Strona 1 z 1

Astronautyka (129) – radzieckie rakiety nośne.

: 5 lip 2020, o 09:58
autor: SPUNTI
Astronautyka (129) – radzieckie rakiety nośne.
Aby mógł program Łuny być realizowany i nie tylko wyniesienie na orbitę pierwszych radzieckich sztucznych satelitów Rosjanie musieli do tego celu posiadać odpowiednią rakietę nośną. W takim przypadku rakiety dysponowały mocą uzyskiwania I prędkość kosmicznej ok. 8 km/s. Do programu misji Łun, rakiety nośne były bardziej jeszcze „mocniejsze”, aby mogły pokonać oddziaływanie grawitacyjne ziemskie. Każda Łuna znajdująca się w pobliżu Księżyca pokonywała II prędkość kosmiczną ok. 11 km/sek. Początki powstawania rakiet nośnych w ZSRR rozpoczynają się w latach 1952-1953. Konstruktorzy usilnie pracują nad projektem pod kryptonimem T-1. Była to rakieta nośna dwustopniowa do przenoszenia pocisków balistycznych na odległość 7000-8000 km. Cała rakieta miała masa w zależności od masy ładunku balistycznego wynosiła od 200 do 280 ton. Mogły one przenosić pociski o masie nawet do 5 ton. Test rakiety nośnej T-1 z atrapą masywnego pocisku 3 tonowego odbył się pełnym sukcesem w październiku 1953 roku. Równolegle z projektem rakiety nośnej T-1 pracowano nad inną rakietą nośna R-7 oznaczony kodem 8K71. Ta rakieta była tworzona już z myślą do wykorzystania umieszczania pierwszych sztucznych satelitów Ziemi. Prace projektów-konstrukcyjne trwały w latach 1954-1956. Ogrom pracy konstrukcyjnych wkładu włożył znakomity budowniczy rakiet Siergiejowi Korolow. Rakieta nośna R-7 oznaczona kodem 8K72 była na wyposażeni radzieckiej kosmonautyce szczególnie na przełomie lat 50/60-tych XX wieku. Początkowo miała służyć do przenoszenia pocisków balistycznych na duże odległości. Jednak prace modyfikacyjne nad nią trwały przez zespół S. Korolowa, które pozwalały jej do wykorzystania umieszczania na orbicie okołoziemskiej sztucznych satelitów. Modyfikacja głównie rakiety poległa na dołożeniu górnego dodatkowego stopnia rakiety. Rakieta R-7 w całości mierzyła 31 mety wysokości i u podstawy czterech członów rakietowych miała rozpiętość 10 metrów. Rakieta przypominała bryłę stożka główny człon rakiety wyposażony był 20 silników dający ciąg ok 4000 KN. W sumie R-7 posiadała trzy stopnie. Na obwodzie pierwszego członu rakiety zmontowane były cztery człony rakietowe wyposażone w 16 silników. Oczywiście w czasie momentu startu następował zapłon wszystkich 20 silników. Masa rakiety ok. 280 ton mogła na orbitę wokółziemską dostarczyć ładunek o masie nawet 3-4 ton. Jeżeli chodzi o masę ładunkową tej rakiety aby mogła znaleźć się w sąsiedztwie Księżyca wynosiła ona ok. 300 kg.