Wiadomości astronomiczne z internetu

[Paweł Baran]

Rakieta Electron wynosi Palisade Demo-1
2019-10-20. Krzysztof Kanawka
Siedemnastego października nastąpił udany lot rakiety Electron. Na pokładzie znalazł się satelita o nazwie Palisade Demo-1.
Start rakiety Electron nastąpił 17 października o godzinie 03:22 CEST. Start odbył się z wyrzutni Onenui 1 na Nowej Zelandii.
Na pokładzie rakiety znalazł się jeden satelita – Palisade Demo-1. Ten satelita należy do amerykańskiej firmy Astro Digital, aktywnej na rynku obserwacji Ziemi. Satelita jest demonstratorem technologii i jest formatu CubeSat 16U. Satelita został umieszczony na orbicie o wysokości około 1200 km.
Był to dziewiąty start rakiety Electron i ósmy udany. Do końca roku firma RocketLab zamierza przeprowadzić jeszcze kilka startów rakiety Electron.
(PFA)
https://kosmonauta.net/2019/10/rakieta- ... de-demo-1/

[Paweł Baran]

Naukowcy odkryli gwiazdę, która może być starsza niż Wszechświat!
Autor: admin (20 Październik, 2019)
Astronomowie z Monash University namierzyli jedną z najstarszych gwiazd we Wszechświecie. Co ciekawe, odkrycia dokonano w Drodze Mlecznej, czyli stosunkowo blisko ziemi. Jej szacowany wiek wynosi 13,5 miliard lat.
„Nowa” gwiazda otrzymała nazwę 2MASS J18082002–5104378 B. Astronomowie wykazali, że cechuje się najniższą metalicznością względem innych znanych nam gwiazd. To pozwoliło ustalić jej wiek. Przypuszcza się bowiem, że w bardzo wczesnym Wszechświecie, gwiazdy były praktycznie pozbawione metali.
2MASS J18082002–5104378 B posiada zaledwie 10% masy Słońca i jest bardzo ciemna. To tłumaczy, dlaczego nikt dotychczas nie zdołał jej zobaczyć, choć znajduje się w Drodze Mlecznej. Jej obecność została zauważona przypadkiem podczas obserwacji drugiej gwiazdy, które razem tworzą układ binarny. Dzięki temu odkryciu, astronomowie zrozumieli, że najstarsze gwiazdy wcale nie muszą być wielkie i odległe od Ziemi.
Przypuszczalnie najstarszą gwiazdą jest HD 140283, znana również jako gwiazda Matuzalem. Jej wiek szacowany jest na 14,46 ± 0,8 miliardów lat, choć Wszechświat istnieje od około 13,8 miliarda lat. Jednak biorąc pod uwagę granicę błędu można uznać, że HD 140283 jest niewiele młodsza od Wszechświata.
Źródło:
https://zmianynaziemi.pl/wiadomosc/astr ... rszych-gwi...


https://tylkoastronomia.pl/wiadomosc/na ... szechswiat

[Paweł Baran]

Supermasywne czarne dziury hamują wzrost galaktyk karłowatych

2019-10-20.

W centrum niemal każdej galaktyki znajduje się supermasywna czarna dziura. Mimo że są to obiekty dość spokojne, mogą wytwarzać dżety, które generują potężne wiatry.

Procesy te kształtują galaktyki zarówno duże, jak i małe. Astronomowie z Uniwersytetu Kalifornijskiego wykazali, że supermasywne czarne dziury mają większy wpływ na drobne obiekty. Silne wiatry wytwarzane przez czarne dziury hamują ewolucję galaktyk karłowatych, hamując tym samym powstawanie gwiazd.

Za galaktyki karłowate uważa się galaktyki, które mają od 100 mln do kilku miliardów gwiazd. Są najczęstszym rodzajem galaktyk i często krążą wokół większych galaktyk. Dla porównania, w Drodze Mlecznej znajduje się 200-400 mld gwiazd.

Astronomowie przyjrzeli się 50 galaktykom karłowatym, z których 29 miało aktywną czarną dziurę w centrum. Odkryli, że 13 z tych galaktyk faktycznie traci gaz do przestrzeni międzygalaktycznej, a proces ten postępuje szybciej niż prędkość ucieczki galaktyki. Dziewięć z nich ma aktywną supermasywną czarną dziurę w centrum, a w sześciu przypadkach gaz pochodził bez wątpienia właśnie z niej.

- Galaktyki karłowate to najmniejsze galaktyki, w których bezpośrednio zauważyliśmy wiatry - gaz przepływa z prędkością do 1000 km/s - powiedziała Christina M. Manzano-King z Uniwersytetu Kalifornijskiego.

Wiatry galaktyczne są mieczem obosiecznym, jeżeli chodzi o formowanie się gwiazd. Ściskają one gaz, gdy wychodzą z czarnej dziury, co może pomagać w tworzeniu gwiazd. Ale mogą też proces ten zakłócać, ponieważ rozpraszają gaz z centrum, czyniąc go niedostępnym dla nowej generacji gwiazd.

Nowe badania pokazują, że supermasywne czarne dziury są ważnymi regulatorami formowania się gwiazd.

Źródło: INTERIA

https://nt.interia.pl/raporty/raport-ko ... Id,3279724

[Paweł Baran]

Dziwny obiekt latający zaobserwowany nad Trynidadem i Tobago
Autor: admin (2019-10-20)
Do dziwnego przypadku obserwacji niezidentyfikowanego obiektu z kosmosu doszło 15 października bieżącego roku. Wszystko rozegrało się o 21 :30 czasu lokalnego, już po zapadnięciu mroku. W pewnym momencie zaobserwowano jasny obiekt przelatujący na nocnym niebie.
Uwagę zwraca to, że obiekt przelatywał z niewielką prędkością, co może sugerować, że nie był to meteor. Bardzo podobnie wyglądają deorbitacje starych satelitów.
Biorąc pod uwagę fakt, że niedawno w Chile spadło coś niewyjaśnionego, można podejrzewać, że przynajmniej dwukrotnie, doszło do deorbitacji jakichś tajnych wojskowych satelitów wystrzelonych w czasie tzw. "zimnej wojnie"
https://zmianynaziemi.pl/wiadomosc/dziw ... m-i-tobago

Strange meteor fireball over Trinidad and Tobago


No meteors over Trinidad and Tobago detected by GOES-16 Lightning Mapper

[Paweł Baran]

“Dziwny” układ GJ 15 A
2019-10-21. Krzysztof Kanawka
Wokół pobliskiego układu dwóch czerwonych karłów wykryto dwie egzoplanety o bardzo różnych orbitach.
Układ GJ 15 znajduje się zaledwie 11,6 lat świetlnych od Układu Słonecznego. Układ składa się z dwóch słabych czerwonych karłów krążących wokół siebie z czasem około 2600 lat. Separacja składników tego układu wynosi 147 jednostek astronomicznych. Większa z gwiazd (GJ 15A) ma masę 0,38 masy Słońca, zaś mniejsza (GJ 15B) ma masę około 0,15 masy Słońca.
Już w 2014 roku podejrzewano, że wokół jednej z tych gwiazd krążą egzoplanety. Wówczas jednak dodatkowe obserwacje zaprzeczyły istnieniu planety pozasłonecznej. Dopiero w 2019 roku, dzięki bardziej precyzyjnym technikom obserwacyjnym udało się potwierdzić istnienie dwóch egzoplanet. Obie krążą wokół GJ 15A. Obiekty otrzymały oznaczenia GJ 15Ab i GJ 15 Ac.
Układ GJ 15A jest “dziwny”, gdyż GJ 15Ab krąży bardzo blisko swej gwiazdy z czasem zaledwie 11,4 dnia w odległości około 10,5 mln kilometrów. Z kolei Gj 15Ac krąży z czasem około 20 lat w odległości około 5,4 jednostki astronomicznej.
GJ 15Ab ma masę około 3 mas Ziemi. Jest to prawdopodobnie “piekielna” egzoplaneta typu super-Ziemia. Z kolei GJ 15Ac ma masę ponad 35 mas Ziemi – tę egzoplanetę można uznać za obiekt podobny do naszego Saturna lub Neptuna.
Jak na razie nie odkryto żadnego obiektu w przestrzeni pomiędzy GJ 15Ab i GJ 15Ac. Jest możliwe, że znajdują się tam kolejne planety, choć także jest możliwe, że wygląd tego układu to wynik wielu różnych zmian orbit, w wyniku których inne obiekty planetarne zostały “wyrzucone” z układu.
Układ GJ 15A sugeruje, że wokół czerwonych karłów mogą krążyć egzoplanety także bardzo daleko od tych gwiazd. Oczywiście, większość takich planet jak na razie umyka detekcji i znacznie łatwiej wykryć te krążące blisko swych gwiazd.
(NASA)
https://kosmonauta.net/2019/10/dziwny-uklad-gj-15-a/

[Paweł Baran]

Szef NASA zasugerował, że pierwszym człowiekiem na Marsie może być kobieta
2019-10-21.
Agencja wciąż celebruje doniosłe wydarzenie, którym jest pierwszy w historii spacer kosmiczny dwóch kobiet. Przy okazji tego wydarzenia, Jim Bridenstine poinformował, że to kobieta może stać się pierwszym człowiekiem na Marsie.
NASA zamierza w najbliższych latach odmienić smutną rzeczywistość karier kobiet w świecie eksploracji kosmosu. Nie dość, że nie były one pierwszymi mieszkańcami Międzynarodowej Stacji Kosmicznej i nie miały one swojego udziału w programie Apollo, czyli pierwszego lot na Księżyc, to nawet teraz, po 50 latach od tego wydarzenia, stanową one ok. 34 procent grupy astronautycznej agencji.
To wciąż mało, ale w kolejnych latach ta sytuacja będzie się poprawiać, bo kobiety coraz chętniej chcą realizować swoją karierę w Siłach Powietrznych USA i NASA. W tym mają też pomóc nowe programy wsparcia dla kobiet. Wielką motywacją do nich ma też być zapowiadane przez szefa NASA doniosłe wydarzenie w postaci możliwości lądowania na Srebrnym Globie pierwszej kobiety. Ma to nastąpić już w 2024 roku w ramach programu Artemida.
Ale to nie wszystko. Plany agencji, odnośnie kobiet, są nieco większe. Najprawdopodobniej połowę załogi pierwszego lotu na Marsa będą stanowiły kobiety. Naukowcy chcą w ten sposób przeprowadzić mnóstwo eksperymentów polegających na zrozumieniu istoty funkcjonowania ludzkich organizmów w długich podróżach kosmicznych i samej egzystencji na powierzchni obcej planety. Najważniejszym ich aspektem ma być też sprawdzenie, czy ciąża na obcej planecie, w warunkach innej grawitacji, dużej izolacji i przy ograniczonych zasobach, będzie mogła przebiegać w bezpieczny i przewidywalny sposób.
Jeśli chodzi o Czerwoną Planetę, to kobiety odegrają w jego kolonizacji ogromną rolę, a to ze względu na rodzenie przyszłych Marsjan. Taka wiedza jest niezwykle ważna, jeśli poważnie myślimy o tworzeniu na Księżycu i Marsie pierwszych ludzkich kolonii, a później miast i nowych cywilizacji. Nie jest tajemnicą i nikogo nie powinno dziwić, że ludzie nie są przystosowani do życia w tak ekstremalnych warunkach, jakie panują w kosmosie.
Naukowcy niedawno sugerowali, że w przyszłości trzeba będzie pomyśleć o zastosowaniu modyfikacji genetycznych u przyszłych kolonizatorów, by lepiej ich przystosować do nowej rzeczywistości życia na innych obiektach Układu Słonecznego. Możemy być pewni, że pierwsi Marsjanie, czyli dzieci urodzone już na tej fascynującej planecie, zostaną udoskonalone na drodze inżynierii genetycznej.
Źródło: GeekWeek.pl/NASA / Fot. NASA/SpaceX
https://www.geekweek.pl/news/2019-10-21 ... c-kobieta/

[Paweł Baran]

NASA dementuje sensacyjne informacje o odkryciu życia na Marsie
2019-10-21.
Od kilku dni w globalnej sieci krążą informacje o tym, że Amerykańska Agencja Kosmiczna ukrywa informacje o odkryciu biologicznego życia na Marsie. Co ciekawe, odkrycie miało nastąpić w latach 70. ubiegłego wieku.
Przynajmniej takie sensacyjne wieści opublikował Gilbert Levin, astrobiolog, który w latach 70. pracował w zespole badawczym misji sondy Viking. Lądownik osiadł na powierzchni Czerwonej Planety i przeprowadzić kilka niezwykle ważnych eksperymentów. To właśnie pozyskane w nich dane i późniejsza ich analiza już w laboratoriach NASA, ujawniła przesłanki świadczące o istnieniu tam życia.
Levin wspomina o czterech eksperymentach. Polegały one na wykryciu w atmosferze planety stężenia metanu, dwutlenku węgla i tlenu. Szybko okazało się, że nad miejscem lądowania urządzenia badawczego, unoszą się spore ilości metanu. Według astrobiologów, miało to świadczyć o występowaniu tam biologicznych organizmów, które na drodze swojego funkcjonowania, podobnie jak ma to miejsce w przypadku naszej planety, emitują do atmosfery metan.
Naukowiec skrytykował agencję, że chociaż miała dane na ten temat od 40 lat, to jednak nic z nimi nie zrobiła, a co najważniejsze, nie podała ich do publicznej wiadomości. Sensacyjne wyznanie Levina szybko skomentował Allard Beutel, rzecznik prasowy NASA. W wywiadzie dla telewizji Fox stwierdził, że pozyskane dane przez sondę Viking na Marsie nie są wystarczająco wiarygodne, by w ogóle się nimi interesować, a tym bardziej uznać je za dowód na istnienie tam życia. Podobnego zdania jest też spora część środowiska naukowego.
Jim Green, szef naukowców w NASA, kilka tygodni temu zapowiedział, że w ciągu 2 lat odkryjemy życie na Czerwonej Planecie. Mają tego dokonać najbardziej zaawansowane roboty eksploracyjne zbudowane w historii ludzkości, które polecą na Marsa już w przyszłym roku. Wówczas mamy poznać prawdę na temat tej planety, która ma wstrząsnąć światem (zobacz tutaj). Green twierdzi, że roboty już w ciągu kilku miesięcy od lądowania wyślą na Ziemię przełomowe informacje, które nie do poznania odmienią nasze pojmowanie świata.
Źródło: GeekWeek.pl/Fox/NASA / Fot. NASA
https://www.geekweek.pl/news/2019-10-21 ... na-marsie/

[Paweł Baran]

Gwiazdozbiry #005: O czarnej dziurze w Układzie Słonecznym i o Noblu, którego nie było
2019-10-21. Radek Kosarzycki
Po więcej informacji zapraszamy do siebie na Facebooku:
• Puls Kosmosu,
• Kwantowo.pl.
Poprzednich odcinków możecie posłuchać także tutaj:
• #004: prezentacja wielkiego Starshipa firmy SpaceX oraz ekologia według Grety Thunberg
• #003: o IG Noblach oraz o supermasywnych czarnych dziurach
• #002: o internetowych specjalistach od zmian klimatu i o wściekłej Proximie
• #001: planetoidą znienacka i laserem po żaglach oraz o hybrydach ludzi ze zwierzętami
• #000: 50 lat temu ludzie wylądowali na Księżycu. I co z tego wynika?
Podcastu Gwiazdozbiry możecie słuchać na Spotify, Google Podcasts oraz w aplikacji Podcasty na urządzeniach z systemem iOS.
https://www.pulskosmosu.pl/2019/10/21/g ... -nie-bylo/

[Paweł Baran]

Niebo w czwartym tygodniu października 2019 roku
2019-10-21. Ariel Majcher
W środku bieżącego tygodnia zacznie się drugi miesiąc astronomicznej jesieni. Na jego rozpoczęcie Księżyc przeniesie się zdecydowanie na niebo poranne, dążąc od ostatniej kwadry do nowiu. Ale ze względu na korzystne nachylenie ekliptyki do porannego widnokręgu Srebrny Glob pozostanie widoczny przez cały tydzień, jednak pod koniec tygodnia — niewiele przed wschodem Słońca. Na niebie porannym zacznie się pokazywać planeta Mars, powracająca na nocne niebo po okresie niewidoczności, spowodowanym wrześniowym spotkaniem ze Słońcem. Wieczorem w dalszym ciągu wyraźnie pogarszają się warunki obserwacyjne planet Jowisz i Saturn, a przez całą najciemniejszą część nocy można obserwować planety Neptun i Uran. Ta druga planeta w poniedziałek 28 października znajdzie się w opozycji względem Słońca. Blask Księżyca nie przeszkodzi także w obserwacjach wyjątkowo jasnej obecnie długookresowej gwiazdy zmiennej Mira Ceti. W nocy z soboty 26 października na niedzielę 27 października nastąpi zmiana czasu z letniego na zimowy. W większej części Europy zegarki trzeba przestawić z godziny 3 na 2.
Naturalny satelita Ziemi zacznie tydzień od ostatniej kwadry, przez którą przejdzie w poniedziałek 21 października o 16:39 polskiego czasu i podąży ku nowiu. Księżyc spotka się ze Słońcem również w poniedziałek, lecz 28 października o godz. 5:39 (już czasu zimowego). Wciąż bardzo dobre nachylenie ekliptyki do porannego widnokręgu sprawi, że Księżyc pozostanie widoczny przez cały tydzień, choć pod koniec tygodnia wzejdzie niewiele przed Słońcem i nie zdąży się wznieść na jakąś znaczną wysokość.
W poranek poniedziałkowy 21 października Księżyc zaprezentuje tarczę w fazie 54% (ostatnia kwadra przypada tego samego dnia późnym popołudniem) i przetnie linie, łączące gwiazdy Kastor i Polluks w Bliźniętach z Procjonem w Małym Psie. Do drugiej z wymienionych gwiazd zabraknie Księżycowi 6°.
Dobę później faza księżycowej tarczy spadnie do 44%, a dotrze ona do środka gwiazdozbioru Raka, gdzie znajduje się charakterystyczny trapez gwiazd 4. i 5. wielkości, mieszczący widoczną gołym okiem (choć nie przy Księżycu) znaną gromadę otwartą gwiazd M44. Między godzinami ok. 2:40 do 3:40 Księżyc zakryje tworzącą północno-zachodni róg trapezu gwiazdę 5. wielkości η Cnc, zaś dwie godziny później bardzo zbliży się do M44, zakrywając m.in. gwiazdy 39 i 40 Cnc. Niestety w Polsce niebo już zacznie się rozjaśniać i tło nieba może uniemożliwić zaobserwowanie obu zjawisk.
Poranki środowy 23 października, czwartkowy 24 października i piątkowy 25 października Księżyc spędzi w gwiazdozbiorze Lwa. W tych dniach jego tarcza pokaże fazy, odpowiednio 32, 22 i 13%, a do jej pokazania się na nieboskłonie trzeba zaczekać od niewiele po północy w nocy z wtorku na środę, do kilku minut po godzinie 3 w piątek. W pierwszych dwóch ze wspomnianych przed chwilą dniach Księżyc spotka się z Regulusem, najjaśniejszą gwiazdą Lwa. W środę Księżyc znajdzie się 10° na północny zachód od Regulusa, zaś w czwartek — 5,5 stopnia na wschód.
Dwa ostatnie dni tygodnia zastaną Księżyc na tle gwiazdozbioru Panny, którego większa część jest już widoczna przed świtem, mimo, że wciąż na tle tej konstelacji świeci Słońce. W tych dniach sierp Srebrnego Globu będzie już bardzo cienki, w sobotę jego faza wyniesie 5%, zaś w niedzielę — zaledwie 1%. Bardzo ładnie powinno świecić tzw. światło popielate, czyli nocna część Księżyca oświetlona światłem odbitym od Ziemi i jeśli tylko niebo zostanie wolne od chmur warto wstać przed świtem, by podziwiać widok.
Szczególnie, że towarzystwa Księżycowi dotrzyma powracająca po dość długim okresie niewidoczności planeta Mars. Oczywiście Czerwona Planeta jest teraz daleko od nas, stąd jej tarcza jest mała (średnica mniejsza od 4″), zaś jasność niezbyt imponująca (+1,8 magnitudo), sprawiająca, że Mars jest wyraźnie słabszy od odległego o 45° Regulusa w sąsiednim Lwie, świecącego blaskiem obserwowanym +1,3 wielkości gwiazdowej. W sobotę sierp Księżyca znajdzie się 9° nad Marsem, a prawie dokładnie w połowie drogi między tymi ciałami niebieskimi znajdzie się jeszcze Porrima, jedna z jaśniejszych gwiazd Panny. Dobę później tarcza naturalnego satelity na 22 godziny przed nowiem pokaże się 7° na wschód od Marsa, lecz jej dostrzeżenie z Polski nie będzie proste, gdyż na godzinę przed wschodem Słońca zajmie ona pozycję na wysokości zaledwie 3°. Warto pamiętać, że ten poranek jest pierwszym z obowiązującym czasem zimowym.
Czas przenieść się na niebo wieczorne, gdzie powoli kończy się okres widoczności planet Jowisz i Saturn. Jednak do ich zniknięcia w zorzy wieczornej zostało jeszcze dość dużo czasu, zwłaszcza w przypadku Saturna. Największa planeta Układu Słonecznego 1,5 godziny po zachodzie Słońca zajmuje pozycję na wysokości zaledwie 5°, a znika za linią horyzontu niecałą godzinę później. Stąd na jej obserwacje jest niewiele czasu, a dodatkowo jej obraz jest silnie zaburzany przez naszą atmosferę. Do końca tygodnia blask Jowisza spadnie do -1,9 wielkości gwiazdowej, a jego tarcza skurczy się do 34″.
W układzie księżyców galileuszowych planety w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 22 października, godz. 17:58 – wyjście Ganimedesa zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 22 października, godz. 19:12 – Europa chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 22 października, godz. 19:20 – Ganimedes chowa się w cień Jowisza, 12″ na wschód od tarczy planety (początek zaćmienia),
• 23 października, godz. 18:30 – Io chowa się za tarczę Jowisza (początek zakrycia),
• 24 października, godz. 17:31 – od zmierzchu Io oraz cienie Io i Europy na tarczy Jowisza, Io i cień Europy w I ćwiartce, cień Io – w IV,
• 24 października, godz. 18:00 – zejście Io z tarczy Jowisza,
• 24 października, godz. 18:30 – zejście cienia Europy z tarczy Jowisza,
• 24 października, godz. 19:00 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 27 października, godz. 19:09 – minięcie się Europy (N) i Io w odległości 6″, 83″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza.

Szczególnie warto zapamiętać dwie daty: wtorek 22 października, gdy początkowo po obu stronach tarczy da się zaobserwować wszystkie cztery księżyce galileuszowe, ale do godziny 19:20 najpierw Europa skryje się swoją planetą macierzystą, a potem Ganimedes wejdzie w jej cień i pozostaną tylko dwa księżyce, Io i Kallisto. Druga data, to czwartek 24 października, gdy już od zachodu Słońca na jowiszowej tarczy widoczne będą dwa cienie księżyców i właściciel jednego z nich. Zarówno cienie, jak i ów właściciel zdążą zejść z tarczy przed zachodem Jowisza w Polsce.
Planeta Saturn przez cały czas znajduje się pod charakterystycznym łukiem gwiazd w północno-wschodniej części Strzelca, lecz powoli zmierza wzdłuż ekliptyki na północny wschód. O godzinie 19 planeta zajmuje pozycję na wysokości mniej więcej 13°, świecąc z jasnością +0,6 magnitudo, przy tarczy o średnicy 16″. Maksymalna elongacja Tytana, tym razem wschodnia, przypada we wtorek 22 października.
Prawie przez całą noc można obserwować planetę Neptun, wędrującą przez gwiazdozbiór Wodnika. Planeta najwyżej nad widnokręgiem znajduje się około godziny 21:30 i pod nieobecność widocznego rano Księżyca jest łatwa do odnalezienia w teleskopach, jakieś 70-kilka minut kątowych na południowy zachód od gwiazdy φ Aquarii. Planeta zbliżyła się też na 1,5 stopnia do trójkąta gwiazd 81, 82 i 83 Aquarii, który przecinała w zeszłym sezonie obserwacyjnym. Jasność Neptuna wciąż wynosi +7,8 magnitudo.
Przedostania planeta Układu Słonecznego, planeta Uran, jest teraz tuż przed opozycją. Przejdzie przez nią w przyszły poniedziałek 28 października. A zatem jej warunki obserwacyjne są teraz znakomite. Uran góruje po godzinie 0:30 (czasu letniego) i znajduje się wtedy na wysokości około 50° nad widnokręgiem. Planeta przebywa cały czas jakieś 11° na południe od Hamala, najjaśniejszej gwiazdy Barana, a jej blask wynosi +5,7 wielkości gwiazdowej.
Mniej więcej 15° poniżej Urana znajduje się długookresowa gwiazda zmienna Mira Ceti, która niedługo osiągnie maksimum swojej jasności. Mirę dość łatwo odnaleźć przedłużając linię, łączącą gwiazdę Menkar z gwiazdą δ Cet o odległość między nimi. Jednak obecnie nie trzeba tego robić, gdyż Mira jest tak jasna, że dorównuje blaskiem Menkarowi i jest szansa, że na krótki czas stanie się najjaśniejszym obiektem w całej konstelacji (jeśli nie liczyć pojawiającego się w Wielorybie na krótko Księżyca), gdyż jasność Miry ocenia się na nawet więcej niż +2,5 magnitudo! A zatem można ją bez problemu dostrzec gołym okiem i to nawet na miejskim niebie.
https://news.astronet.pl/index.php/2019 ... 2019-roku/

[Paweł Baran]

Projekty marsjańskich osiedli studentów z Wrocławia nagrodzone
2019-10-21. KOAL. MNIE
Projekty osiedli marsjańskich przygotowane przez polskich studentów doceniono w międzynarodowym konkursie Mars Colony Prize. W finale znalazło się 10 projektów opracowanych przez Rosjan, Szwedów, Amerykanów, Francuzów i Szwajcarów oraz dwie propozycje zespołów z Politechniki Wrocławskiej.
Konkurs Mars Colony Prize organizowany jest w ramach dorocznej międzynarodowej konferencji stowarzyszenia Mars Society, która skupia naukowców i przedsiębiorców zaangażowanych w tematykę badań i eksploracji kosmosu.
Zadaniem uczestników konkursu było zaprojektowanie samowystarczalnej marsjańskiej kolonii. „Osiedle powinno importować jak najmniej towarów z Ziemi, a jednocześnie wytwarzać produkty na eksport, by mieć się z czego utrzymywać. Miasto musi samo produkować jedzenie dla swoich mieszkańców, podobnie jak materiały budowlane potrzebne do stopniowego rozbudowywania” - wyjaśnił w komunikacie Michał Ciepielski z biura prasowego Politechniki Wrocławskiej.
Za najlepszy w konkursie uznano projekt „Star City” opracowany przez przedstawicieli Massachusetts Institute of Technology. Autorzy koncepcji „Twardowsky” z Politechniki Wrocławskiej zdobyli drugie miejsce. Trzecie miejsce przyznano za koncepcję „CrowdSpace” stworzoną przez zespół z Rosji. Miasto „Ideacity” opracowane na Politechnice Wrocławskiej nagrodzono piątą pozycją.
Według dostępnych na stronie internetowej wrocławskiej uczelni, projekt „Twardowsky” powstał w wyniku wspólnej pracy studentów i doktorantów Politechniki skupionych wokół grupy Space is More i Projektu Scorpio. W jego opracowaniu pomagali też członkowie Koła Naukowego MOS i inicjatywy LabDigiFab. Z kolei koncepcję „Ideacity” stworzyli studenci z grupy Innspace.
Koncepcja „Twardowsky” zakłada m.in. powstanie kolonii w miejscu planowanego lądowania misji Mars 2020 amerykańskiej agencji NASA. Mieszkańcy osiedla mieliby zostać podzieleni na grupy po dwieście osób.
Przebywaliby w dużych otwartych przestrzeniach w układzie tarasowym z dostępem do zieleni, a ich mieszkania sąsiadowałyby m.in. z restauracjami, kafejkami, sklepami czy placówkami medycznymi. Wytwarzanie żywności w „Twardowskym” opierałoby się o akwaponikę, czyli połączenie hodowli ryb w wielkich akwariach z uprawą roślin w wodzie - czytamy w opisie.
Z kolei projekt „Ideacity” wykorzystuje renesansową koncepcję miasta idealnego. Zakłada krótkie odległości (miasto mieści się na planie sześciokąta o boku 400 m), centrum będące głównym punktem kolonii i stworzenie sieci podziemnych tuneli pozwalających poruszać się po mieście bez narażania się na zewnętrzne warunki, jak i dróg na powierzchni umożliwiających ruch pojazdów z ładunkami.
Bliżej centrum studenci zaprojektowali budynki przeznaczone do codziennego funkcjonowania, natomiast na zewnętrznej części miasta ulokowali zabudowania przemysłowe.
źródło: PAP, pwr.edu.pl
https://www.tvp.info/44950256/projekty- ... nagrodzone