Świat księżyców planety Saturn.

[SPUNTI]

Obserwacja wewnętrznych planet z powierzchni Saturna byłaby utrudniona ich bliskością kątową zajmujące swoje położenie względem Słońca. Merkury podczas maksymalnej elongacji od Słońca oddaliłby się tylko na odległość kątową 2,2*, Wenus 4,0*, Ziemia 5,7*, Mars 10,2*. Ziemia widoczna byłaby jako obiekt o jasności – 0,2 mag. Wenus -0,1 mag. Mars +2,5 mag. Największą elongację posiada Jowisz podczas maksymalnych wartości oddala się od Słońca na odległość 27*. Podczas takich elongacji Jowisz znajduje się od Saturna ponad 6 jednostek astronomicznych i w takim położeniu świeci jako gwiazda poranna lub wieczorna blaskiem – 1,4 mag. Układ księżyców planety ich orbity większości poruszają się w płaszczyźnie równika przy takiej geometrii podczas obiegu wchodzą za każdym razem w cień planety. Długość cienia stożka planety rozciąga się na odległość ok 0,9 AU praktycznie większość księżyców ulega zaćmieniom. Najdalszy księżyc w sumie skała o rozmiarze 6x4 km krąży w odległości w odległości 25 mln km od planety w czasie 4 lat. Ruch orbitalny jest jego wsteczny ponieważ nachylenie do tamtejszej ekliptyki wynosi 170*. Fajnym zjawiskiem jakie widoczne jest z powierzchni Tyrana jest zaćmienie Słońca. Z jego powierzchni widać jak Saturn o średnicy 6* stopni kątowych dokonuje zakrycie Słońca. Zakrywa 3 minutową tarczę słoneczną, a sam księżyc wówczas wchodzi w cień Saturna. W czasie centralnego zaćmienia Tytan przebywa 7 godzin w cieniu planety. Przenieśmy się teraz na planetę Uran, siódmą przedostatnia planetę naszego układu słonecznego. Została ona odkryta za pomocą teleskopu przez W. Herschela w marcu 1781 roku. Planeta średnio od Słońca oddalona jest blisko 20 jednostek astronomicznych co powoduje, że na pokonanie pełnego dystansu obiegu potrzebuje 84 lata. Ziemia względem planety podczas jego opozycji na sferze niebieskiej ustawia się w odstępie czasu 370 dni. Jego odległość przy każdym opozycyjnym położeniu się zmienia od 2,582 mld km do 2,858 mld km. Podczas dogodnych położeń względem Ziemi osiąga jasność +5,6 mag średnica pozorna 3,4’’ przy dobrych warunkach atmosferycznych poza miastem z dala od świateł powinien być w zasięgu ludzkiego oka. Gdy astronauci znajdą się w pobliżu Urana urzekną zapewne pierścienie, które powinny być już widoczne okalające planety. Prawdopodobnie w swoich zapiskach w 1789 roku podczas obserwacji planety miał rzekomo dostrzec jego pierścień ale inni astronomowie tego przypadku nie potwierdzili. Oficjalnie został odkryty podczas zakrycia gwiazdy przez planetę w 1977 roku w trakcie tego zjawiska poprzedzającego jak i później końca gwiazda zmieniała swoją wizualną jasność.