Gwiazdy na niebie(9) - Syriusz

[SPUNTI]

Najjaśniejsza gwiazda na niebie po Słońcu, która widoczna jest niemal na całej kuli ziemskiej oprócz Arktyki od 73.6 równoleżnika północnego. W Polsce przez całą noc widoczna jest na początku stycznia podczas górowania wznosi 21*,9. Gwiazda należy do konstelacji Wielkiego Psa i jest jednym z najbliższych obiektów naszego Układu Słonecznego znajdująca się od nas niecałe 9 lat świetlnych. Patrząc na gwiazdę Syriusz dostrzegamy ją jako obiekt o jasności -1,47 mag. świecąc biało niebieskim światłem. Kolor ten zdradza jego temperaturę powierzchniową która wynosi 10000*C. Rozmiar średnicowy Syriusza 2,5 mln km masa ok. 2,1 mas naszego Słońca. Materia z która zbudowana jest gwiazda jest dość ciężka. Jeżelibyśmy tylko mogli tej materii upakować w pudełko zapałek ważyłoby 33 ton. W przestrzeń kosmiczną wysyła 21 razy więcej energii niż nasze Słońce i w odległości 10 parseków jasność jej wykazywała by + 1,47 mag. (nasze Słońce +4,83 mag.). Gdyby Syriusza było można umieścić w miejscu naszego Słońca w układzie słonecznym prędkość orbitalna wzrosła by do 43 km/s rok ziemski trwałby tylko 252 dni. Dla ciekawości podam, że Merkury obiegałby Syriusza przez 59 dni, Jowisz - 8 lat ( 4 lata krócej niż przy Słońcu). Stała słoneczna na Ziemi wzrosłaby do 7,1 cal/cm^2 przy takiej ilości życie na Ziemi byłaby niemożliwe. Żeby ją zredukować ją do 1,4 cal/cm^2 musiałaby się znajdować od Syriusza ponad pięć jednostek astronomicznych. Syriusz do naszego układu słonecznego cały czas się zbliża gdzieś za 60-65 tyś laty minie Słońce w odległości 7 lat świetlnych. Już z początkiem starożytnej cywilizacji w Egipcie Syriusz był czczony jako bóstwo. Egipcjanie swój kalendarz opierali na Syriuszu, który rano przed wschodem Słońca pojawiał się na niebie i był zapowiedzią wylewu rzeki Nil przynosząc urodzaj plonów. Prawdziwy aspekt naukowy gwiazdy nastąpił przed drugą połową lat XIX wieku. Od roku 1833 przez 11 lat prowadzone były systematyczne obserwacje gwiazdy na badaniu ruchu własnego przez niemieckiego astronoma F. W. Bessela. Astronom wysnuł wniosek na podstawie wykonanych obserwacji musi posiadać swojego towarzysz obiegający wspólny środek masy. Przez okres dwadzieścia lat po obserwacjach Bessela przypuszczeń okazują się prawdziwe astronom A. Clark prowadząc testy teleskopy w swoim obserwatorium odkrywa towarzysz Syriusza. Dopiero w XX wieku w 1915 roku astronomowie wydają fizyczny o nim werdykt, Syriusz B też jest białym karłem, teleskop Hubble’a odkrywa ma wielkość Ziemi i jest od niej cięższy ok.~ 300 razy. Program skala generuje porównywalne rozmiary ciał niebieskich względem Słońca i innych planet układu słonecznego.