Ruch kątowy Wenus i Ziemi widoczny z Merkurego.

[SPUNTI]

Drugim pod względem jasności wizualnym obiektem na Merkurym niebie jest nasza Ziemia. Podczas przypadającej opozycji Ziemi co się bardzo często zdarza dokładnie co prawie 116 dni. Układ Ziemia – Księżyc można bez problemu obserwować jako układ podwójny i Księżyc przy największym oddaleniu pozornym od Ziemi oddala się na odległość maksymalną 16’ kątowych. Wartość kątowa jest zachowana podczas opozycji Ziemi z Merkury. Jak wspomniałem pozostałe planety są dla Merkurego planetami zewnętrznymi. Gdy Merkury dokona pełnego obiegu wokół Słońca najbliższa planeta jego to Wenus potrzebuje 2,5 krotnego czasu większego na pokonanie całej sfery niebieskiej Merkurego, Ziemia – 4 krotnego, Mars – 8 krotnego, a daleki Neptun poruszający się powoli potrzebuje 685 – krotnego dłuższego czasu. Ziemia w czasie jednego roku Merkurego (88 dni) tam na sferze niebieskiej pokona tylko 86 stopni, Wenus – 140*, Mars 45*. Planeta Merkury dla Ziemi jest wewnętrzną planetą i zawsze na ziemskiej sferze niebieskiej znajduje się w pobliżu Słońca. Bliskość orbity Merkurego względem Słońca powoduje, iż planeta na dobę szybko przemieszcza się względem Słońca. Powodem takiego przemieszczania są utrudnione prowadzone obserwacje wizualne planety. Podczas maksymalnej elongacji wschodniej i zachodniej planeta widoczna jest przed wschodem lub zaraz po zachodzie Słońca. Wówczas Merkury może się oddalić maksymalnie od Słońca na odległość kątową 28*. Oznacza to, że widoczność planety przy sprzyjających warunkach wynosi tylko 90 minut. Planeta znajdująca się w dolnej koniunkcji znajduje się pomiędzy Słońcem, a Ziemią i jest niewidoczna. Osiąga największe pozorne rozmiary kątowe co oznacza wówczas znajduje się najbliżej W tym przypadku średnica pozorna tarczy wynosi 11-12’’ chociaż od czasu do czasu minimalnie może przybliżyć do Ziemi nawet na odległość 77 mln km to większości mija Ziemię zazwyczaj w odległości ok. 100 mln km.