Space Career Days czyli kariera w sektorze kosmicznym
2020-05-18.
Polska Agencja Kosmiczna we współpracy z Ambasadą Stanów Zjednoczonych rozpoczęła cykl wirtualnych spotkań z ciekawymi osobami sektora kosmicznego, które opowiadają o perspektywach pracy w sektorze kosmicznym i namawiają młodych ludzi do związania przyszłej kariery z kosmosem. Drugie spotkanie z tego cyklu odbędzie się 20 maja br.
Architektura, medycyna, prawo. Wszystkie te dziedziny życia pozwalają całkiem nieźle realizować swoje ambicje, wykorzystywać talenty w każdym miejscu na Ziemi. Ale czy tylko na Ziemi? Jaką perspektywę przed młodymi ludźmi, którzy wybiorą te zawody, roztacza sektor kosmiczny? Oto temat Space Career Days, czyli cyklu wirtualnych spotkań, które Polska Agencja Kosmiczna współorganizuje z Ambasadą Stanów Zjednoczonych.
Cykl Space Career Days wystartował 13 maja br. o godz. 18:00. Pierwszym gościem był kosmiczny architekt Leszek Orzechowski, który pisze doktorat z zakresu architektury kosmicznej, założyciel Space is More, współtwórca uznanych na arenie międzynarodowej koncepcji baz na Księżycu i Marsie. Opowiadał o swojej pracy i odpowiadał na pytania uczestników spotkania.
W dniu 20 maja br., o godz. 18.30, odbędzie się drugie spotkanie z cyklu Space Career Days. Gościem wydarzenia będzie José Morey – doktor nauk medycznych, ekspert ds. technologii, konsultant NASA, IBM, Hyperloop Transportation i Liberty BioSecurity, lider innowacji technologicznych, szef zespołów multidyscyplinarnych pracujących nad najważniejszymi projektami z zakresu genetyki, biotechnologii, medycyny precyzyjnej, sztucznej inteligencji i lotów kosmicznych. Uczony opowie m.in. o najnowszych innowacjach medycznych, bez których marzenie o kolonizacji kosmosu przez człowieka nie byłoby możliwe.
Spotkanie poprowadzi Kinga Gruszecka z Polskiej Agencji Kosmicznej. Wydarzenie odbędzie się w jęz. angielskim na platformie ZOOM. (link do wydarzenia zostanie przesłany wszystkim zarejestrowanym uczestnikom dzień przed wydarzeniem). Zgłoszenia przyjmowane są do 19 maja do godz. 14:00. Liczba miejsc jest ograniczona.
Osoby zainteresowane wzięciem udziału w spotkaniu proszone są o wypełnienie formularza.
Organizatorzy zachęcają do wysłania pytań do dr Morey'a przy rejestracji - U.S. Embassy Warsaw #GoPOLSA!
Informacje na temat wydarzenia można śledzić na bieżąco na profilu Polskiej Agencji Kosmicznej na Facebooku.
Oprac. Paweł Z. Grochowalski
Źródło: Polska Agencja Kosmiczna
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/sp ... kosmicznym
Wiadomości astronomiczne z internetu
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17536
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17536
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Aktywność Słoneczna
2020-05-18. Krystyna Syty
Od czasów Galileusza naukowcy śledzą pojawianie się plam na powierzchni Słońca, które są wskaźnikiem aktywności słonecznej. Zmiany aktywności powodują nie tylko częstsze, bądź rzadsze pojawianie się plam, ale także zmiany w ilości promieniowania docierającego ze Słońca do Ziemi i zmiany w ilości wiatru słonecznego, który do niej dociera. Pojawiło się więc pytanie, czy i jak zmiany aktywności słonecznej wpływają na zmiany klimatyczne na Ziemi.
Powstawanie plam słonecznych
Plamy słoneczne są to obszary na powierzchni Słońca o temperaturze obniżonej o ok. 1000 K od temperatury otoczenia, fragmenty powierzchni gwiazdy o utrudnionym dopływie ciepła z wnętrza gwiazdy. Powstają one w wyniku koncentracji pola magnetycznego obracającego się Słońca. Obszary równikowe gwiazdy obracają się szybciej od obszarów okołobiegunowych, przez co linie pola magnetycznego ulegają skręcaniu. Gdy linie pola magnetycznego przebijają się przez powierzchnię gwiazdy, obserwujemy różne przejawy aktywności słonecznej: plamy słoneczne oraz rozbłyski i protuberancje, czyli olbrzymie erupcje rozrzedzonych gazów. Cykl zmian pola magnetycznego trwa około 11 lat.
Zwiększona liczba plam na Słońcu jest jednym z możliwych do obserwowania skutków większej aktywności słonecznej. Innym, znanym nam skutkiem tego zjawiska jest wzmożenie się wiatru słonecznego, strumienia cząstek wyrzucanych przez gwiazdę z prędkościami od 1000 do 3000 km/s. Gęstość wiatru słonecznego w pobliżu kuli ziemskiej osiąga od 10 do 100 cząstek na 1 cm3, powodując zmiany pola magnetycznego i zorze polarne.
Oddziaływanie wiatru słonecznego z atmosferą Ziemi
Wiatr słoneczny i promieniowanie kosmiczne reagują z atmosferą, jonizując gazy zawarte w jej górnych warstwach. Powstałe w wyniku tego procesu jony ułatwiają kondensację pary wodnej, są zarodkami skraplania. Powoduje to wzrost zachmurzenia. Tezę o wpływie wiatru słonecznego i promieniowania kosmicznego na wzrost zachmurzenia potwierdzają dane zebrane przez satelity: Nimbus-7, DSMP, ISCCP-C2, ISCCP-D2.
Skutki klimatyczne wzrostu zachmurzenia
Chmury nie są przezroczyste dla promieniowania podczerwonego. Można wyróżnić dwa skutki tej właściwości. Po pierwsze odbijają światło słoneczne i zmniejszają ilość promieniowania docierającego do Ziemi, a po drugie zatrzymują ciepło oddawane przez naszą planetę. Ten drugi skutek powoduje wzrost temperatury powietrza, dzięki czemu na Ziemi panują warunki, w których możliwe jest życie. Każdy z nas może zaobserwować, jak zmienia się temperatura powietrza w zależności od zachmurzenia. Nocą ziemia nie jest nagrzewana przez promieniowanie słoneczne i oddaje ciepło do atmosfery, kiedy nocne niebo jest zachmurzone, obserwowana temperatura powietrza jest wyższa, niż gdy niebo jest bezchmurne.
Jednak pojawia się pytanie, czy chmury rzeczywiście przyczyniają się do podwyższenia temperatury na Ziemi? Z jednej strony powodują naturalny efekt cieplarniany, ale z drugiej strony odbijają część promieniowania słonecznego, co powoduje obniżenie temperatury powietrza. Okazuje się, że w zależności od rodzaju chmury, wzrost zachmurzenia inaczej wpływa na zmiany temperatury. Chmury piętra wysokiego takie jak np. Cirrusy przyczyniają się do podwyższenia temperatury powietrza, powstrzymując emisję ciepła do przestrzeni kosmicznej. Natomiast chmury piętra niskiego np. Stratocumulusy powodują ochłodzenie, odbijając część promieniowania słonecznego. Obecnie uważa się, że chmury w skali globalnej przyczyniają się do obniżenia temperatury.
Mała epoka lodowcowa a zmiany aktywności Słońca
Natężenie wiatru słonecznego wpływa na ilość węgla 14C powstającego w górnych piętrach atmosfery, który następnie jest pochłaniany przez rośliny. Jeśli aktywność słoneczna jest wysoka, wtedy w atmosferze powstaje mniej radioaktywnego izotopu węgla. Badając pnie drzew i porównując stężenia 14C w słojach, odpowiadających poszczególnym latom możemy uzupełnić dane dotyczące aktywności słonecznej w dalekiej przeszłości, np. w renesansie lub średniowieczu.
W latach 1570-1900 zaobserwowano znaczny spadek temperatury w Europie i całej północnej części Atlantyku, który nastąpił po średniowiecznej epoce ciepła. Wtedy średnia temperatura powietrza spadła w tym regionie o 1oC. Jest to czas, w którym występowało Minimum Maundera, czyli okres bardzo niskiej aktywności Słonecznej.
Skutkiem niskiej aktywności Słońca, w górnych warstwach atmosfery powstawało mało zjonizowanych gazów, czyli ośrodków skraplania. W efekcie obserwowano mało chmur piętra wysokiego, które ograniczają ucieczkę ciepła oddawanego przez powierzchnię Ziemi w przestrzeń kosmiczną. Długotrwałym efektem niskiej aktywności słonecznej, a co za tym idzie, mniejszego zachmurzenia było obserwowane w obniżenie średniej temperatury powietrza.
Cykliczne zmiany klimatu powodowane zmianami aktywności słonecznej
Dzięki obserwacjom satelitarnym wiemy, że ilość promieniowania słonecznego, docierającego do naszej planety, waha się w cyklu 11-letnim o około 0,1%. Ta zmienność powoduje globalne zmiany temperatury w troposferze o 0,5oC/1oC. Podczas najsilniejszej aktywności Słońca obserwujemy najsilniejsze promieniowanie, a gdy aktywność jest najniższa, dociera do Ziemi najmniej promieniowania.
Biorąc pod uwagę oba efekty, czyli zmienny poziom zachmurzenia i zmienne natężenie promieniowania, postanowiono sprawdzić zależności pomiędzy zmianami temperatury powietrza na Ziemi a zmianami aktywności słonecznej. Wyniki badań wykazywały sporą zgodność obu zależności, zwłaszcza dla okresu sprzed roku 1950.
Na powyższym wykresie przedstawiono zmiany temperatury powietrza na Ziemi i zmiany aktywności Słońca w ostatnich 150 latach. Wahania temperatury sprzed roku 1950 są silnie powiązane ze zmianami liczby plam na Słońcu, co widać na wykresie. Jednak od drugiej połowy XX wieku obserwujemy stały wzrost temperatury powietrza, niezwiązany ze zmianami aktywności Słońca. Na wykresie jednak widać silną zależność między obserwowaną zmianą temperatury i wzrostem koncentracji CO2 w atmosferze. Uważa się, że jest to kolejny czynnik wpływający na zmiany klimatyczne obserwowane na naszej planecie.
Wpływ cyklicznych zmian aktywności Słońca na klimat na Ziemi nie jest nam do końca znany. Zmiany temperatury powietrza z przeszłości, wydają się wręcz podążać za zmianami aktywności słonecznej. Obecnie obserwowany wzrost temperatury nie jest jednak z tym zjawiskiem bezpośrednio związany. Zmiany na Słońcu nie są jedynymi przyczynami zmian klimatu Ziemi, jednak ich wpływ jest bardzo wyraźny i bardzo złożony. Odpowiedź na pytanie, jak dokładnie zmiany na naszej gwieździe wpływają na zmiany klimatu, mogą przynieść nam wysyłane przez nas sondy takie jak SOHO i Solar Orbiter. Prawdopodobnie najbliższe lata przyniosą nam wiele nowych odkryć w tej dziedzinie.
Źródła:
K. Suberlak: Plamy Słoneczne. Almukantarat, Wrocław 2007, W. Feluch: Cykliczne Przyczyny Zagrożeń Gwałtownymi Zmianami Klimatu. SGSP., Wibig T.: Promieniowanie kosmiczne a klimat na Ziemi., J. Gourdeau: Chmury a klimat. LaMP, Clermont-Ferrand, Francja. Tłumaczenie na język polski: Dr Agnieszka Wypych, Dr Anita Bokwa, Uniwersytet Jagielloński, Kraków
Ułożenie linii pola magnetycznego Słońca w okolicach plam słonecznych. Krzysztof Suberlak
Wykres przedstawia zestawienie danych z satelitów o zachmurzeniu (czarne punkty na wykresie), promieniowaniu kosmicznym, (czerwona linia) i promieniowaniu słonecznym (niebieska linia). T Wibig
Wykres przedstawiający liczbę plam na Słońcu, a więc poziom aktywności słonecznej w latach 1600-1800. T. Wibi
Zestawienie zmian temperatury, koncentracji CO2 w atmosferze i zmian temperatury. http://www.globalwarmingart.com
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... sloneczna/
2020-05-18. Krystyna Syty
Od czasów Galileusza naukowcy śledzą pojawianie się plam na powierzchni Słońca, które są wskaźnikiem aktywności słonecznej. Zmiany aktywności powodują nie tylko częstsze, bądź rzadsze pojawianie się plam, ale także zmiany w ilości promieniowania docierającego ze Słońca do Ziemi i zmiany w ilości wiatru słonecznego, który do niej dociera. Pojawiło się więc pytanie, czy i jak zmiany aktywności słonecznej wpływają na zmiany klimatyczne na Ziemi.
Powstawanie plam słonecznych
Plamy słoneczne są to obszary na powierzchni Słońca o temperaturze obniżonej o ok. 1000 K od temperatury otoczenia, fragmenty powierzchni gwiazdy o utrudnionym dopływie ciepła z wnętrza gwiazdy. Powstają one w wyniku koncentracji pola magnetycznego obracającego się Słońca. Obszary równikowe gwiazdy obracają się szybciej od obszarów okołobiegunowych, przez co linie pola magnetycznego ulegają skręcaniu. Gdy linie pola magnetycznego przebijają się przez powierzchnię gwiazdy, obserwujemy różne przejawy aktywności słonecznej: plamy słoneczne oraz rozbłyski i protuberancje, czyli olbrzymie erupcje rozrzedzonych gazów. Cykl zmian pola magnetycznego trwa około 11 lat.
Zwiększona liczba plam na Słońcu jest jednym z możliwych do obserwowania skutków większej aktywności słonecznej. Innym, znanym nam skutkiem tego zjawiska jest wzmożenie się wiatru słonecznego, strumienia cząstek wyrzucanych przez gwiazdę z prędkościami od 1000 do 3000 km/s. Gęstość wiatru słonecznego w pobliżu kuli ziemskiej osiąga od 10 do 100 cząstek na 1 cm3, powodując zmiany pola magnetycznego i zorze polarne.
Oddziaływanie wiatru słonecznego z atmosferą Ziemi
Wiatr słoneczny i promieniowanie kosmiczne reagują z atmosferą, jonizując gazy zawarte w jej górnych warstwach. Powstałe w wyniku tego procesu jony ułatwiają kondensację pary wodnej, są zarodkami skraplania. Powoduje to wzrost zachmurzenia. Tezę o wpływie wiatru słonecznego i promieniowania kosmicznego na wzrost zachmurzenia potwierdzają dane zebrane przez satelity: Nimbus-7, DSMP, ISCCP-C2, ISCCP-D2.
Skutki klimatyczne wzrostu zachmurzenia
Chmury nie są przezroczyste dla promieniowania podczerwonego. Można wyróżnić dwa skutki tej właściwości. Po pierwsze odbijają światło słoneczne i zmniejszają ilość promieniowania docierającego do Ziemi, a po drugie zatrzymują ciepło oddawane przez naszą planetę. Ten drugi skutek powoduje wzrost temperatury powietrza, dzięki czemu na Ziemi panują warunki, w których możliwe jest życie. Każdy z nas może zaobserwować, jak zmienia się temperatura powietrza w zależności od zachmurzenia. Nocą ziemia nie jest nagrzewana przez promieniowanie słoneczne i oddaje ciepło do atmosfery, kiedy nocne niebo jest zachmurzone, obserwowana temperatura powietrza jest wyższa, niż gdy niebo jest bezchmurne.
Jednak pojawia się pytanie, czy chmury rzeczywiście przyczyniają się do podwyższenia temperatury na Ziemi? Z jednej strony powodują naturalny efekt cieplarniany, ale z drugiej strony odbijają część promieniowania słonecznego, co powoduje obniżenie temperatury powietrza. Okazuje się, że w zależności od rodzaju chmury, wzrost zachmurzenia inaczej wpływa na zmiany temperatury. Chmury piętra wysokiego takie jak np. Cirrusy przyczyniają się do podwyższenia temperatury powietrza, powstrzymując emisję ciepła do przestrzeni kosmicznej. Natomiast chmury piętra niskiego np. Stratocumulusy powodują ochłodzenie, odbijając część promieniowania słonecznego. Obecnie uważa się, że chmury w skali globalnej przyczyniają się do obniżenia temperatury.
Mała epoka lodowcowa a zmiany aktywności Słońca
Natężenie wiatru słonecznego wpływa na ilość węgla 14C powstającego w górnych piętrach atmosfery, który następnie jest pochłaniany przez rośliny. Jeśli aktywność słoneczna jest wysoka, wtedy w atmosferze powstaje mniej radioaktywnego izotopu węgla. Badając pnie drzew i porównując stężenia 14C w słojach, odpowiadających poszczególnym latom możemy uzupełnić dane dotyczące aktywności słonecznej w dalekiej przeszłości, np. w renesansie lub średniowieczu.
W latach 1570-1900 zaobserwowano znaczny spadek temperatury w Europie i całej północnej części Atlantyku, który nastąpił po średniowiecznej epoce ciepła. Wtedy średnia temperatura powietrza spadła w tym regionie o 1oC. Jest to czas, w którym występowało Minimum Maundera, czyli okres bardzo niskiej aktywności Słonecznej.
Skutkiem niskiej aktywności Słońca, w górnych warstwach atmosfery powstawało mało zjonizowanych gazów, czyli ośrodków skraplania. W efekcie obserwowano mało chmur piętra wysokiego, które ograniczają ucieczkę ciepła oddawanego przez powierzchnię Ziemi w przestrzeń kosmiczną. Długotrwałym efektem niskiej aktywności słonecznej, a co za tym idzie, mniejszego zachmurzenia było obserwowane w obniżenie średniej temperatury powietrza.
Cykliczne zmiany klimatu powodowane zmianami aktywności słonecznej
Dzięki obserwacjom satelitarnym wiemy, że ilość promieniowania słonecznego, docierającego do naszej planety, waha się w cyklu 11-letnim o około 0,1%. Ta zmienność powoduje globalne zmiany temperatury w troposferze o 0,5oC/1oC. Podczas najsilniejszej aktywności Słońca obserwujemy najsilniejsze promieniowanie, a gdy aktywność jest najniższa, dociera do Ziemi najmniej promieniowania.
Biorąc pod uwagę oba efekty, czyli zmienny poziom zachmurzenia i zmienne natężenie promieniowania, postanowiono sprawdzić zależności pomiędzy zmianami temperatury powietrza na Ziemi a zmianami aktywności słonecznej. Wyniki badań wykazywały sporą zgodność obu zależności, zwłaszcza dla okresu sprzed roku 1950.
Na powyższym wykresie przedstawiono zmiany temperatury powietrza na Ziemi i zmiany aktywności Słońca w ostatnich 150 latach. Wahania temperatury sprzed roku 1950 są silnie powiązane ze zmianami liczby plam na Słońcu, co widać na wykresie. Jednak od drugiej połowy XX wieku obserwujemy stały wzrost temperatury powietrza, niezwiązany ze zmianami aktywności Słońca. Na wykresie jednak widać silną zależność między obserwowaną zmianą temperatury i wzrostem koncentracji CO2 w atmosferze. Uważa się, że jest to kolejny czynnik wpływający na zmiany klimatyczne obserwowane na naszej planecie.
Wpływ cyklicznych zmian aktywności Słońca na klimat na Ziemi nie jest nam do końca znany. Zmiany temperatury powietrza z przeszłości, wydają się wręcz podążać za zmianami aktywności słonecznej. Obecnie obserwowany wzrost temperatury nie jest jednak z tym zjawiskiem bezpośrednio związany. Zmiany na Słońcu nie są jedynymi przyczynami zmian klimatu Ziemi, jednak ich wpływ jest bardzo wyraźny i bardzo złożony. Odpowiedź na pytanie, jak dokładnie zmiany na naszej gwieździe wpływają na zmiany klimatu, mogą przynieść nam wysyłane przez nas sondy takie jak SOHO i Solar Orbiter. Prawdopodobnie najbliższe lata przyniosą nam wiele nowych odkryć w tej dziedzinie.
Źródła:
K. Suberlak: Plamy Słoneczne. Almukantarat, Wrocław 2007, W. Feluch: Cykliczne Przyczyny Zagrożeń Gwałtownymi Zmianami Klimatu. SGSP., Wibig T.: Promieniowanie kosmiczne a klimat na Ziemi., J. Gourdeau: Chmury a klimat. LaMP, Clermont-Ferrand, Francja. Tłumaczenie na język polski: Dr Agnieszka Wypych, Dr Anita Bokwa, Uniwersytet Jagielloński, Kraków
Ułożenie linii pola magnetycznego Słońca w okolicach plam słonecznych. Krzysztof Suberlak
Wykres przedstawia zestawienie danych z satelitów o zachmurzeniu (czarne punkty na wykresie), promieniowaniu kosmicznym, (czerwona linia) i promieniowaniu słonecznym (niebieska linia). T Wibig
Wykres przedstawiający liczbę plam na Słońcu, a więc poziom aktywności słonecznej w latach 1600-1800. T. Wibi
Zestawienie zmian temperatury, koncentracji CO2 w atmosferze i zmian temperatury. http://www.globalwarmingart.com
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... sloneczna/
- Załączniki
-
-
-
-
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17536
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Śladami Messiera: M25
2020-05-18. Anna Wizerkaniuk
O obiekcie:
M25 to widoczna nieuzbrojonym okiem gromada otwarta w gwiazdozbiorze Strzelca. Została odkryta w 1745 r. przez Szwajcara Philippe Loys de Cheseaux. Później do katalogu dodał ją Charles Messier, ale z niewiadomych przyczyn nie znalazła się w katalogu mgławic i gromad gwiazd stworzonym przez Johna Herschela, a tym samym nie figuruje także w katalogu NGC (New General Catalogue), który powstał na podstawie pracy Herschela.
Gromada znajduje się 2 000 lat świetlnych od Zmieni i rozciąga się na 19 lat świetlnych. Jej wiek szacuje się na około 90 milionów lat. W skład gromady wchodzą między innymi dwa olbrzymy typu widmowego M oraz dwa typu widmowego G, a także gwiazda zmienna U Sgr, która zalicza się do gwiazd zmiennych typu delta Cephei (cefeidy).
Podstawowe informacje:
• Typ obiektu: gromada otwarta
• Numer w katalogu NGC: nie figuruje
• Jasność: 4,6
• Gwiazdozbiór: Strzelec
• Deklinacja: -19°07’01”
• Rektascensja: 18h 31m 47s
• Rozmiar kątowy: 32′
Jak obserwować:
Gromada M25, często oznaczana także jako IC 4725, jest widoczna nieuzbrojonym okiem przy dobrych warunkach obserwacyjnych, jednak użycie lornetki pozwoli na dostrzeżenie otoczenia gromady. Natomiast wykorzystanie teleskopu z powiększeniem ok. 125x umożliwi zaobserwowanie ok. 50 gwiazd tworzących M25.
W celu zlokalizowania M25 najlepiej najpierw odnaleźć λ Sgr – Kaus Borealis w gwiazdozbiorze Strzelca i kierować się od niej w kierunku γ Sct w gwiazdozbiorze Tarczy. Gromada M25 znajduje się mniej więcej w połowie odległości między tymi dwoma gwiazdami.
M25 jest widoczna nisko nad horyzontem w okresie od czerwca do sierpnia, dlatego lepiej obserwować ten obiekt z niższych szerokości geograficznych, najlepiej okołorównikowych.
Zdjęcie gromady M25 zostało wykonane w ramach projektu Two Micron All Sky Survey (2MASS). Univ. of Mass./IPAC/Caltech/NASA/NSF
Jean-Charles Cuillandre (CFHT) i Giovanni Anselmi (Coelum Astronomia)
IAU oraz Sky & Telescope magazine (Roger Sinnott i Rick Fienberg)
Źródła: Messier Objects, Astronomy, Universe Today
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... siera-m25/
2020-05-18. Anna Wizerkaniuk
O obiekcie:
M25 to widoczna nieuzbrojonym okiem gromada otwarta w gwiazdozbiorze Strzelca. Została odkryta w 1745 r. przez Szwajcara Philippe Loys de Cheseaux. Później do katalogu dodał ją Charles Messier, ale z niewiadomych przyczyn nie znalazła się w katalogu mgławic i gromad gwiazd stworzonym przez Johna Herschela, a tym samym nie figuruje także w katalogu NGC (New General Catalogue), który powstał na podstawie pracy Herschela.
Gromada znajduje się 2 000 lat świetlnych od Zmieni i rozciąga się na 19 lat świetlnych. Jej wiek szacuje się na około 90 milionów lat. W skład gromady wchodzą między innymi dwa olbrzymy typu widmowego M oraz dwa typu widmowego G, a także gwiazda zmienna U Sgr, która zalicza się do gwiazd zmiennych typu delta Cephei (cefeidy).
Podstawowe informacje:
• Typ obiektu: gromada otwarta
• Numer w katalogu NGC: nie figuruje
• Jasność: 4,6
• Gwiazdozbiór: Strzelec
• Deklinacja: -19°07’01”
• Rektascensja: 18h 31m 47s
• Rozmiar kątowy: 32′
Jak obserwować:
Gromada M25, często oznaczana także jako IC 4725, jest widoczna nieuzbrojonym okiem przy dobrych warunkach obserwacyjnych, jednak użycie lornetki pozwoli na dostrzeżenie otoczenia gromady. Natomiast wykorzystanie teleskopu z powiększeniem ok. 125x umożliwi zaobserwowanie ok. 50 gwiazd tworzących M25.
W celu zlokalizowania M25 najlepiej najpierw odnaleźć λ Sgr – Kaus Borealis w gwiazdozbiorze Strzelca i kierować się od niej w kierunku γ Sct w gwiazdozbiorze Tarczy. Gromada M25 znajduje się mniej więcej w połowie odległości między tymi dwoma gwiazdami.
M25 jest widoczna nisko nad horyzontem w okresie od czerwca do sierpnia, dlatego lepiej obserwować ten obiekt z niższych szerokości geograficznych, najlepiej okołorównikowych.
Zdjęcie gromady M25 zostało wykonane w ramach projektu Two Micron All Sky Survey (2MASS). Univ. of Mass./IPAC/Caltech/NASA/NSF
Jean-Charles Cuillandre (CFHT) i Giovanni Anselmi (Coelum Astronomia)
IAU oraz Sky & Telescope magazine (Roger Sinnott i Rick Fienberg)
Źródła: Messier Objects, Astronomy, Universe Today
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... siera-m25/
- Załączniki
-
-
-
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17536
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
OTV-6: X-37B po raz szósty w kosmosie
2020-05-18. Redakcja
Siedemnastego maja rozpoczęła się szósta misja orbitalna mini-wahadłowca X-37B.
W niedzielę 17 maja 2020 o godzinie 15:14 CEST z przylądka Canaveral wystartowała rakieta Atlas 5 w konfiguracji 501. Start nastąpił z wyrzutni LC-41. To była druga próba startu tej rakiety. Start odbył się dzięki United Launch Alliance (ULA). Pierwsza nie powiodła się z powodu złej pogody. Opóźnienie wpłynęło również na start rakiety Falcon 9 z ósmą paczką satelitów Starlink (aktualnie opóźniony nawet do czerwca).
Na pokładzie znajdował się amerykański mini-prom X-37B, którego operatorem jest amerykańskie lotnictwo wojskowe (USAF). Pomimo, że należy do wojska jest to pojazd o znaczeniu badawczym, a nie militarnym. Wymiary wahadłowca to 8,9×4,5×2,9 metra, a jego masa to około 5 ton. Zasilany jest z zestawu paneli słonecznych. Prom jest zdolny do autonomicznego lądowania na typowym lotnisku.
To szósta misja tego pojazdu, a jego oznaczenie to OTV-6. Jednym z eksperymentów prowadzonych na pokładzie X-37B jest Photovoltaic Radiofrequency Antenna Module Flight Experiment (PRAM-FX). Jego celem jest konwersja zgromadzonej energii z paneli słonecznych na fale mikrofalowe o częstotliwości 2,45 GHz. Ten eksperyment został zaprojektowany przez Naval Research Laboratory.
Start rakiety Atlas 5 hołd osobom walczącym i dotkniętym pandemią choroby COVID-19.
USAF nie podało parametrów orbity X-37B. Przybliżone parametry orbity misji OTV-6 to ok. 350-400 x 350-400 km i nachylenie rzędu 40-60 stopni. Ten pojazd zostanie prawdopodobnie wykryty w najbliższych miesiącach przez astronomów amatorów. W przypadku poprzedniej misji OTV-5 pojazd X-37B został wykryty dopiero po siedmiu miesiącach od startu.
Ile będzie trwać misja OTV-6? USAF nie poinformowało o swoich planach. Jest dość prawdopodobne, że misja będzie trwać znacznie dłużej niż rok, a nawet ponad dwa lata. Dotychczas każda kolejna orbitalna misja X-37B trwała coraz dłużej – od 224 dni (OTV-1) do ponad 780 dni (OTV-5).
Autorem artykułu jest Mikołaj Data – serdecznie dziękujemy!
(PFA, ULA, USAF)
May 17 Live Broadcast: Atlas V USSF-7
Zapis startu misji OTV-6 / Credits – United Launch Alliance
Grafika przedstawiająca X-37B na orbicie / Credits – USA
Obsługa naziemna wykonuje inspekcje X-37B (misja OTV-4) po lądowaniu / Credits – USA
https://kosmonauta.net/2020/05/otv-6-x- ... -kosmosie/
2020-05-18. Redakcja
Siedemnastego maja rozpoczęła się szósta misja orbitalna mini-wahadłowca X-37B.
W niedzielę 17 maja 2020 o godzinie 15:14 CEST z przylądka Canaveral wystartowała rakieta Atlas 5 w konfiguracji 501. Start nastąpił z wyrzutni LC-41. To była druga próba startu tej rakiety. Start odbył się dzięki United Launch Alliance (ULA). Pierwsza nie powiodła się z powodu złej pogody. Opóźnienie wpłynęło również na start rakiety Falcon 9 z ósmą paczką satelitów Starlink (aktualnie opóźniony nawet do czerwca).
Na pokładzie znajdował się amerykański mini-prom X-37B, którego operatorem jest amerykańskie lotnictwo wojskowe (USAF). Pomimo, że należy do wojska jest to pojazd o znaczeniu badawczym, a nie militarnym. Wymiary wahadłowca to 8,9×4,5×2,9 metra, a jego masa to około 5 ton. Zasilany jest z zestawu paneli słonecznych. Prom jest zdolny do autonomicznego lądowania na typowym lotnisku.
To szósta misja tego pojazdu, a jego oznaczenie to OTV-6. Jednym z eksperymentów prowadzonych na pokładzie X-37B jest Photovoltaic Radiofrequency Antenna Module Flight Experiment (PRAM-FX). Jego celem jest konwersja zgromadzonej energii z paneli słonecznych na fale mikrofalowe o częstotliwości 2,45 GHz. Ten eksperyment został zaprojektowany przez Naval Research Laboratory.
Start rakiety Atlas 5 hołd osobom walczącym i dotkniętym pandemią choroby COVID-19.
USAF nie podało parametrów orbity X-37B. Przybliżone parametry orbity misji OTV-6 to ok. 350-400 x 350-400 km i nachylenie rzędu 40-60 stopni. Ten pojazd zostanie prawdopodobnie wykryty w najbliższych miesiącach przez astronomów amatorów. W przypadku poprzedniej misji OTV-5 pojazd X-37B został wykryty dopiero po siedmiu miesiącach od startu.
Ile będzie trwać misja OTV-6? USAF nie poinformowało o swoich planach. Jest dość prawdopodobne, że misja będzie trwać znacznie dłużej niż rok, a nawet ponad dwa lata. Dotychczas każda kolejna orbitalna misja X-37B trwała coraz dłużej – od 224 dni (OTV-1) do ponad 780 dni (OTV-5).
Autorem artykułu jest Mikołaj Data – serdecznie dziękujemy!
(PFA, ULA, USAF)
May 17 Live Broadcast: Atlas V USSF-7
Zapis startu misji OTV-6 / Credits – United Launch Alliance
Grafika przedstawiająca X-37B na orbicie / Credits – USA
Obsługa naziemna wykonuje inspekcje X-37B (misja OTV-4) po lądowaniu / Credits – USA
https://kosmonauta.net/2020/05/otv-6-x- ... -kosmosie/
- Załączniki
-
-
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17536
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Naukowcy nie potrafią wyjaśnić, co widzą na nowym zdjęciu Jowisza
2020-05-18. Radosław Kosarzycki
NASA opublikowała niedawno dwa zdjęcia Jowisza, największej planety Układu Słonecznego, wykonane przez sondę Juno, która krąży wokół niego od połowy 2016 r.
Na obu zdjęciach możemy podziwiać zachwycające i niezwykle skomplikowane układy chmur gazowego olbrzyma.
Zdjęcie wykonane 17 lutego przedstawia zdumiewające pasma mgły pokrywające główną warstwę chmur Jowisza, przechodzące przez sam środek zdjęcia. Naukowcy jak na razie nie są w stanie wyjaśnić w jaki sposób powstały i z czego się składają. Jedna z hipotez mówi, że za powstanie mglistych pasm odpowiadają wiatry strumieniowe otaczające je z obu stron.
W momencie wykonania zdjęcia sonda Juno znajdowała się 25 120 km nad szczytami chmur Jowisza.
Na drugim zdjęciu wykonanym 10 kwietnia możemy dokładniej przyjrzeć się atmosferze planety. Zdjęcie wykonane zostało z wysokości zaledwie 8 650 km nad chmurami Jowisza.
Sonda Juno będzie badała Jowisza co najmniej do lipca 2021 r.
Z uwagi na to, że Juno porusza się po orbicie eliptycznej, co 53 dni zbliża się do Jowisza na kilka tysięcy kilometrów, wykonuje obserwacje, po czym ucieka nieco dalej, aby przekazać zebrane dane na Ziemię.
Nie słyszeliście wcześniej o sondzie Juno? Sami zobaczcie jak NASA reklamowała misję tuż przed jej dolotem do gazowego olbrzyma. Z tego mogłoby być dobre sci-fi.
Jupiter: Into the Unknown (NASA Juno Mission Trailer)
https://www.spidersweb.pl/2020/05/zdjec ... Zryzis8rY0
2020-05-18. Radosław Kosarzycki
NASA opublikowała niedawno dwa zdjęcia Jowisza, największej planety Układu Słonecznego, wykonane przez sondę Juno, która krąży wokół niego od połowy 2016 r.
Na obu zdjęciach możemy podziwiać zachwycające i niezwykle skomplikowane układy chmur gazowego olbrzyma.
Zdjęcie wykonane 17 lutego przedstawia zdumiewające pasma mgły pokrywające główną warstwę chmur Jowisza, przechodzące przez sam środek zdjęcia. Naukowcy jak na razie nie są w stanie wyjaśnić w jaki sposób powstały i z czego się składają. Jedna z hipotez mówi, że za powstanie mglistych pasm odpowiadają wiatry strumieniowe otaczające je z obu stron.
W momencie wykonania zdjęcia sonda Juno znajdowała się 25 120 km nad szczytami chmur Jowisza.
Na drugim zdjęciu wykonanym 10 kwietnia możemy dokładniej przyjrzeć się atmosferze planety. Zdjęcie wykonane zostało z wysokości zaledwie 8 650 km nad chmurami Jowisza.
Sonda Juno będzie badała Jowisza co najmniej do lipca 2021 r.
Z uwagi na to, że Juno porusza się po orbicie eliptycznej, co 53 dni zbliża się do Jowisza na kilka tysięcy kilometrów, wykonuje obserwacje, po czym ucieka nieco dalej, aby przekazać zebrane dane na Ziemię.
Nie słyszeliście wcześniej o sondzie Juno? Sami zobaczcie jak NASA reklamowała misję tuż przed jej dolotem do gazowego olbrzyma. Z tego mogłoby być dobre sci-fi.
Jupiter: Into the Unknown (NASA Juno Mission Trailer)
https://www.spidersweb.pl/2020/05/zdjec ... Zryzis8rY0
- Załączniki
-
-
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17536
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Zaczęły się u nas „białe noce”. Co ciekawego możemy zobaczyć podczas nich na niebie?
2020-05-18.
Nie tylko na dalekiej północy, za kręgiem polarnym, w najdłuższe dni w roku jasno jest przez całą dobę. Zjawisko „białych nocy” obserwujemy również w Polsce, choć nie oznacza to wcale, że mamy dzień polarny. Jak wyglądają i czym są u nas „białe noce”?
W najdłuższe dni w całym roku Słońce chowa się za horyzontem na zaledwie 7 godzin, a to oznacza, że nawet w najciemniejszym momencie doby, czyli około północy, znajduje się między 12 a 18 stopni kątowych poniżej linii horyzontu.
Przez to jest wciąż na tyle jasno, że nie można dostrzec gołym okiem niektórych gwiazd, planet czy mgławic i galaktyk. Dzieje się tak dlatego, że światło słoneczne rozprasza się w górnych warstwach ziemskiej atmosfery, dając efekt jasnej łuny rozpościerającej się na niemal całe północne niebo.
Zmierzch astronomiczny przechodzi w świt astronomiczny, a tym samym nie występuje tzw. noc astronomiczna. Zjawisko to nazywane jest białymi nocami. Najdłużej jasny horyzont między niebem północno-zachodnim a północno-wschodnim występuje na północy Polski, gdzie do kręgu polarnego jest najbliżej.
Tam białe noce rozpoczynają się około 10 maja i trwają do początku sierpnia, w centrum kraju ma to miejsce od około 20 maja do 20 lipca, zaś na południu od początku czerwca do około 10 lipca.
Najjaśniej jest oczywiście w okolicach przesilenia letniego, czyli pierwszego dnia astronomicznego lata, gdy dzień jest najdłuższy, a noc najkrótsza. Szczególnie dobrze białe noce widoczne są z najdalej wysuniętego na północ fragmentu polskiego wybrzeża, w rejonie Władysławowa, Rozewia i Jastrzębiej Góry, w okolicach 20 czerwca.
Im bliżej do kręgu polarnego, tym Słońce chowa się za horyzontem płycej i na krócej, a tym samym białe noce są bardziej widowiskowe. Najbardziej słyną z nich takie miasta, jak norweskie Tromso i rosyjski Murmańsk. Na samym kole polarnym w pierwszy dzień lata nasza dzienna gwiazda w ogóle nie zajdzie.
Co można zobaczyć na niebie?
Efekt żółto-pomarańczowego północnego nieba wzmacnia niewielkie zachmurzenie i odległość od sztucznych źródeł światła. Polecamy wam w pogodne, bezksiężycowe letnie noce wybrać się za miasto, w ciemne miejsce, i podziwiać ten niesamowity efekt.
Przy okazji możecie zachwycić się kilkoma bardzo fotogenicznymi zjawiskami. Przede wszystkim warto obserwować przeloty Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, które będą miały miejsce niemal każdej nocy, nawet kilkukrotnie, aż do 1 czerwca.
Wystarczy patrzeć wysoko w okolice zenitu w poniedziałek (18.05) około godziny 23:10, we wtorek (19.05) o 22:22, w środę (20.05) o 21:34, a w czwartek (21.05) o 22:23. Stacja będzie przypominać bardzo jasną gwiazdę lecącą od zachodniego w kierunku wschodniego horyzontu.
Kolejną atrakcją są niewątpliwie przeloty satelitów Starlink, kosmicznego internetu. Najbliższa taka okazja będzie miała miejsce w nocy ze środy na czwartek (20/21.05) o godzinie 3:29, kiedy lecące w łańcuszku satelity przemkną w pobliżu Jowisza i Saturna umiarkowanie nisko na południowo-wschodnim niebie.
Kolejnych nocy satelity można podziwiać z czwartku na piątek (21/22.05) o godzinie 3:34, a z piątku na sobotę (22/23.05) o godzinie 3:39 nad ranem. Z każdą nocą ich przelot będzie coraz wyżej nad południowo-wschodnim horyzontem.
Wdzięcznym obiektem do obserwacji są też planety świecące światłem odbitym. Wieczorami na niebie zachodnim zachwycać można się Wenus. Z kolei przed wschodem słońca na niebie południowo-wschodnim i południowym odnaleźć można wspomnianych wcześniej Jowisza i Saturna, a dalej na lewo od nich i w dół także czerwonego Marsa.
Źródło: TwojaPogoda.pl / NASA.
Fot. TwojaPogoda.pl
Санкт-Петербург, белые ночи.
Biała noc w Helsinkach w Finlandii. Fot. Wikipedia / de:Benutzer:Marcela.
Przelot Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Fot. Łukasz Górski / TwojaPogoda.pl
STARLINK satellites train seen from earth - SpaceX Elon Musk
https://www.twojapogoda.pl/wiadomosc/20 ... na-niebie/
ttps://www.youtube.com/watch?time_continue=7&v ... e=emb_logo
2020-05-18.
Nie tylko na dalekiej północy, za kręgiem polarnym, w najdłuższe dni w roku jasno jest przez całą dobę. Zjawisko „białych nocy” obserwujemy również w Polsce, choć nie oznacza to wcale, że mamy dzień polarny. Jak wyglądają i czym są u nas „białe noce”?
W najdłuższe dni w całym roku Słońce chowa się za horyzontem na zaledwie 7 godzin, a to oznacza, że nawet w najciemniejszym momencie doby, czyli około północy, znajduje się między 12 a 18 stopni kątowych poniżej linii horyzontu.
Przez to jest wciąż na tyle jasno, że nie można dostrzec gołym okiem niektórych gwiazd, planet czy mgławic i galaktyk. Dzieje się tak dlatego, że światło słoneczne rozprasza się w górnych warstwach ziemskiej atmosfery, dając efekt jasnej łuny rozpościerającej się na niemal całe północne niebo.
Zmierzch astronomiczny przechodzi w świt astronomiczny, a tym samym nie występuje tzw. noc astronomiczna. Zjawisko to nazywane jest białymi nocami. Najdłużej jasny horyzont między niebem północno-zachodnim a północno-wschodnim występuje na północy Polski, gdzie do kręgu polarnego jest najbliżej.
Tam białe noce rozpoczynają się około 10 maja i trwają do początku sierpnia, w centrum kraju ma to miejsce od około 20 maja do 20 lipca, zaś na południu od początku czerwca do około 10 lipca.
Najjaśniej jest oczywiście w okolicach przesilenia letniego, czyli pierwszego dnia astronomicznego lata, gdy dzień jest najdłuższy, a noc najkrótsza. Szczególnie dobrze białe noce widoczne są z najdalej wysuniętego na północ fragmentu polskiego wybrzeża, w rejonie Władysławowa, Rozewia i Jastrzębiej Góry, w okolicach 20 czerwca.
Im bliżej do kręgu polarnego, tym Słońce chowa się za horyzontem płycej i na krócej, a tym samym białe noce są bardziej widowiskowe. Najbardziej słyną z nich takie miasta, jak norweskie Tromso i rosyjski Murmańsk. Na samym kole polarnym w pierwszy dzień lata nasza dzienna gwiazda w ogóle nie zajdzie.
Co można zobaczyć na niebie?
Efekt żółto-pomarańczowego północnego nieba wzmacnia niewielkie zachmurzenie i odległość od sztucznych źródeł światła. Polecamy wam w pogodne, bezksiężycowe letnie noce wybrać się za miasto, w ciemne miejsce, i podziwiać ten niesamowity efekt.
Przy okazji możecie zachwycić się kilkoma bardzo fotogenicznymi zjawiskami. Przede wszystkim warto obserwować przeloty Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, które będą miały miejsce niemal każdej nocy, nawet kilkukrotnie, aż do 1 czerwca.
Wystarczy patrzeć wysoko w okolice zenitu w poniedziałek (18.05) około godziny 23:10, we wtorek (19.05) o 22:22, w środę (20.05) o 21:34, a w czwartek (21.05) o 22:23. Stacja będzie przypominać bardzo jasną gwiazdę lecącą od zachodniego w kierunku wschodniego horyzontu.
Kolejną atrakcją są niewątpliwie przeloty satelitów Starlink, kosmicznego internetu. Najbliższa taka okazja będzie miała miejsce w nocy ze środy na czwartek (20/21.05) o godzinie 3:29, kiedy lecące w łańcuszku satelity przemkną w pobliżu Jowisza i Saturna umiarkowanie nisko na południowo-wschodnim niebie.
Kolejnych nocy satelity można podziwiać z czwartku na piątek (21/22.05) o godzinie 3:34, a z piątku na sobotę (22/23.05) o godzinie 3:39 nad ranem. Z każdą nocą ich przelot będzie coraz wyżej nad południowo-wschodnim horyzontem.
Wdzięcznym obiektem do obserwacji są też planety świecące światłem odbitym. Wieczorami na niebie zachodnim zachwycać można się Wenus. Z kolei przed wschodem słońca na niebie południowo-wschodnim i południowym odnaleźć można wspomnianych wcześniej Jowisza i Saturna, a dalej na lewo od nich i w dół także czerwonego Marsa.
Źródło: TwojaPogoda.pl / NASA.
Fot. TwojaPogoda.pl
Санкт-Петербург, белые ночи.
Biała noc w Helsinkach w Finlandii. Fot. Wikipedia / de:Benutzer:Marcela.
Przelot Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Fot. Łukasz Górski / TwojaPogoda.pl
STARLINK satellites train seen from earth - SpaceX Elon Musk
https://www.twojapogoda.pl/wiadomosc/20 ... na-niebie/
ttps://www.youtube.com/watch?time_continue=7&v ... e=emb_logo
- Załączniki
-
-
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17536
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
NASA ogłosiła zwycięzców w konkursie na zrobotyzowane spycharki i koparki
2020-05-18.
Program Artemis jest amerykańskim programem lotów kosmicznych realizowanym przez NASA. Jego celem jest ponowne wysłanie ludzi na Księżyc, w tym pierwszej kobiety w 2024 roku. Strategicznymi elementami programu są także szeroko zakrojone badania gruntów, a w tym celu agencja kosmiczna potrzebuje sprzętu.
Właśnie pod kątem ich rozwoju, NASA przygotowała konkurs na najlepiej zaprojektowane maszyny, które mogłyby zostać wykorzystane do kopania na księżycu.
Zwycięskie okazało się urządzenie Caleba Clausinga, wykorzystujące innowacyjny system pasywnych łopat, mogący przebierać ogromne ilości ziemi, zachowując przy tym pełną odpornością na pył i piach.
Wśród wybranych projektów znalazły się jeszcze urządzenia wykorzystujące m.in. grawitację oraz swój ciężar do wspomagania ruchu obrotowego czy system szybkich, obrotowych bębnów mogący przekopać spore tereny w bardzo szybkim czasie.
Oczywiście zanim NASA zakończy testowanie wspomnianych rozwiązań minie jeszcze sporo czasu.
NASA testuje nowe rozwiązania /AFP
Źródło: INTERIA
https://nt.interia.pl/raporty/raport-ko ... Id,4502594
2020-05-18.
Program Artemis jest amerykańskim programem lotów kosmicznych realizowanym przez NASA. Jego celem jest ponowne wysłanie ludzi na Księżyc, w tym pierwszej kobiety w 2024 roku. Strategicznymi elementami programu są także szeroko zakrojone badania gruntów, a w tym celu agencja kosmiczna potrzebuje sprzętu.
Właśnie pod kątem ich rozwoju, NASA przygotowała konkurs na najlepiej zaprojektowane maszyny, które mogłyby zostać wykorzystane do kopania na księżycu.
Zwycięskie okazało się urządzenie Caleba Clausinga, wykorzystujące innowacyjny system pasywnych łopat, mogący przebierać ogromne ilości ziemi, zachowując przy tym pełną odpornością na pył i piach.
Wśród wybranych projektów znalazły się jeszcze urządzenia wykorzystujące m.in. grawitację oraz swój ciężar do wspomagania ruchu obrotowego czy system szybkich, obrotowych bębnów mogący przekopać spore tereny w bardzo szybkim czasie.
Oczywiście zanim NASA zakończy testowanie wspomnianych rozwiązań minie jeszcze sporo czasu.
NASA testuje nowe rozwiązania /AFP
Źródło: INTERIA
https://nt.interia.pl/raporty/raport-ko ... Id,4502594
- Załączniki
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17536
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Zagadka masywnego, niewidzianego wcześniej układu gwiazd w naszej galaktyce rozwiązana
2020-05-18.
Na początku b.r. międzynarodowy zespół naukowców ogłosił wykrycie drugiego sygnału fali grawitacyjnej ze zderzenia dwóch gwiazd neutronowych. Zdarzenie, nazwane GW190425, jest zagadkowe: łączna masa obu gwiazd neutronowych jest większa niż jakiegokolwiek innego obserwowanego układu podwójnego gwiazd neutronowych. Jego łączna masa jest 3,4 razy większa od masy Słońca (pisałam o tym tutaj).
W naszej galaktyce tak masywny układ podwójny gwiazd neutronowych nie był obserwowany, a naukowcy aż do teraz byli zdziwieni, w jaki sposób się on uformował. Zespół astrofizyków uważa, że mógł znaleźć odpowiedź.
Gdy gwiazdy neutronowe w układzie podwójnym krążą wokół siebie i zaczną się łączyć, emitują fale grawitacyjne, które naukowcy mogą wykrywać. Fale grawitacyjne zawierają informacje o gwiazdach neutronowych, w tym o ich masach.
Fale grawitacyjne z kosmicznego zdarzenia GW190425 mówią o układzie podwójnym gwiazd neutronowych bardziej masywnym niż jakikolwiek wcześniej zaobserwowany tego typu układ podwójny, zarówno na falach radiowych, jak i falach grawitacyjnych. W swoim ostatnim badaniu doktorantka Isobel Romero-Shaw z Monash University proponuje kanał formacyjny, który wyjaśnia zarówno wysoką masę tego układu podwójnego, jak i fakt, że podobnych układów nie obserwuje się za pomocą tradycyjnych technik radioastronomicznych.
Romero-Shaw wyjaśnia, że zdarzenie GW190425 rozpoczęło się od gwiazdy neutronowej, która miała partnera – gwiazdę helową z jądrem CO. Jeżeli helowa część gwiazdy rozszerzy się wystarczająco daleko, aby pochłonąć gwiazdę neutronową, ten obłok helu ostatecznie popchnie układ podwójny bliżej siebie, zanim się rozproszy. Jądro tlenowo-węglowe gwiazdy eksploduje następnie w postaci supernowej i zapadnie się do gwiazdy neutronowej.
Tworzące się w ten sposób podwójne gwiazdy neutronowe mogą być znacznie masywniejsze niż te obserwowane na falach radiowych. Również bardzo szybko łączą się one po wybuchu supernowej, co sprawia, że nie jest prawdopodobne, aby zostały one zarejestrowane w badaniach radioastronomicznych.
Opracowanie:
Agnieszka Nowak
Źródło:
OzGrav
Urania
https://agnieszkaveganowak.blogspot.com ... anego.html
2020-05-18.
Na początku b.r. międzynarodowy zespół naukowców ogłosił wykrycie drugiego sygnału fali grawitacyjnej ze zderzenia dwóch gwiazd neutronowych. Zdarzenie, nazwane GW190425, jest zagadkowe: łączna masa obu gwiazd neutronowych jest większa niż jakiegokolwiek innego obserwowanego układu podwójnego gwiazd neutronowych. Jego łączna masa jest 3,4 razy większa od masy Słońca (pisałam o tym tutaj).
W naszej galaktyce tak masywny układ podwójny gwiazd neutronowych nie był obserwowany, a naukowcy aż do teraz byli zdziwieni, w jaki sposób się on uformował. Zespół astrofizyków uważa, że mógł znaleźć odpowiedź.
Gdy gwiazdy neutronowe w układzie podwójnym krążą wokół siebie i zaczną się łączyć, emitują fale grawitacyjne, które naukowcy mogą wykrywać. Fale grawitacyjne zawierają informacje o gwiazdach neutronowych, w tym o ich masach.
Fale grawitacyjne z kosmicznego zdarzenia GW190425 mówią o układzie podwójnym gwiazd neutronowych bardziej masywnym niż jakikolwiek wcześniej zaobserwowany tego typu układ podwójny, zarówno na falach radiowych, jak i falach grawitacyjnych. W swoim ostatnim badaniu doktorantka Isobel Romero-Shaw z Monash University proponuje kanał formacyjny, który wyjaśnia zarówno wysoką masę tego układu podwójnego, jak i fakt, że podobnych układów nie obserwuje się za pomocą tradycyjnych technik radioastronomicznych.
Romero-Shaw wyjaśnia, że zdarzenie GW190425 rozpoczęło się od gwiazdy neutronowej, która miała partnera – gwiazdę helową z jądrem CO. Jeżeli helowa część gwiazdy rozszerzy się wystarczająco daleko, aby pochłonąć gwiazdę neutronową, ten obłok helu ostatecznie popchnie układ podwójny bliżej siebie, zanim się rozproszy. Jądro tlenowo-węglowe gwiazdy eksploduje następnie w postaci supernowej i zapadnie się do gwiazdy neutronowej.
Tworzące się w ten sposób podwójne gwiazdy neutronowe mogą być znacznie masywniejsze niż te obserwowane na falach radiowych. Również bardzo szybko łączą się one po wybuchu supernowej, co sprawia, że nie jest prawdopodobne, aby zostały one zarejestrowane w badaniach radioastronomicznych.
Opracowanie:
Agnieszka Nowak
Źródło:
OzGrav
Urania
https://agnieszkaveganowak.blogspot.com ... anego.html
- Załączniki
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17536
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
SpX-DM2: plan przygotowań
2020-05-19. Krzysztof Kanawka
NASA zaprezentowała plan wydarzeń przedstartowych przed misją SpX-DM2.
Pierwsza misja załogowa pojazdu Dragon 2 nosi oznaczenie SpX-DM2. Jej wykonane jest możliwe, gdyż firma SpaceX przeprowadziła zakończyła wymagane testy tego pojazdu, w tym testowy bezzałogowy lot orbitalny (SpX-DM1), test ucieczki Dragona 2 podczas startu rakiety (styczeń 2020), testy silniczków SuperDraco, wiele testów spadochronów oraz test ucieczki z miejsca startu (maj 2015). Te wszystkie testy (oraz testy rakiet Falcon 9, modyfikacje wyrzutni startowej i cała dokumentacja) pozwoliły na osiągnięcie gotowości kapsuły Dragon 2 do pierwszego lotu załogowego.
Siedemnastego kwietnia 2020 NASA poinformowała, że wyznaczyła na 27 maja 2020 start misji SpX-DM2. Celem tej misji jest Międzynarodowa Stacja Kosmiczna (ISS). Na pokładzie Dragona 2 ku ISS wybiorą się astronauci Robert Behnken oraz Douglas Hurley. Na ISS czekają na nich kosmonauci misji Sojuz MS-16.
Trzynastego maja rozpoczął się dwutygodniowy okres kwarantanny dla astronautów misji SpX-DM2. Kolejne wydarzenia przedstartowe to:
• 20 maja: przylot załogi do Kennedy Space Center na Florydzie (około 18:00 CEST)
• 21 maja: przegląd Flight Readiness Review (FRR) oraz konferencja po tym przeglądzie (około północy CEST z 21 na 22 maja)
• 22 maja: wirtualne spotkanie z załogą misji SpX-DM2 (około 21:00 CEST)
• 25 maja: przegląd Launch Readiness Review (LRR) oraz konferencja po tym przeglądzie (około północy CEST z 25 na 26 maja)
• 26 maja: oficjalne rozpoczęcie odliczania do startu (około 16:00 CEST)
• 27 maja: dzień startu, relacja na NASA TV rozpocznie się około 18:15 CEST. Start zaplanowano na godzinę 22:33 CEST.
Jeśli wszystko przebiegnie zgodnie z powyższym planem, wówczas pojazd Dragon 2 dotrze w tej misji do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS) 28 maja. Cumowanie do Stacji powinno nastąpić tego dnia około 17:30 CEST.
Dokładny czas trwania misji nie został jeszcze oficjalnie ustalony. Misja SpX-DM2 może trwać od miesiąca aż do 119 dni i jednym z czynników potencjalnie ograniczających długość misji jest tempo degradacji paneli słonecznych kapsuły Dragon 2. Start odbędzie się z wyrzutni LC-39A za pomocą rakiety Falcon 9.
Warto tu także odnotować, że firma SpaceX udostępniła na swojej stronie symulator cumowania kapsuły Dragon 2 do ISS. Ten symulator został udostępniony 12 maja 2020 i natychmiast stał się bardzo popularny. Adres do symulatora: https://iss-sim.spacex.com
Polecamy wątek na Polskim Forum Astronautycznym dotyczący misji SpX-DM2.
(NASA)
Crew Dragon Animation
Animacja przebiegu załogowej misji kapsuły Dragon do ISS (animacja z grudnia 2019) / Credits – SpaceX
SpaceX ISS Docking Simulator in 27 Seconds
Przykładowe wykonanie cumowania do ISS w symulatorze udostępnionym przez SpaceX / Credits – Lucas Shalkhauser , SpaceX
https://kosmonauta.net/2020/05/spx-dm2- ... zygotowan/
2020-05-19. Krzysztof Kanawka
NASA zaprezentowała plan wydarzeń przedstartowych przed misją SpX-DM2.
Pierwsza misja załogowa pojazdu Dragon 2 nosi oznaczenie SpX-DM2. Jej wykonane jest możliwe, gdyż firma SpaceX przeprowadziła zakończyła wymagane testy tego pojazdu, w tym testowy bezzałogowy lot orbitalny (SpX-DM1), test ucieczki Dragona 2 podczas startu rakiety (styczeń 2020), testy silniczków SuperDraco, wiele testów spadochronów oraz test ucieczki z miejsca startu (maj 2015). Te wszystkie testy (oraz testy rakiet Falcon 9, modyfikacje wyrzutni startowej i cała dokumentacja) pozwoliły na osiągnięcie gotowości kapsuły Dragon 2 do pierwszego lotu załogowego.
Siedemnastego kwietnia 2020 NASA poinformowała, że wyznaczyła na 27 maja 2020 start misji SpX-DM2. Celem tej misji jest Międzynarodowa Stacja Kosmiczna (ISS). Na pokładzie Dragona 2 ku ISS wybiorą się astronauci Robert Behnken oraz Douglas Hurley. Na ISS czekają na nich kosmonauci misji Sojuz MS-16.
Trzynastego maja rozpoczął się dwutygodniowy okres kwarantanny dla astronautów misji SpX-DM2. Kolejne wydarzenia przedstartowe to:
• 20 maja: przylot załogi do Kennedy Space Center na Florydzie (około 18:00 CEST)
• 21 maja: przegląd Flight Readiness Review (FRR) oraz konferencja po tym przeglądzie (około północy CEST z 21 na 22 maja)
• 22 maja: wirtualne spotkanie z załogą misji SpX-DM2 (około 21:00 CEST)
• 25 maja: przegląd Launch Readiness Review (LRR) oraz konferencja po tym przeglądzie (około północy CEST z 25 na 26 maja)
• 26 maja: oficjalne rozpoczęcie odliczania do startu (około 16:00 CEST)
• 27 maja: dzień startu, relacja na NASA TV rozpocznie się około 18:15 CEST. Start zaplanowano na godzinę 22:33 CEST.
Jeśli wszystko przebiegnie zgodnie z powyższym planem, wówczas pojazd Dragon 2 dotrze w tej misji do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS) 28 maja. Cumowanie do Stacji powinno nastąpić tego dnia około 17:30 CEST.
Dokładny czas trwania misji nie został jeszcze oficjalnie ustalony. Misja SpX-DM2 może trwać od miesiąca aż do 119 dni i jednym z czynników potencjalnie ograniczających długość misji jest tempo degradacji paneli słonecznych kapsuły Dragon 2. Start odbędzie się z wyrzutni LC-39A za pomocą rakiety Falcon 9.
Warto tu także odnotować, że firma SpaceX udostępniła na swojej stronie symulator cumowania kapsuły Dragon 2 do ISS. Ten symulator został udostępniony 12 maja 2020 i natychmiast stał się bardzo popularny. Adres do symulatora: https://iss-sim.spacex.com
Polecamy wątek na Polskim Forum Astronautycznym dotyczący misji SpX-DM2.
(NASA)
Crew Dragon Animation
Animacja przebiegu załogowej misji kapsuły Dragon do ISS (animacja z grudnia 2019) / Credits – SpaceX
SpaceX ISS Docking Simulator in 27 Seconds
Przykładowe wykonanie cumowania do ISS w symulatorze udostępnionym przez SpaceX / Credits – Lucas Shalkhauser , SpaceX
https://kosmonauta.net/2020/05/spx-dm2- ... zygotowan/
- Załączniki
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17536
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Niebo w trzecim tygodniu maja 2020 r.
2020-05-19. Ariel Majcher
W środę 20 maja Słońce przekroczy równoleżnik 20° deklinacji w drodze na północ, rozpoczynając tym samym dwumiesięczny okres najdłuższych dni i najkrótszych nocy. W tym czasie wysokość górowania i dołowania Słońca zmieni się tylko o 3,5 stopnia. Nad Bałtykiem już się rozpoczął sezon białych nocy astronomicznych, a tym samym szansa na pojawienie się tzw. obłoków srebrzystych, czyli wysoko zawieszonych chmur, oświetlonych światłem słonecznym nawet w najciemniejszej części nocy. Natomiast na południu kraju rozpoczął się sezon na zjawisko łuku okołohoryzontalnego, czyli małej lecz intensywnej tęczy, pojawiającej się czasami pod Słońcem.
Niestety, aby łuk okołohoryzontalny mógł się pojawić, Słońce musi znajdować się na wysokości co najmniej 58° nad widnokręgiem, a sama tęcza pojawia się 46° pod nim, a zatem u nas jest to kilka – kilkanaście stopni nad horyzontem, stąd jego nazwa. A ten warunek jest u nas spełniony tylko w okresie od mniej więcej połowy maja do końca lipca i to tylko w godzinach okołopołudniowych. Oczywiście z upływem czasu, aż do momentu przesilenia letniego, z jednej strony obszar białych nocy astronomicznych rozszerzy się na południe, zaś z drugiej strony obszar widoczności łuku okołohoryzontalnego rozszerzy się na północ. Ona obszary stopniowo obejmą cały obszar Polski.
Najbliższe dni są ostatnimi, w których Wenus ozdobi wieczorne niebo. Planeta szybko zbliża się do Słońca i jednocześnie do nas, stąd jej tarcza szybko rośnie i zmniejsza fazę. Na pożegnanie Wenus utworzy bliską konfigurację z planetą Merkury oraz z powracającym na nocne niebo Księżycem. Przed świtem poprawiają się warunki obserwacyjne planet Jowisz, Saturn i Merkury.
Planeta Wenus szybko dąży do koniunkcji dolnej ze Słońcem, przez którą przejdzie 3 czerwca. Każdego kolejnego wieczora planeta schodzi wyraźnie niżej i jeszcze przed końcem maja zniknie z wieczornego nieboskłonu. Do tego czasu jej średnica kątowa będzie rosnąć, a faza — maleć. Stąd jej tarcza jest teraz atrakcyjnym celem dla posiadaczy nawet niewielkich lornetek teatralnych, które pozwolą przekonać się na własne oczy, że tarcza Wenus ma kształt bardzo wąskiego sierpa. Godzinę po zachodzie Słońca w poniedziałek 18 maja planeta zajmie pozycję na wysokości zaledwie 10°, natomiast w niedzielę 24 maja — już tylko 3,5 stopnia. W tym czasie średnica planety urośnie od już bardzo dużych 51″ do 55″, natomiast faza zmaleje z 8 do 4%. Jasność planety spadnie z -4,3 do -4,1 magnitudo.
Warto wykorzystać najbliższe kilkanaście dni na obserwacje planety, gdyż po koniunkcji, gdy planeta przejdzie na niebo poranne, niekorzystne nachylenie ekliptyki do wschodniego widnokręgu spowoduje, że planeta zacznie wyłaniać się z zorzy porannej dopiero w lipcu, gdy jej tarcza nie będzie już tak duża, a faza — tak mała. A zatem jej obraz w lornetkach i teleskopach przyjmie mniej atrakcyjną postać. Np. za miesiąc od niedzieli 24 maja, czyli 24 czerwca planeta na godzinę przed wschodem Słońca zajmie pozycję na wysokości niecałych 2° nad północno-wschodnim widnokręgiem, ale tego dnia jej tarcza zmniejszy średnicę do 48″, zaś faza urośnie do 12%, a w kolejnych dniach wartości te szybko staną się jeszcze mniej atrakcyjne, choć w lipcu planeta równie szybko oddali się od Słońca i przy poprawiającym się nachyleniu ekliptyki zwiększy wysokość nad widnokręgiem, stając się ozdobą porannego nieba.
Do planety Wenus już w zeszłym tygodniu dołączyła planeta Merkury, która z kolei 4 czerwca osiągnie swoją maksymalną elongację wschodnią, oddalając się od Słońca na ponad 23°. Jest to najkorzystniejszy okres widoczności tej planety na wieczornym niebie w tym roku. W dniu maksymalnej elongacji planeta godzinę po zachodzie Słońca zajmie pozycję na wysokości 6°, świecąc z jasnością +0,6 magnitudo, prezentując tarczę o średnicy 8″ i fazie 38%. Przed maksymalną elongacją planeta świeci jaśniej, mając mniejszą tarczę, ale większą fazę.
W poniedziałek 18 maja Merkury 60 minut po zachodzie Słońca zajmie pozycję na wysokości niecałych 2°, świecąc z jasnością -0,9 wielkości gwiazdowej, z tarczą o średnicy 6″ i fazie 78%. Natomiast w niedzielę 24 maja o tej samej porze wysokość planety zwiększy się do ponad 6°, przy jednoczesnym spadku jasności do -0,3 wielkości gwiazdowej. W tym czasie tarcza planety zwiększy średnicę do 6,5 sekundy kątowej, a jej faza spadnie do 62%.
Łatwo zauważyć, że w którymś momencie Merkury znajdzie się wyżej od Wenus. Stanie się to w piątek 22 maja, gdy obie planety godzinę po zachodzie Słońca zajmą pozycję na wysokości ponad 5°, a Merkury nieznacznie, ale jednak wyżej. Jednak przez cały tydzień obie planety przedzieli niezbyt duża odległość. W poniedziałek 18 maja Merkury pokaże się 7,5 stopnia od Wenus, na godzinie 5 względem niej. We wtorek 19 maja dystans zmniejszy się do 5,5 stopnia; w środę 20 maja — do 3,5 stopnia; w czwartek 21 maja — 1,5 stopnia; w piątek 22 maja — minimalne 74′, Merkury już wyżej od Wenus; w sobotę 23 maja dystans między planetami zwiększy się do 3°, zaś w niedzielę 24 maja — do 5°. Ostatniego dnia tygodnia do planet dołączy Księżyc, powracający na wieczorne niebo po kilkudniowej nieobecności, spowodowanej niekorzystnych nachyleniem ekliptyki do porannego widnokręgu i nowiem w piątek 22 maja. Srebrny Glob pokaże się 4,5 stopnia na lewo od Merkurego, prezentując tarczę w fazie 4%, a więc takiej samej, jak faza Wenus, znajdującej się wtedy 9° od Księżyca.
Przed świtem poprawa się widoczność trzech pierwszych planet zewnętrznych. Planety Jowisz i Saturn tworzą parę o rozpiętości 5° i pojawiają się na nieboskłonie około 30 minut po północy. Natomiast planeta Mars cały czas oddala się od dwóch wcześniej wymienionych planet i do końca tygodnia zwiększy dystans do nich do ponad 35°. Mars wschodzi po godzinie 2, czyli mniej więcej 1,5 godziny po Saturnie.
Planety Jowisz i Saturn pokonały już zakręty na kreślonych przez siebie pętlach i nabierają prędkości w ruchy wstecznym. Obie przechodzą przez południk lokalny w okolicach wschodu Słońca, osiągając wtedy wysokość odpowiednio 17 i 18°. Jasność Jowisza do końca tygodnia przekroczy -2,5 wielkości gwiazdowej, a jego średnica — 44″. Blask Saturna wynosi +0,5 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy 18″. Tytan, najjaśniejszy księżyc Saturna maksymalną elongację (tym razem wschodnią) osiągnie w poniedziałek 18 maja.
W układzie księżyców galileuszowych planety w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 18 maja, godz. 4:18 – minięcie się Io (N) i Ganimedesa w odległości 5″, 63″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 19 maja, godz. 4:15 – minięcie się Kallisto (N) i Ganimedesa w odległości 11″, 272″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 20 maja, godz. 1:24 – minięcie się Io (N) i Europy w odległości 2″, 93″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 20 maja, godz. 1:37 – minięcie się Kallisto (N) i Europy w odległości 13″, 96″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 20 maja, godz. 1:41 – minięcie się Kallisto (N) i Io w odległości 11″, 95″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 20 maja, godz. 2:44 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 21 maja, godz. 4:14 – minięcie się Kallisto (N) i Io w odległości 12″, 97″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 21 maja, godz. 4:34 – wejście cienia Ganimedesa na tarczę Jowisza,
• 22 maja, godz. 3:34 – minięcie się Ganimedesa (N) i Europy w odległości 6″, 166″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 23 maja, godz. 2:42 – Europa chowa się w cień Jowisza, 32″ na zachód od brzegu tarczy planety (początek zaćmienia),
• 23 maja, godz. 4:48 – Io chowa się w cień Jowisza, 20″ na zachód od brzegu tarczy planety (początek zaćmienia),
• 24 maja, godz. 1:42 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 24 maja, godz. 2:48 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 24 maja, godz. 4:00 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 25 maja, godz. 2:16 – wyjście Ganimedesa zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 25 maja, godz. 2:18 – wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 25 maja, godz. 2:22 – zejście Europy z tarczy Jowisza.
Szczególnie warto przyjrzeć się ich konfiguracji w środę 20 maja, gdy blisko siebie znajdą się trzy z nich: Kallisto, Europy i Io, a dwa ostatnie miną się w odległości zaledwie 2″ i w mniejszych sprzętach optycznych mogą się zlać w jeden punkt. Drugą taką nocą jest noc z 24 na 25 maja, gdy początkowo przy Jowiszu da się dostrzec tylko Kallisto i to blisko swojej maksymalnej elongacji zachodniej, prawie 10′ od Jowisza, a po godzinie 2 w krótkim odstępie czasu najpierw Ganimedes i Io wyjdą zza tarczy planety na wschód od niej, a następnie Europa zejdzie z jej tarczy, pojawiając się na zachód od niej.
Planeta Mars niewiele zmienia położenie z nocy na noc, ale wędruje przez gwiazdozbiór Wodnika na północny wschód i stopniowo zwiększa wysokość nad widnokręgiem. Na razie 1,5 godziny przed wschodem Słońca Mars zdąży się wznieść na wysokość niecałych 10°. Do niedzieli 24 maja jasność planety urośnie do +0,1 wielkości gwiazdowej, a jej tarcza zwiększy średnicę do 9″, przy wciąż małej fazie 85%.
Animacja pokazuje położenie planet Merkury i Wenus oraz Księżyca w trzecim tygodniu maja 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
Animacja pokazuje położenie planet Jowisz, Saturn i Mars w trzecim tygodniu maja 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... ja-2020-r/
2020-05-19. Ariel Majcher
W środę 20 maja Słońce przekroczy równoleżnik 20° deklinacji w drodze na północ, rozpoczynając tym samym dwumiesięczny okres najdłuższych dni i najkrótszych nocy. W tym czasie wysokość górowania i dołowania Słońca zmieni się tylko o 3,5 stopnia. Nad Bałtykiem już się rozpoczął sezon białych nocy astronomicznych, a tym samym szansa na pojawienie się tzw. obłoków srebrzystych, czyli wysoko zawieszonych chmur, oświetlonych światłem słonecznym nawet w najciemniejszej części nocy. Natomiast na południu kraju rozpoczął się sezon na zjawisko łuku okołohoryzontalnego, czyli małej lecz intensywnej tęczy, pojawiającej się czasami pod Słońcem.
Niestety, aby łuk okołohoryzontalny mógł się pojawić, Słońce musi znajdować się na wysokości co najmniej 58° nad widnokręgiem, a sama tęcza pojawia się 46° pod nim, a zatem u nas jest to kilka – kilkanaście stopni nad horyzontem, stąd jego nazwa. A ten warunek jest u nas spełniony tylko w okresie od mniej więcej połowy maja do końca lipca i to tylko w godzinach okołopołudniowych. Oczywiście z upływem czasu, aż do momentu przesilenia letniego, z jednej strony obszar białych nocy astronomicznych rozszerzy się na południe, zaś z drugiej strony obszar widoczności łuku okołohoryzontalnego rozszerzy się na północ. Ona obszary stopniowo obejmą cały obszar Polski.
Najbliższe dni są ostatnimi, w których Wenus ozdobi wieczorne niebo. Planeta szybko zbliża się do Słońca i jednocześnie do nas, stąd jej tarcza szybko rośnie i zmniejsza fazę. Na pożegnanie Wenus utworzy bliską konfigurację z planetą Merkury oraz z powracającym na nocne niebo Księżycem. Przed świtem poprawiają się warunki obserwacyjne planet Jowisz, Saturn i Merkury.
Planeta Wenus szybko dąży do koniunkcji dolnej ze Słońcem, przez którą przejdzie 3 czerwca. Każdego kolejnego wieczora planeta schodzi wyraźnie niżej i jeszcze przed końcem maja zniknie z wieczornego nieboskłonu. Do tego czasu jej średnica kątowa będzie rosnąć, a faza — maleć. Stąd jej tarcza jest teraz atrakcyjnym celem dla posiadaczy nawet niewielkich lornetek teatralnych, które pozwolą przekonać się na własne oczy, że tarcza Wenus ma kształt bardzo wąskiego sierpa. Godzinę po zachodzie Słońca w poniedziałek 18 maja planeta zajmie pozycję na wysokości zaledwie 10°, natomiast w niedzielę 24 maja — już tylko 3,5 stopnia. W tym czasie średnica planety urośnie od już bardzo dużych 51″ do 55″, natomiast faza zmaleje z 8 do 4%. Jasność planety spadnie z -4,3 do -4,1 magnitudo.
Warto wykorzystać najbliższe kilkanaście dni na obserwacje planety, gdyż po koniunkcji, gdy planeta przejdzie na niebo poranne, niekorzystne nachylenie ekliptyki do wschodniego widnokręgu spowoduje, że planeta zacznie wyłaniać się z zorzy porannej dopiero w lipcu, gdy jej tarcza nie będzie już tak duża, a faza — tak mała. A zatem jej obraz w lornetkach i teleskopach przyjmie mniej atrakcyjną postać. Np. za miesiąc od niedzieli 24 maja, czyli 24 czerwca planeta na godzinę przed wschodem Słońca zajmie pozycję na wysokości niecałych 2° nad północno-wschodnim widnokręgiem, ale tego dnia jej tarcza zmniejszy średnicę do 48″, zaś faza urośnie do 12%, a w kolejnych dniach wartości te szybko staną się jeszcze mniej atrakcyjne, choć w lipcu planeta równie szybko oddali się od Słońca i przy poprawiającym się nachyleniu ekliptyki zwiększy wysokość nad widnokręgiem, stając się ozdobą porannego nieba.
Do planety Wenus już w zeszłym tygodniu dołączyła planeta Merkury, która z kolei 4 czerwca osiągnie swoją maksymalną elongację wschodnią, oddalając się od Słońca na ponad 23°. Jest to najkorzystniejszy okres widoczności tej planety na wieczornym niebie w tym roku. W dniu maksymalnej elongacji planeta godzinę po zachodzie Słońca zajmie pozycję na wysokości 6°, świecąc z jasnością +0,6 magnitudo, prezentując tarczę o średnicy 8″ i fazie 38%. Przed maksymalną elongacją planeta świeci jaśniej, mając mniejszą tarczę, ale większą fazę.
W poniedziałek 18 maja Merkury 60 minut po zachodzie Słońca zajmie pozycję na wysokości niecałych 2°, świecąc z jasnością -0,9 wielkości gwiazdowej, z tarczą o średnicy 6″ i fazie 78%. Natomiast w niedzielę 24 maja o tej samej porze wysokość planety zwiększy się do ponad 6°, przy jednoczesnym spadku jasności do -0,3 wielkości gwiazdowej. W tym czasie tarcza planety zwiększy średnicę do 6,5 sekundy kątowej, a jej faza spadnie do 62%.
Łatwo zauważyć, że w którymś momencie Merkury znajdzie się wyżej od Wenus. Stanie się to w piątek 22 maja, gdy obie planety godzinę po zachodzie Słońca zajmą pozycję na wysokości ponad 5°, a Merkury nieznacznie, ale jednak wyżej. Jednak przez cały tydzień obie planety przedzieli niezbyt duża odległość. W poniedziałek 18 maja Merkury pokaże się 7,5 stopnia od Wenus, na godzinie 5 względem niej. We wtorek 19 maja dystans zmniejszy się do 5,5 stopnia; w środę 20 maja — do 3,5 stopnia; w czwartek 21 maja — 1,5 stopnia; w piątek 22 maja — minimalne 74′, Merkury już wyżej od Wenus; w sobotę 23 maja dystans między planetami zwiększy się do 3°, zaś w niedzielę 24 maja — do 5°. Ostatniego dnia tygodnia do planet dołączy Księżyc, powracający na wieczorne niebo po kilkudniowej nieobecności, spowodowanej niekorzystnych nachyleniem ekliptyki do porannego widnokręgu i nowiem w piątek 22 maja. Srebrny Glob pokaże się 4,5 stopnia na lewo od Merkurego, prezentując tarczę w fazie 4%, a więc takiej samej, jak faza Wenus, znajdującej się wtedy 9° od Księżyca.
Przed świtem poprawa się widoczność trzech pierwszych planet zewnętrznych. Planety Jowisz i Saturn tworzą parę o rozpiętości 5° i pojawiają się na nieboskłonie około 30 minut po północy. Natomiast planeta Mars cały czas oddala się od dwóch wcześniej wymienionych planet i do końca tygodnia zwiększy dystans do nich do ponad 35°. Mars wschodzi po godzinie 2, czyli mniej więcej 1,5 godziny po Saturnie.
Planety Jowisz i Saturn pokonały już zakręty na kreślonych przez siebie pętlach i nabierają prędkości w ruchy wstecznym. Obie przechodzą przez południk lokalny w okolicach wschodu Słońca, osiągając wtedy wysokość odpowiednio 17 i 18°. Jasność Jowisza do końca tygodnia przekroczy -2,5 wielkości gwiazdowej, a jego średnica — 44″. Blask Saturna wynosi +0,5 wielkości gwiazdowej, przy średnicy tarczy 18″. Tytan, najjaśniejszy księżyc Saturna maksymalną elongację (tym razem wschodnią) osiągnie w poniedziałek 18 maja.
W układzie księżyców galileuszowych planety w tym tygodniu będzie można dostrzec następujące zjawiska (na podstawie strony Sky and Telescope oraz programu Starry Night):
• 18 maja, godz. 4:18 – minięcie się Io (N) i Ganimedesa w odległości 5″, 63″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 19 maja, godz. 4:15 – minięcie się Kallisto (N) i Ganimedesa w odległości 11″, 272″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 20 maja, godz. 1:24 – minięcie się Io (N) i Europy w odległości 2″, 93″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 20 maja, godz. 1:37 – minięcie się Kallisto (N) i Europy w odległości 13″, 96″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 20 maja, godz. 1:41 – minięcie się Kallisto (N) i Io w odległości 11″, 95″ na wschód od brzegu tarczy Jowisza,
• 20 maja, godz. 2:44 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 21 maja, godz. 4:14 – minięcie się Kallisto (N) i Io w odległości 12″, 97″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 21 maja, godz. 4:34 – wejście cienia Ganimedesa na tarczę Jowisza,
• 22 maja, godz. 3:34 – minięcie się Ganimedesa (N) i Europy w odległości 6″, 166″ na zachód od brzegu tarczy Jowisza,
• 23 maja, godz. 2:42 – Europa chowa się w cień Jowisza, 32″ na zachód od brzegu tarczy planety (początek zaćmienia),
• 23 maja, godz. 4:48 – Io chowa się w cień Jowisza, 20″ na zachód od brzegu tarczy planety (początek zaćmienia),
• 24 maja, godz. 1:42 – wejście cienia Io na tarczę Jowisza,
• 24 maja, godz. 2:48 – wejście Io na tarczę Jowisza,
• 24 maja, godz. 4:00 – zejście cienia Io z tarczy Jowisza,
• 25 maja, godz. 2:16 – wyjście Ganimedesa zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 25 maja, godz. 2:18 – wyjście Io zza tarczy Jowisza (koniec zakrycia),
• 25 maja, godz. 2:22 – zejście Europy z tarczy Jowisza.
Szczególnie warto przyjrzeć się ich konfiguracji w środę 20 maja, gdy blisko siebie znajdą się trzy z nich: Kallisto, Europy i Io, a dwa ostatnie miną się w odległości zaledwie 2″ i w mniejszych sprzętach optycznych mogą się zlać w jeden punkt. Drugą taką nocą jest noc z 24 na 25 maja, gdy początkowo przy Jowiszu da się dostrzec tylko Kallisto i to blisko swojej maksymalnej elongacji zachodniej, prawie 10′ od Jowisza, a po godzinie 2 w krótkim odstępie czasu najpierw Ganimedes i Io wyjdą zza tarczy planety na wschód od niej, a następnie Europa zejdzie z jej tarczy, pojawiając się na zachód od niej.
Planeta Mars niewiele zmienia położenie z nocy na noc, ale wędruje przez gwiazdozbiór Wodnika na północny wschód i stopniowo zwiększa wysokość nad widnokręgiem. Na razie 1,5 godziny przed wschodem Słońca Mars zdąży się wznieść na wysokość niecałych 10°. Do niedzieli 24 maja jasność planety urośnie do +0,1 wielkości gwiazdowej, a jej tarcza zwiększy średnicę do 9″, przy wciąż małej fazie 85%.
Animacja pokazuje położenie planet Merkury i Wenus oraz Księżyca w trzecim tygodniu maja 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
Animacja pokazuje położenie planet Jowisz, Saturn i Mars w trzecim tygodniu maja 2020 r. (kliknij w miniaturkę, aby powiększyć). StarryNight
https://news.astronet.pl/index.php/2020 ... ja-2020-r/
- Załączniki
-
-
-