Astronautyka (79) - paliwo rakietowe

[SPUNTI]

Najlepszym paliwem pod względem energetycznym jest mieszanina wodoru z tlenem przy jego spalaniu uzyskujemy prawie 4 krotnie więcej energii cieplnej niż do samego celu wykorzystalibyśmy np. proch strzelniczy. Z jednego grama wodoru przy spalaniu jednoczesnym w tym samym czasie 8 gramów tlenu uzyskujemy 3400 kalorii ciepła. Musimy cały czas taki stosunek masy wodoru i tlenu utrzymywać aby takie parametry spalania były w równowadze. Dlatego rakieta lecąca w przestrzeń kosmiczną musi mieć 8 razy więcej tlenu od wodoru. Oczywiście w zbiornikach do końca nie może być wypalone paliwo ponieważ chcąc powrócić na Ziemię rakiet musi posiadać moment hamowania. Czyli silniki, które po przejściu po przez atmosferę będą wyhamowywać jej prędkość do bezpiecznej za czym otworzą się główne spadochrony pozwalające na lądowanie. Żeby móc wystrzelić rakietę i prawidło ona mogła działać trzeb jednak spełnić całą masę technicznych warunków. Budowa i wystrzelenie rakiety to nie tylko spełnione warunki techniczne ale nakład ogromnych środków finansowych. Państwo, które decyduje się na technikę rakietową umieszczenie człowieka na orbicie wokół ziemskiej lub na powierzchni Księżyca to ogromne przedsięwzięcie. Dlatego tylko kraje w sumie bogate małymi kroczkami mogą sobie na to pozwolić posiadające na o środki finansowe. Nic od razu nie przychodzi od razu pomału cały proces ewolucyjny techniki rakietowej przechodziły dwa supermocarstwa USA i ZSRR. Po zakończeniu działań wojennych II wojnie światowej konstruktor rakiet V2 von Braun przeszedł z niemieckimi naukowcami na stronę amerykanów. Amerykanie myśleli już perspektywicznie patrzyli w przyszłość. Zdawali sobie sprawę w jaką bogatą wiedzę w konstruowaniu rakiet posiada von Braun.