Astronautyka (233) – Enterprise nazwa wypożyczona.

[SPUNTI2021]

Pierwszym amerykańskim wahadłowcem był Enterprise, którego nazwę zapożyczono z serialu s-f Star Trek. Ten wahadłowiec początkowo przeznaczony był do lotów w kosmos jednak decyzją NASA został przeznaczony tylko do lotów testowych i szkolenia przyszłych astronautów, którzy będą odbywać w przyszłości loty w innych wahadłowcach. W sumie dokonano 8 lotów testowych tylko w 1977 roku wznosząc Enterprise na wysokość nie większą niż 10 km. Był to lot szybowcowy wahadłowiec leciał z prędkością 400-500 km/h i najdłuższy lot załogowo testowy trwał 62 minuty. Program misji lotów wahadłowca zakończono definitywnie w lipcu 2011 roku. Prezydent USA w 1984 roku ogłosił długoplanową realizacji budowy stacji orbitalnej. Początkowo amerykanie mieli nadzieję, że stacja na orbicie powstanie już 1992 roku. Jednak realizacja budowy została przesunięty jeszcze w czasie ze względu na trwanie misji wahadłowców. Cios katastrofy w styczniu 1986 roku Challengera i w lutym 2003 roku Columbii zmienił cały program misji kosmicznej lotów wahadłowców. Jednak realizacja budowy stacji orbitalnej przybierała co raz bardziej realne kształty początkowo miała nazywać się Wolność (Freedom). Jednak zrezygnowano ponieważ cały wygląd konstrukcja jaka był pierwotnie projektowana całkowicie się zmieniła. Tym bardziej swoją chęć do budowy zgłosiła Kanada, Japonia i Europejska agencja Kosmiczna (ESA). Przystąpienie tych krajów przyspieszyło realizację budowy stacji i w tym czasie Rosja przechodziła jeszcze duże przeobrażenia polityczne. Myślenie władz rosyjskich przestawiło się na nowe całkowicie „tory” i zaproponowali dołączenie do realizacji budowy stacji kosmicznej. W 1994 roku zaproponowano nową nazwę stacji „Alfa” jednak takiemu nazewnictwu sprzeciwili się Rosjanie ponieważ pierwszy Salut już w 1971 roku taką nazwę posiadał. Tak samo jak orbitalna stacja Mir zbudowana była z poszczególnych modułów analogowo składano przyszłą Międzynarodową Stację Kosmiczną. Każdy jego kosmiczny moduł to kolejne jego oddzielne nazwy. W 1998 roku do zespołu budowy stacji również dołączyła Brazylia. Jednak na wkląd ponoszonych kosztów zrezygnowała ze swojej działalności w 2002 roku Cały program podzielono w sumie na trzy podstawowe etapy i pierwszy z nich realizowano w latach 1995 – 1998. W tym okresie czasu główna realizacja polegała na dokowaniu amerykańskich promów kosmicznych do stacji orbitalnej Mir. Tutaj również realizowano program nie tylko naukowy ale pobyt międzynarodowy astronautów w kosmosie na stacji Mir. Drugi etap był procesem testowym odbywał się głównie w 1998 roku po dostarczeniu pierwszych modułów. Loty testowe i pobyty astronautów w nich zakończyły się w 2001 roku. Ostatni etap trwał do 2011 roku tutaj głównie skupiano się na dalsza rozbudową samej stacji dostarczając następne kosmiczne moduły. Do budowy stacji samej konstrukcji i poszczególnych modułów do wyniesienia ich na orbitę okołoziemska w celu i montowania wykorzystano przede wszystkim misje amerykańskich wahadłowców. Rosjanie udostępnili cała swoja flotę Sojuzów Europejska Agencja Kosmiczna rakiety Ariane-5.