TEORIA ZAĆMIEŃ (154)/160 – refrakcja atmosferyczna. Przedstawione przeze mnie wyliczenia zakresu astronomii sferycznej

Od wielkiego wybuchu po dzień dzisiejszy i daleko w przyszłość.
Awatar użytkownika
SPUNTI
VIP
Posty: 1637
Rejestracja: 8 lut 2019, o 20:14
 Polubiane: 18 times

TEORIA ZAĆMIEŃ (154)/160 – refrakcja atmosferyczna. Przedstawione przeze mnie wyliczenia zakresu astronomii sferycznej

Post autor: SPUNTI »

TEORIA ZAĆMIEŃ (154)/160 – refrakcja atmosferyczna.
Przedstawione przeze mnie wyliczenia zakresu astronomii sferycznej nie uwzględniają poprawki na astronomiczną refrakcję. Wiemy dobrze, Ziemia posiada atmosferą zachowuje się jak (gazowy pryzmat). Astronomia sferyczna wymaga w obliczeniach dużej precyzji tym bardziej kiedy chcemy teoretyczne wyniki swoich wyliczeń uzyskać z dużą dokładnością. Jest to bardzo ważne ponieważ z bezpośredniej obserwacji możemy porównać swoje wyniki z wcześniejszymi wyliczeniami. Zazwyczaj na sferze niebieskiej mamy do czynienia ze wschodami i zachodami Słońca, Księżyca, gwiazd i planet. Na wskutek występującej refrakcji astronomicznej związaną z nasza ziemską atmosferą musimy uwzględnić tzw. poprawkę przy położeniu ciał niebieskich. Największa wartość poprawki występuje przy wsch./zach. ciał niebieskich. Stosujemy ogólny wzór do wyliczenia poprawki dt = 90*+ ro + R – pi gdzie: ro- refrakcja atmosferyczna występująca przy horyzoncie prawdziwym wynosi 35’( minut kątowych); R – promień ciała niebieskiego; pi – paralaksa. Spróbujmy obliczyć poprawkę refrakcji dla naszego Słońca dt = 90* + 0,5833* + 0,266* – 0,002 = 90,8479*. Zawsze wschód Słońca i jego zachód wylicza się kiedy górny brzeg jego tarczy styka się z horyzontem prawdziwym 9nie fizycznym). Jeżeli następuje ten moment Słońce znajduje się w odległości od zenitu 90,85*. Praktycznie kiedy mamy otwarty horyzont prawdziwy Słońce w momencie wsch./zach. znajduje się jeszcze pod horyzontem. Jeżeli nie byłoby ziemskiej atmosfery w takim ternie wschód i zachód naszej dziennej gwiazdy odbywałby się w momencie kiedy odległość kątowa do zenitu wynosiłaby równo 90*. Nasz Księżyc jego poprawka wynosi tylko 7 minut kątowych. Wydawać mogło się nam większa wartość niż 7 minut ale to ze względu na duża jego paralaksę wynosząca 58’ (minut kątowych). Dla gwiazd i planet poprawkę do refrakcji przyjmuje się 35’ ze względu na małe rozmiary pozorne i wartości ich paralaksy. Im bliżej dane ciało niebieskie znajduje się zenitu wówczas poprawka refrakcji jest również mniejsza w zenicie wynosi wartość zerową. Mamy pogląd jak ten cały mechanizm działa uwzględniając poprawkę refrakcji. Teraz chciałbym opisać z czasem jakim występuje podczas zaćmień Słońca czy Księżyca. Chciałbym kilka zadań poświęcić samej paralaksy Księżyca z punktu geometrycznego tłumaczenia jest najciekawsza ponieważ jest ona największa pod względem wartości. Podczas wschodu i zachodu Księżyca należy wziąć pod uwagę jego przesunięcie pozorne na sferze niebieskiej względem gwiazd. Załóżmy, że kilka obserwatorów na powierzchni Ziemi znajdują się na tym samym południku ale na różnych szerokościach geograficznych. Obserwują sobie Księżyc na tle tych samych gwiazd. Jeden z obserwatorów ta sam gwiazdkę widzi tuż nad jego tarczą, inni poza tarcza, a inny pod tarczą. Taki stan rzezy podyktowany paralaksą, każdy może nas tego doświadczyć wykonując analogiczne doświadczenie. Wyciągnijmy rękę weźmy jeden wyciągnięty palec przymrużając jedno, a później drugie oko. Zauważymy jak palec będzie zmieniał swoje położenie względem wybranego przedmiotu. Skrajne położenie nic innego jak kąt paralaksy.
Załączniki
– refrakcja atmosferyczna.
– refrakcja atmosferyczna.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Astronomia teoretyczna”