Astronautyczna teoria K. Ciołkowskiego (33).

Czyli człowiek i jego narzędzia w przestrzeni kosmicznej.
Awatar użytkownika
SPUNTI
VIP
Posty: 1637
Rejestracja: 8 lut 2019, o 20:14
 Polubiane: 18 times

Astronautyczna teoria K. Ciołkowskiego (33).

Post autor: SPUNTI »

Kilka postów chciałbym poświęcić zagadnieniom jakimi zajmował się Konstanty Ciołkowski i inny pionierzy astronautyki bez których ta dziedzina nie mogła się rozwinąć. Gdyby nie oni to tak naprawdę w lotach kosmicznych bylibyśmy w chwili obecnej może na poziomie lat 60-tych XX wieku. Konstanty Ciołkowski kiedy analizował mechanikę lotów kosmicznych rozpatrywał jako ruch względny rakiety w stosunku do Ziemi. Trzeba zaznaczyć, że siły jakie działają podczas startu i lotu rakiety są niezmiernie duża ale największa jednak występuje siła wynikająca z prawa powszechnego ciążenia. Wystrzelona rakieta z wyrzutni rakietowej poza ruchem nadanym przez zespół napędowy ma oczywiście pewna masę ale stanowi to jednak cząstkowa masę w stosunku do samej Ziemi. Jeżeli samo oddalenie rakiety od Ziemi odbywa się w jej obrębie można przyjąć taki układ w dużym przybliżeniu jako geocentryczny. Układ ten przyjmujemy w którym dominuje siła oddziaływania grawitacyjnego naszej planety wynosi prawie ok. jednego miliona kilometrów. Powyżej tej wartości role przyjmuje Słońce rakieta poruszałaby się po orbicie wokółsłonecznej. Dlatego loty wokół Ziemi przyjmujemy za układ ruchu Ziemia-rakieta w której najgłówniejsze oddziaływanie przypada naszej planecie. Nadając rakiecie różne prędkości kinetyczne będą decydowały o jej locie. Przy starcie rakiety sam ruch rakiety rozpatrujemy w polu oddziaływania grawitacyjnego Ziemi, którego trajektoria lotu będzie miała charakter za każdym razem krzywizny. Podczas spalania materiału pędnego w siniku rakietowym energia kinetyczna rakiety będzie się zmniejszała . Ten punkt na trajektorii lotu rakieta osiągnie dopiero na wierzchołku krzywizny czyli maksymalnym pułapie. Po przekroczeniu tego punktu następuje spadanie też po torze krzywizny z jednoczesnym wzrostem energii kinetycznej wyniku przyciągania ziemskiego. Zawsze przy prędkościach startu rakiety umiarkowanych powrót rakiety na powierzchnie Ziemi jest zagwarantowany. Gdyby te prędkości startowe zachować poza Ziemią do wartości prawie jednego miliona kilometrów od naszej planety rakieta zawsze leciała by w jej kierunku.
Załączniki
Astronautyczna  teoria K. Ciołkowskiego (33).
Astronautyczna teoria K. Ciołkowskiego (33).
face.JPG (16.85 KiB) Przejrzano 471 razy
ODPOWIEDZ

Wróć do „Kosmonautyka”