Selenografia – historia (3)

Od wielkiego wybuchu po dzień dzisiejszy i daleko w przyszłość.
Awatar użytkownika
SPUNTI
VIP
Posty: 1637
Rejestracja: 8 lut 2019, o 20:14
 Polubiane: 18 times

Selenografia – historia (3)

Post autor: SPUNTI »

W sumie do tej pory w pracach jakie dokonywali astronomowie i obserwatorzy powierzchni Księżyca w selenografii tak naprawdę nie wykonano rewolucyjnego kroku. Już bardziej pod kątem naukowym prace posuwały się powoli od 1748 roku astronom niemiecki Tobiasz Mayer rozpoczął systematyczne obserwacje naszego naturalnego satelity przez okres prawie dwóch lat. Jednak jego obserwacje nie polegają an wykonywaniu rysunków powierzchni szczegółów. Wykonuje on pomiary pozycyjne kraterów używając do tego celu mikrometru okularowego. Ma podstawie obserwacji i dokonanych pozycyjnych pomiarów opracowuje on mapę powierzchni Księżyca, która jednak wydane jest po jego śmierci. Jego mapa ma średnicę 203 mm i na niej zaznaczone jest ok 90 różnych szczegółów z tej liczby 27 posiadają wykonane pomiary pozycyjne. Mapa Mayera został wydana w 1775 roku i bardzo jak na tamte czasy szczegółowa znacznie dokładniejsza niż mapa Księżyca jakie wykonał Ja Heweliusz. Mapa Mayera Księżyca przydatna była podczas wykonywania następnej mapy ale już w XIX wieku w 1824 roku którego tego trudu podjął się Klinkerfues. Na podstawie i własnych obserwacji i wykorzystania dzieła Mayera tworzy nową mapę Księżyca o średnicy 35 cm. W sumie ma dobre selenografia ponownie zagościła już pod koniec XVIII wieku i na początku następnego. Twórca który również do jej rozwoju się przyczynił J. Schroter w 1784 roku w roku odkrycia Urana rozpoczął on systematyczną obserwacje powierzchni Księżyca. Cel do którego dążył to wykonanie jak najdokładniejszej mapy Księżyca. Bardzo dokładnie i szczegółowo przyglądał się powierzchni Księżyca wykonując jednocześnie dokładne ich rysunki. Jednak wybierał najciekawsze fragmenty jego powierzchni i bardzo szczegółowo je rysował. Chciał po sobie pozostawić cała dokumentację tych obszarów dla przyszłych pokoleń obserwatorów. Z pomocą jego wykonanych rysunków zapewne dostrzegły by oni ewentualne zmiany formacji jakie mogłyby zajść w tych obszarach. Astronom ten oprócz odkrycia nowych szczegółów na powierzchni proponuje zastosowanie skalę jasności od 0 do 10. W tej skali 0 jest najciemniejszym obszarem na powierzchni Księżyca. Analogowe obserwacje Księżyca również wykonuje inny obserwator Paweł von Gruithuisen. Właśnie w 1825 roku publikuje swoją mapę Księżyca nie jest ona duża ale posiada bardzo dużo informacji co do powierzchniowej jasności Księżyca. Teraz już w selenografii nadszedł czas na mapy o dużych rozmiarach, Taką pierwszą mapę tego typu wykonuje geodeta z Drezna Wilhelm Gotthelf Lohrmann (1796—1840. Przez swój teleskop swoją lunetę o średnicy obiektywu 8,3 cm i ogniskowej ponad 1 m rozpoczyna w 1820 r oku obserwację Księżyca. Fragment każdego odcinka jego tarczy na początku przegląda uważnie później powracając do tego samego obszaru wykonuje rysunki.
Załączniki
Selenografia – historia (3)
Selenografia – historia (3)
ODPOWIEDZ

Wróć do „Astronomia teoretyczna”