Astronautyka (85) – ruch orbitalny.

[SPUNTI]

Astronautyka (85) – ruch orbitalny.
Księżyc w czasie prawie 28 dni obiegający nasza planetę znajduje się w średniej odległości ok 400 tys. km. naturalnie jego prędkość poruszania się po orbicie jest mniejsza i wynosi niecały jeden km/sek. Sztuczne satelity poruszające się tuż nad powierzchnią Ziemi tj od 6700 km od jej centrum obiegają Ziemie siedmiokrotnie szybciej niż nasz Księżyc Ziemię. Czas obiegu zazwyczaj wynosi 80 minut jest to pełny ich obieg. Do sztucznych satelitów zaliczamy również specjalny rodzaj tzw. satelity geostacjonarne znajdujące się w odległości od Ziemi 1/10 odległości układu Ziemia-Księżyc. Jeżeli dysponujemy dużymi teleskopami, satelity te są w ich optycznym zasięgu wówczas stwierdzimy, że są nieruchome względem pozostałych gwiazd. W odległości w której się znajdują nad powierzchnia Ziemi potrzebują dokładnie jednej doby obiegu. Dlatego nam obserwatorom z Ziemi wydają się nieruchome. Tak jednak nie jest w każdej sekundzie na orbicie pokonują dystans 3050 metrów. Żeby sztuczny satelita mógł się znaleźć na orbicie wokół ziemskiej musimy zastosować odpowiednią rakietę nośna, która jego nad powierzchnia Ziemi umieści. Jeżeli pokonamy możliwości techniczne związane z budowa rakiety musimy ją rozpędzić do szybkości ok. 8 km/sek. Tutaj przy takim przedsięwzięciu zastosować rakietę przynajmniej dwuczłonową. Rakieta jednoczłonowa bardziej technicznie musiała być złożona przynajmniej zawierać odpowiednie duże zbiorniki paliwa. Trzeba byłoby nadać przy samym jej starcie ogromną ilość energii. W rakietach nośnych dwu czy wieloczłonowych energię jaka trzeba było by włożyć do uzyskania ogromnej prędkości rozkładana jest na dwa lub trzy etapy lotu. W momencie startu odpalany jest tylko silnik, czy silniki pierwszego członu i od platformy startowej odrywa się cały kolos rakiety. Pierwszy człon rakiety pracuje przez kilkadziesiąt sekund kiedy ona znajduje się na wysokości 50-60 km następuje automatycznie odrzucenia pustego z paliwa członu. Następuje zapłon silnika lub silników drugiego członu. Na tej wysokości rozpędzona rakieta zużywa kilka mniej paliwa niż przy starcie. Natomiast energia kinetyczna rakiety wzrasta w lawinowy sposób uzyskując pierwszą prędkość kosmiczną.