Realizacja programu Apollo.
Program lotów na Księżyc Apollo rozpoczął się od budowy trzech rakiet. Pierwsza z nich to Saturn I i Saturn IB rakiety te wykorzystane były do lotów na orbitę wokółziemską. Pierwszy stopień tych rakiet był wyposażony w 8 silników o napędzie na naftę i ciekły tlen. Drugi stopień wyposażony był w 6 silników napędzany przez ciekły wodór i utleniacz ciekły tlen. Prawdziwy wyczyn techniczny jaką zbudowano w latach 60-tych XX wieku była rakieta Saturn-V. Był to kolos ponad 100 m długości który trwale osadzony był na wyrzutni , który trwale stał do momentu jej startu. Trzystopniowa rakieta Saturn-V stosowana głównie była do misji załogowych lotów na Księżyc. W momencie startu ważyła w całości 3000 ton. Rakieta ta wraz całym zespołem napędowym Apollo i lądownikiem księżycowym LM rozpędzała się do drugiej prędkości kosmicznej tj. blisko 11 km/sek. Pierwszy stopień był z modyfikowano co jej poprzedniczki i miał 5 silników. W chwili startu osiągał ciąg 35 mln N z każdą sekundą spalając ok. 13 ton paliwa. Taki ciąg pozwalał oderwać się od Ziemi i wprowadzić załogę na orbitę wokółziemską. Kapsuła załogowa zwana członem załogowym miała kształt stożka o średnicy ok. 4 m i mogła pomieścić 3 członków załogi. Ona tylko powracała wodując na spadochronach po skończonej misji na oceanie Spokojnym. Trzecim zespołem po rakiecie i kapsule załogowej był lądownik księżycowy dla dwóch członków załogi. Składał się z platformy lądującej wyposażony w silnik rakietowy oraz przedział dla dwóch członków załogi. Platforma łagodnie miękko lądował na powierzchni Księżyca na czterech podporach. Z platformy po skończonych zadaniach na Księżycu astronauci dokonywali startu powrotu na oczekującego ich członka załogi do statku macierzystego Apolla