Astronautyka (167) - geneza stacji SALUT.

Czyli człowiek i jego narzędzia w przestrzeni kosmicznej.
Awatar użytkownika
SPUNTI
VIP
Posty: 1637
Rejestracja: 8 lut 2019, o 20:14
 Polubiane: 18 times

Astronautyka (167) - geneza stacji SALUT.

Post autor: SPUNTI »

Konstantin Feoktistow pomysłodawca kosmicznej stacji orbitalnej po przemyśleniu nad różnymi koncepcjami stacji wpadł na pomysł aby cały kompleks stworzyć z pojazdów Sojuz. Jeżeli tylko to się da będzie to pierwsza na świecie kosmiczna stacja orbitalna. W ten sposób urzeczywistnią się marzenia Konstantego Ciołkowskiego – ojca i pioniera astronautyki. Pomysłodawca stacji cały swój plan, pomysł zaprezentował sekretarzowi Komitetu Centralnego CPSU Ustinowi, nadzorował on cały kosmiczny i rakietowy przemysł. Inny ważny w randze, który też miał dużo do powiedzenie w kosmicznym radzieckim przemyśle Dmitrij Fiodorowicz wsparł projekt. Zdawał sobie sprawę jakie to będzie miało ogromne znaczenie dla dalszego rozwoju radzieckiej kosmonautyki. Z tym projektem udał się do Biura Politycznego Komitetu Centralnego KPZR. Moment był stosowny ZSRR zbliżała się do obchodzenia w całym kraju i w państwach bloku socjalistycznego setnej rocznicy urodzin Włodzimierza Lenina. Gdy zobaczyli zaprezentowany projekt stacji orbitalnej Członkowie Biura Politycznego zatwierdzili plan i wydali stosowną rezolucję. Nazwę stacji Salut troszeczkę później próbowano zmienić na Świt jednak pozostali przy pierwotnej nazwie. Świt czy Dawn miała wypisaną na pokładzie wewnątrz stacji natomiast przez cały czas wszystkie kolejne numery zawierały nazwę jako Salut. Podstawową bryła stacji był jej kształt cylindryczny o wymiarach 3,5 metra długości i średnicy 2,9 metra. Drugi podstawowy element również kształtu cylindrycznego o rozmiarach 4,15 na 2,7 metrów połączony był ł stożkowym „adapterem”. Pierwszy przedział stacji, który był już wspomniany to przedział załogowy drugi był tzw. przedziałem roboczym. Oczywiście od przedziału załogowa wystawała śluza 2x3 metry do której z kolei umocowany był na stały węzeł cumowniczy. Kosmonauci bez wyjścia na zewnątrz mogli się przetransportować do wnętrza stacji Salut. Zaraz za śluza i końcu stacji były rozłożone płaty baterii krzemowych dostarczając potrzebną energie elektryczną. Powierzchnia całkowita paneli stanowiło blisko 30 m^2 natomiast jej masa prawie 18 ton. Całkowita objętość dwóch przedziałów wynosiła 90 m^3.
Załączniki
-  geneza stacji SALUT.
- geneza stacji SALUT.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Kosmonautyka”