TEORIA ZAĆMIEŃ (152) - astronomia sferyczna.

Od wielkiego wybuchu po dzień dzisiejszy i daleko w przyszłość.
Awatar użytkownika
SPUNTI
VIP
Posty: 1637
Rejestracja: 8 lut 2019, o 20:14
 Polubiane: 18 times

TEORIA ZAĆMIEŃ (152) - astronomia sferyczna.

Post autor: SPUNTI »

To samo odczuwa inny obserwator znajdujący się kilometry od nas. Zawsze odnosimy wrażenie, że jesteśmy w centrum sfer ery niebieskiej. Jesteśmy pozornym środkiem względem położenia ciał niebieskich, a promień sfery może być dowolny. Inną wartość promienia sfera przyjmuje dla obserwatora, który stoi bezpośrednio na powierzchni Ziemi, a inny gdy np. znajduje się na wysokiej wieży. Promień sfery niebieskiej może być dowolny w zależności gdzie obserwator się znajduje czy na powierzchni Ziemi czy wznoszącej się gondoli balonu. Niektóre już elementy astronomii sferycznej jak już wspomniałem zapoznaliśmy się wiemy co to jest ekliptyk, równik niebieski oś świata. Oczywiście to nie wszystkie elementy używane w astronomii sferycznej. Jednym z podstawowym takim jest tzw. wirtualna linia pionu przecinająca sferę niebieską w dwóch punktach. Linia ta jest prostopadła do płaszczyzny wielkiego koła horyzontu i przechodzi przez obserwatora. Dokładnie na nad głową obserwatora z każdego punktu horyzontu znajduje się zenit. Ciała niebieskie, które przechodzą przez ten punkt mówimy, że przechodzą przez zenit wysokość ich górowania wynosi 90*. Po drugiej stronie sfery niebieskiej pod stopami obserwatora znajduje się drugi niewidoczny punkt nazywany nadirem. Jak wspomniałem jest on niewidoczny ponieważ znajduje się pod horyzontem i skrywa się pod powierzchnia Ziemi. Punkt ten podobnie jak zenit znajduje się ale już pod horyzontem w odległości 90*. Główne wielkie koło na którym znajdują się cztery podstawowe punkty N i S oraz W i E jego płaszczyzna jest prostopadła do linii pionu, nazywany jest już wspomniany horyzontem. Jest to tzw. horyzont prawdziwy zwany również horyzontem matematycznym i od tej linii horyzontu liczymy wschód i zachód Słońca i Księżyca i pozostałych ciał niebieskich. Horyzont fizyczny określamy jako widnokrąg i jest zależny od ukształtowania lokalnego terenu powierzchni Ziemi dolin, wzgórz i pagórków oraz występujących zabudowań. Nie raz okazuje się, że planeta dawno dokonała swojego wschodu i powinna znajdować się nad horyzontem lecz jest nie widoczna ponieważ horyzont fizyczny na to nam nie pozwala jej obserwacji. Równik niebieski jako wielkie koło znajdujące się na sferze niebieskie przecina się z prawdziwym horyzontem w punktach na wschód (E) i na zachód (W). Duży okrąg przechodzący przez bieguny świata, zenit (Z) i nadir (N) nazywany jest południkiem niebieskim i dzieli sferę niebieską na wschodnią i zachodnią półkulę. Południk niebieski jest również płaszczyzną przecinającego prostopadle obserwatora wyznacza on dokładnie punkt północny (N) i punkt południowy (N), który jest wskazuje południk miejscowy. Odległości kątowe ciał niebieskich od horyzontu prawdziwego wyrażamy w liczbach ujemnych i dodatnich. Wartości dodatnie dla ciął niebieskich wyrażone są kiedy znajduje się względem obserwatora nad horyzontem, ujemne pod horyzontem wówczas jest one niewidoczne.
Załączniki
-  astronomia sferyczna
- astronomia sferyczna
ODPOWIEDZ

Wróć do „Astronomia teoretyczna”