Astronautyka (186)- SALUT-IV

[SPUNTI2021]

Celem tych misji był długotrwały lot i przebywania człowieka poza atmosfera ziemską w stacji kosmicznej. Medycyna za wszelką cenę chciała się dowiedzieć jaki ma wpływ stan długotrwałej nieważkości na organizm ludzki. Lot to nie tylko badania medyczne ale również obserwacja i rejestracja promieniowania rentgenowskiego. Przyjrzano się dokładnie powierzchni Ziemi, zaobserwowano z pokładu stacji tzw. srebrzyste obłoki. Sojuz-18 razem z Salutem-4 dokonywali lotu w tym samym czasie kiedy była wykonywana wspólna misja Apollo-Sojuz. Prawdopodobnie bez problemu załoga Sojuza komunikowała się z kosmonautami Sojuz- Apollo serdecznie ich pozdrawiając. Sojuz-18 z załogą wylądował w dniu 26-07-1975 roku prawie po 63 dniowym pobycie w przestrzeni kosmicznej. Był to na najdłuższy pobyt kosmonautów w kosmosie. Po krótkotrwałej przerwie po lotach Sojuz-18 i 19 już w dniu 17-11-1975 roku w kosmos Rosjanie wysłali Sojuza-20. Na pokładzie nie znajdowała się załoga i Sojuz dokował 19-11-1975 roku i od tego momentu stał się pełną automatycznym kompleksem orbitalnym. Po orbicie okołoziemskiej w takim stanie znajdował się do 16-02-1976 roku. Przez trzy miesiące Salut i Sojuz był jednym zespołem w przedziale gdzie się zazwyczaj znajdowała się załoga teraz umiejscowiono wiele do prowadzenia doświadczeń zakresu biologii. Wykonano całą serię badań nad hodowlą i wegetacją roślin. Oprócz tego również sprawdzano poprawiony i ulepszony system pokładowy statku cały jego kompleks od systemów sterownia do systemu łączności i napędowych. Był to ostatni lot misji serii Sojuz do kosmicznej stacji orbitalnej Salut-4, która w trybie automatycznym jeszcze funkcjonowała przez prawie okrągły rok czasu. Dokładnie 03-02-1977 roku weszła w gęste warstwy ziemskiej atmosfery ulegając całkowitemu zniszczeniu. Powracając jeszcze do samej orbitalnej stacji w sumie jego budowa przypominała wygląd Saluta-3. Różnica pod względem wyglądu występowała zamianą umieszczenia paneli słonecznych. Zainstalowane one były w cylindrycznym przedziale załogowym ich powierzchnia całkowita wynosiła 60m^2. Na stacji Salut-4 w przedniej części znajdowała się śluza dokująca wyposażona w bardzo szczelny kilkakrotnie zabezpieczony właz przejściowy. Śluza była wyposażona również instrumenty naukowe ponieważ każdą przestrzeń statku starano się wykorzystać jak najstaranniej. Cała masa sprzętu naukowego Saluta-4 wynosiła 2 tony i jednym ważnym urządzeniem był teleskop słoneczny o średnicy 25 cm uzyskujący obraz w zakresie ultrafioletowym. Stację również wyposażono w teleskopy rentgenowskie, które rejestrowały sygnał z centrum płaszczyzny równika Naszej Galaktyki.