Astronautyka (123) – Łunochod – 1.

Czyli człowiek i jego narzędzia w przestrzeni kosmicznej.
Awatar użytkownika
SPUNTI
VIP
Posty: 1637
Rejestracja: 8 lut 2019, o 20:14
 Polubiane: 18 times

Astronautyka (123) – Łunochod – 1.

Post autor: SPUNTI »

Astronautyka (123) – Łunochod – 1.
Po 2 godzinach od momentu lądowania 17 listopada 1970 roku uruchomiono pierwszy przekaz telewizyjny. Zaraz po tym przekazie specjalne rampy automatycznie zostały rozłożone po których na rozkaz z Ziemi miał zjechać Łunochod-1. O godzinie 06:28 UT powoli Łunochod-1 zjeżdża po rampie na powierzchnię Księżyca. Udane lądowanie sondy kosmicznej i dostarczenie Łunochoda-1 rozpoczęło początek całej misji księżycowej. Sama sonda kosmiczna działała przez 162 dni samobieżny pojazd księżycowy funkcjonował przez okres 315 dni (był planowany na 90 dni pracy). Związek Radziecki poprzez misję Łuny-17 osiągnął ogromny techniczny sukces w astronautyce. Była to jedyny program umieszczając samobieżne pojazdy księżycowe Łunochody oznaczone też numerami 2 i 3 do czasów marsjańskiej misji łazika Pathfindera w lipcu 1997 roku. Powracając do Łunochoda-1 pojazd dostarczył na Ziemię ogromną ilość fotografii i danych naukowych. Pojazd umożliwiał obserwacje „na żywo” księżycowego krajobrazu. Łunochod-1 był pojazdem samobieżnym sterowanym z Ziemi przez zespół pięcioosobowy. Jego rozmiary długość 230 cm, wysokość 130 cm jego masa 830 kg. Swoim wyglądem przypominała wycinek stożka, który osadzony był na ośmiu kołach niezależnie posiadające napęd. Wewnątrz Łunochoda umiejscowiony był komputer pokładowy wraz sterownikami urządzeń pomiarowych. Znajdowały się także m/n koparki, wiertarki, anteny kierunkowe oraz spektrometr dwóch i detektor promieni X. Najważniejszym wyposażeniem był kamery trzy wąskokątne umieszczone z przodu pojazdu i jednej szerokokątnej umieszczonej z boku. Dwie przednie kamery i kamera boczna służyły do uzyskiwania zdjęć panoramicznych, czwarta - ostatnia z kamer służyła wyłącznie do nawigacji. Kamery posiadały możliwość uzyskiwanie obrazów z każdej strony pojazdu. Ważnym także elementem wyposażenia pojazdu był odbłyśnik laserowy, który w dokładny sposób miał możliwość wyznaczenie odległości pomiędzy pojazdem, a Ziemią. Górna warstwa Łunochoda posiadał specjalną pokrywę, która była zamykana na czas księżycowych nocy trwająca 14 dni. Było to urządzenie pod względem technicznym wszechstronne działające w środowisku księżycowym Związek Radziecki w tym czasie na kilkanaście lat wyprzedził epokę astronautyki. Łunochod 1 działał sprawnie do 17 lipca 1971 roku przestał funkcjonować w czasie jedenastej nocy księżycowej, na skutek nadmiernego oziębienia układów. W tym okresie przejechał 10,5 km przesyłając na Ziemię 206 zdjęć panoramicznych i blisko 20 000 zdjęć wąskokątnych. Wykonał w tym czasie ogromną ilość pomiarów naukowych m/n ciśnienia wiatru słonecznego podczas aktywności słonecznej. Co ciekawe w tym miejscu gdzie zatrzymał się księżycowy łazik po 40 latach 2010 roku odebrano od niego odbity sygnał laserowy, wysłany z obserwatorium we Francji. Pozwoliło to na pełną analizę ruchu Księżyca jak i też skorygowano poprawki do układu współrzędnych selenograficznych.
Załączniki
Astronautyka (123) – Łunochod – 1.
Astronautyka (123) – Łunochod – 1.
face.JPG (25.88 KiB) Przejrzano 522 razy
ODPOWIEDZ

Wróć do „Kosmonautyka”