieśćmy na dłoni piłkę np. tenisową (Księżyc). Teraz wykonujemy powolny obrót dookoła własnej osi nasze oczy są punktami obserwacyjnymi (Ziemia). Podczas takiego obrotu piłka tenisowa jej kształt „tarczy” będzie zmieniał wygląd analogowo jak Księżyc na sferze niebieskiej.
Załączniki
TEORIA ZAĆMIEŃ(118) – libracja Księżyca.
TEORIA ZAĆMIEŃ(118) – libracja Księżyca.
fb obraz.jpg (13.17 KiB) Przejrzano 491 razy
ODPOWIEDZ

Wróć do „Astronomia teoretyczna”