Wzmianki historyczne o zaćmieniach Słońca.

[SPUNTI]

Mimo, że w starożytności umiano przewidywać daty zaćmień Słońca i opisywać przebieg zjawiska tak naprawdę z najpóźniejszych okresów nie zachowały się odpowiednie dłuższe teksty. Odczytujemy je lakoniczne z zapisków kronik czy nawet z tabliczek glinianych lub na zamieszczonych papirusach. Najwięcej informacji z tego okresu czasu jednak pochodzą ze starożytnego Egiptu. Także niezależnie od Majów i Egipcjan w starożytnej w starożytnej Mezopotamii Sumerowie już XXX wieku prze naszą erą wnieśli swój wkład do astronomii, określając położenie gwiazdozbiorów po których przemieszcza się Słońce i Księżyc. W Mezopotamii astronomia i zjawiska zaćmieniowe Słońca, Księżyca wiązało się może jeszcze nie z nauką ale szczególnie z zjawiskami nadprzyrodzonymi. Przez Babilończyków V-VI wieku przed naszą erą zostają wprowadzone znaki zodiaku i wielkie koło po którym porusza się Słońce zwane ekliptyką zostaje podzielone na 12 części. Jest to początek powstania układu ekliptycznego i oznaczania współrzędnych. Powstaje jednostka jednego stopnia, którego podzielono na 60 równych części. Znajdujemy prowadzoną przez Babilończyków zapiski zaćmień datowanych na VIII wiek prze naszą erą. Wprowadzono do astronomii pierwsze obliczeniowe metody matematyczne charakteryzujące się pewnego rodzajem algorytmu. To z kolei pozwoliło na określenie dat nowiu i pełni Księżyca. Najbardziej w tym wszystkim było prestiżowe wydarzenie jak odkrycie ścisłej rytmicznej zależności miesiąca synodycznego.