Przed człowiekiem na Marsa polecą psy. Cyberpsy
2021-01-08. Radek Kosarzycki
Zanim pierwszy w historii człowiek postawi nogę na powierzchni Czerwonej Planety, musimy się jeszcze sporo o nim dowiedzieć. Sondy kosmiczne, orbitery, lądowniki, a nawet łaziki to wciąż jednak za mało. Stąd i pomysł wysłania na Marsa psów, które nie będą miały problemu z wejściem do jaskini czy pod urwisko skalne.
Podczas konferencji Amerykańskiej Unii Geofizycznej naukowcy z NASA zaprezentowali swoje marsjańskie psy. Potrafią one z lekkością pokonywać przeszkody, wybierać właściwe ścieżki i tworzyć mapy np. tuneli i jaskiń. To zupełna rewolucja w eksploracji Czerwonej Planety, bowiem dotychczas naukowcy byli ograniczeni do badania miejsc widocznych z orbity albo znajdujących się na otwartej, płaskiej przestrzeni.
Żaden łazik, niezależnie od tego, czy był to Spirit, Opportunity czy Curiosity, ani nawet lecący do Marsa łazik Perseverance, nie zjedzie po stromym zboczu, aby zajrzeć do jaskini czy uskoku. Pies ma jednak dużo większe szanse, aby wyjść z takiego zadania w całości, wszak jeżeli się przewróci, to wstanie. Jednocześnie, jest on dużo szybszy od łazika i wielokrotnie od niego lżejszy. Naukowcy zakładają, że będą się one poruszały z prędkością nawet 5 km/h, czyli kilkadziesiąt razy szybciej od chociażby łazików.
Po co nam jaskinie? Powierzchnia Marsa, ze względu na słabe pole magnetyczne i rzadką atmosferę, bezustannie bombardowane jest silnym promieniowaniem kosmicznym, które dla potencjalnych przyszłych marsonautów byłoby długofalowo bardzo szkodliwe. Z tego też powodu inżynierowie postulują budowanie baz marsjańskich pod powierzchnią Marsa. Gruba warstwa regolitu przynajmniej częściowo chroniłaby nowych mieszkańców Marsa przed zgubnymi skutkami długotrwałego wystawienia na silne promieniowanie kosmiczne.
Wszystkie psy pochodzą ze znanej hodowli
Mowa tu oczywiście o Boston Dynamics, której psy widzieliśmy już w wielu różnych doniesieniach prasowych. Widzieliśmy już takiego psa spacerującego na ulicach prowincji Ontario w Kanadzie, a ostatnio nawet widzieliśmy, jak tańczą wraz z Atlasami
Au-Spot, który miałby odwiedzić Czerwoną Planetę, to zmodyfikowana wersja Spota, czworonożnego robopsa produkcji Boston Dynamics. Naukowcy wyposażyli ostatnio Spota w specjalne czujniki i oprogramowanie, które pozwolą mu orientować się w przestrzeni i autonomicznie wykonywać poszczególne zadania przesłane z Ziemi.
Au-Spot będzie wyposażony także w sztuczną inteligencję, która stopniowo ucząc się otoczenia będzie w stanie samodzielnie identyfikować szczególnie ciekawe obiekty na powierzchni Marsa.
Aktualnie inżynierowie testują robota na coraz to nowych torach przeszkód, ucząc się jego ograniczeń, ale też ucząc go pokonywać kolejne przeszkody. Wszak na Marsie nikt Spota na smycz nie weźmie, aby przeprowadzić go przez trudny teren. Będzie musiał poradzić sobie ze wszystkim sam.
Jak na razie misja na Marsa z udziałem robotycznych psów to pieśń przyszłości, ale z każdym eksperymentem staje się ona coraz bardziej realistyczna. Wszak jakby nie patrzeć, wciąż dużo łatwiej będzie wysłać robopsa na Marsa niż człowieka, a wszyscy przecież jesteśmy przekonani, że człowiek na tym Marsie już zaraz, za chwilę…
https://spidersweb.pl/2021/01/au-spot-p ... arsie.html
Wiadomości astronomiczne z internetu
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17561
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17561
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Błękitny niezidentyfikowany obiekt latający nad Hawajami
2021-01-08.
Na niebie nad Hawajami zaobserwowano niezidentyfikowany obiekt latający. Amerykańska Federalna Administracja Lotnictwa nie zgłaszała żadnych nietypowych incydentów.
Nad wyspą Oahu na Hawajach dostrzeżono niebieski obiekt, który mógł być ostatnią oficjalną obserwacją UFO w 2020 roku. Wiele osób widziało go na żywo, a ponadto udało się uwiecznić go na nagraniu wideo.
Liczne raporty w mediach społecznościowych i zgłoszenia na 911 zmusiły Amerykańską Federalną Administrację Lotnictwa (FAA) do zbadania tego zdarzenia. Niestety, nie udało się ustalić niczego konkretnego. FAA nie wychwyciła żadnych nietypowych aktywności na radarach ok. 20:30 czasu lokalnego, kiedy to doszło do obserwacji.
Ten nietypowy incydent rozbudził teorie dotyczące odwiedzin Ziemi przez przedstawicieli cywilizacji pozaziemskiej. Są także bardziej przyziemne wyjaśnienia, mówiące o latawcu z diodami LED, który wyrwał się właścicielom.
Lokalna policja poinformowała, że nie ma żadnych dodatkowych informacji o tym zdarzeniu - według raportów Hawaii News Now. Chociaż nie wiadomo, co spowodowało te tajemnicze światła, nierzadko ludzie mylą przedmioty stworzone przez człowieka lub naturalne - w tym błyskawice, testy pocisków, balony, a nawet Wenus - ze statkami kosmicznymi.
UFO nad Hawajami
Czy to faktycznie statek cywilizacji pozaziemskiej? /materiały prasowe
Bright Blue UFO Caught On Camera Over Oahu, Hawaii in USA
Żródło: INTERIA
https://nt.interia.pl/raporty/raport-ni ... Id,4972412
2021-01-08.
Na niebie nad Hawajami zaobserwowano niezidentyfikowany obiekt latający. Amerykańska Federalna Administracja Lotnictwa nie zgłaszała żadnych nietypowych incydentów.
Nad wyspą Oahu na Hawajach dostrzeżono niebieski obiekt, który mógł być ostatnią oficjalną obserwacją UFO w 2020 roku. Wiele osób widziało go na żywo, a ponadto udało się uwiecznić go na nagraniu wideo.
Liczne raporty w mediach społecznościowych i zgłoszenia na 911 zmusiły Amerykańską Federalną Administrację Lotnictwa (FAA) do zbadania tego zdarzenia. Niestety, nie udało się ustalić niczego konkretnego. FAA nie wychwyciła żadnych nietypowych aktywności na radarach ok. 20:30 czasu lokalnego, kiedy to doszło do obserwacji.
Ten nietypowy incydent rozbudził teorie dotyczące odwiedzin Ziemi przez przedstawicieli cywilizacji pozaziemskiej. Są także bardziej przyziemne wyjaśnienia, mówiące o latawcu z diodami LED, który wyrwał się właścicielom.
Lokalna policja poinformowała, że nie ma żadnych dodatkowych informacji o tym zdarzeniu - według raportów Hawaii News Now. Chociaż nie wiadomo, co spowodowało te tajemnicze światła, nierzadko ludzie mylą przedmioty stworzone przez człowieka lub naturalne - w tym błyskawice, testy pocisków, balony, a nawet Wenus - ze statkami kosmicznymi.
UFO nad Hawajami
Czy to faktycznie statek cywilizacji pozaziemskiej? /materiały prasowe
Bright Blue UFO Caught On Camera Over Oahu, Hawaii in USA
Żródło: INTERIA
https://nt.interia.pl/raporty/raport-ni ... Id,4972412
- Załączniki
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17561
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
O czarnych dziurach "nie wiemy niczego"
2021-01-08.
W ostatnim wywiadzie udzielonym w programie Joe Rogana, prof. Brian Cox, słynny brytyjski astrofizyk, powiedział, że tak naprawdę o czarnych dziurach "nie wiemy niczego".
Prof. Brian Cox powiedział, że naukowcy są wciąż niepewni tego, co dzieje się wewnątrz czarnych dziur. Nie wiedział tego także Albert Einstein, który w 1916 r. opracował podstawy teoretyczne do opisania zachowania tych niezwykłych obiektów.
Od tego czasu, czarne dziury były traktowane jako jedne z największych zagadek Wszechświata, a pierwsza z nich została dostrzeżona dopiero w 1971 r. W 2019 r. opracowano Event Horizon Telescope (EHT), który umożliwił zrobienie pierwszego w historii zdjęcia czarnej dziury.
- Czarne dziury są tylko kilka razy większe od Słońca. Wywodzą się z gwiazd z końca życia. Kiedy kończy im się paliwo, zaczynają się zapadać, bo zgniata je grawitacja. Zapadają się do nieskończenie gęstego punktu. Nie wiemy, co się w nim dzieje - powiedział prof. Brian Cox.
Jednym z głównych tematów, którymi zajmuje się prof. Cox są właśnie czarne dziury. Brytyjczyk inspiruje się pracami prof. Stephena Hawkinga, którego prace pogłębiły nasze rozumienie czarnych dziur.
Mimo wielu lat badań i tak znacznych postępów w astrofizyce, wciąż o czarnych dziurach tak naprawdę nie wiemy niczego - podsumował prof. Cox.
Wizualizacja czarnej dziury /123RF/PICSEL
Źródło: INTERIA
https://nt.interia.pl/raporty/raport-ko ... Id,4970284
2021-01-08.
W ostatnim wywiadzie udzielonym w programie Joe Rogana, prof. Brian Cox, słynny brytyjski astrofizyk, powiedział, że tak naprawdę o czarnych dziurach "nie wiemy niczego".
Prof. Brian Cox powiedział, że naukowcy są wciąż niepewni tego, co dzieje się wewnątrz czarnych dziur. Nie wiedział tego także Albert Einstein, który w 1916 r. opracował podstawy teoretyczne do opisania zachowania tych niezwykłych obiektów.
Od tego czasu, czarne dziury były traktowane jako jedne z największych zagadek Wszechświata, a pierwsza z nich została dostrzeżona dopiero w 1971 r. W 2019 r. opracowano Event Horizon Telescope (EHT), który umożliwił zrobienie pierwszego w historii zdjęcia czarnej dziury.
- Czarne dziury są tylko kilka razy większe od Słońca. Wywodzą się z gwiazd z końca życia. Kiedy kończy im się paliwo, zaczynają się zapadać, bo zgniata je grawitacja. Zapadają się do nieskończenie gęstego punktu. Nie wiemy, co się w nim dzieje - powiedział prof. Brian Cox.
Jednym z głównych tematów, którymi zajmuje się prof. Cox są właśnie czarne dziury. Brytyjczyk inspiruje się pracami prof. Stephena Hawkinga, którego prace pogłębiły nasze rozumienie czarnych dziur.
Mimo wielu lat badań i tak znacznych postępów w astrofizyce, wciąż o czarnych dziurach tak naprawdę nie wiemy niczego - podsumował prof. Cox.
Wizualizacja czarnej dziury /123RF/PICSEL
Źródło: INTERIA
https://nt.interia.pl/raporty/raport-ko ... Id,4970284
- Załączniki
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17561
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Zaobserwowano spektakularny rozbłysk z niezwykłej gwiazdy
2021-01-08.
Astronomowie z Chin i Francji odkryli spektakularną superflarę wyemitowaną przez ultrachłodną gwiazdę znaną jako SDSS J013333.08+003223.
Nowo odnotowane zdarzenie - nazwane GWAC 181229A - wydaje się być jedną z najsilniejszych flar odnotowanych w historii astronomii.
Ultrachłodne karły to gwiazdy klasy spektralnej M o efektywnych temperaturach poniżej 2700 K i masach nie przekraczających 0,3 masy promieniowania słonecznego. Na ogół wykazują słabą emisję z zakresu promieniowania rentgenowskiego. Wykrywanie flar ultrachłodnych karłów i ich szczegółowe badanie jest niezbędne do lepszego zrozumienia pochodzeń tych gwiazd.
W wykrywaniu nowych rozbłysków ultrachłodnych karłów jest obserwatorium Xinglong prowadzone przez Li-Ping Xina z Narodowego Obserwatorium Astronomicznego w Chinach. Teraz dostrzeżono nową superflarę wyemitowaną przez gwiazdę SDSS J013333.08+003223 oddaloną od nas o ok. 471 lat świetlnych. Zdarzenie GWAC 181229A jest silniejsze niż typowe rozbłyski obserwowane na ultrachłodnych karłach.
Według naukowców, superflara miała energię między 55,6 a 92,5 decyliona ergów - to jeden z najpotężniejszych rozbłysków uchwyconych w historii. Całkowity czas jego trwania oszacowano na ok. 14,465 sekund.
Ta obserwacja może być kluczowa dla dalszych postępów w astronomii i zrozumienia roli ultrachłodnych karłów w ewolucji Wszechświata.
Superflara GWAC 181229A /materiały prasowe
Źródło: INTERIA
https://nt.interia.pl/raporty/raport-ko ... Id,4970255
2021-01-08.
Astronomowie z Chin i Francji odkryli spektakularną superflarę wyemitowaną przez ultrachłodną gwiazdę znaną jako SDSS J013333.08+003223.
Nowo odnotowane zdarzenie - nazwane GWAC 181229A - wydaje się być jedną z najsilniejszych flar odnotowanych w historii astronomii.
Ultrachłodne karły to gwiazdy klasy spektralnej M o efektywnych temperaturach poniżej 2700 K i masach nie przekraczających 0,3 masy promieniowania słonecznego. Na ogół wykazują słabą emisję z zakresu promieniowania rentgenowskiego. Wykrywanie flar ultrachłodnych karłów i ich szczegółowe badanie jest niezbędne do lepszego zrozumienia pochodzeń tych gwiazd.
W wykrywaniu nowych rozbłysków ultrachłodnych karłów jest obserwatorium Xinglong prowadzone przez Li-Ping Xina z Narodowego Obserwatorium Astronomicznego w Chinach. Teraz dostrzeżono nową superflarę wyemitowaną przez gwiazdę SDSS J013333.08+003223 oddaloną od nas o ok. 471 lat świetlnych. Zdarzenie GWAC 181229A jest silniejsze niż typowe rozbłyski obserwowane na ultrachłodnych karłach.
Według naukowców, superflara miała energię między 55,6 a 92,5 decyliona ergów - to jeden z najpotężniejszych rozbłysków uchwyconych w historii. Całkowity czas jego trwania oszacowano na ok. 14,465 sekund.
Ta obserwacja może być kluczowa dla dalszych postępów w astronomii i zrozumienia roli ultrachłodnych karłów w ewolucji Wszechświata.
Superflara GWAC 181229A /materiały prasowe
Źródło: INTERIA
https://nt.interia.pl/raporty/raport-ko ... Id,4970255
- Załączniki
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17561
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Astronomowie dostrzegli czarną dziurę pożerającą 6 galaktyk
Autor: Zmrozik (8 Styczeń, 2021)
Astronomowie spoglądający w najdalsze zakątki Wszechświata, od dawna zastanawiali się, skąd we wczesnym wszechświecie, wzięły się supermasywne czarne dziury. Do tej pory, nie było jasne w jaki sposób, były one zdolne pochłonąć tyle materii, gdy wszechświat był jeszcze tak młody. Dopiero teraz, dzięki nowym obserwacjom jednego z tych młodych olbrzymów, astronomowie poznali potencjalną odpowiedź na tą zagadkę.
Okazało się, że wspomniana czarna dziura - będąca miliard razy większa od masy Słońca i mająca mniej niż miliard lat - jest połączona z sześcioma pobliskimi galaktykami. Jest to swego rodzaju sieć zasilaja olbrzymiego potwora znajdującego się pośród niej. Dzięki wielu obserwacjom, badacze zdołali skomponować model całej sieci. Do tego celu, wykorzystano jeden z największych teleskopów świata, Very Large Telescope należący do Europejskiego Obserwatorium Południowego w Chile. Praca naukowa na ten temat została opublikowana w czasopiśmie naukowym Astronomy & Astrophysics.
Jest to pierwszy udokumentowany przypadek, gdy zdołano uwiecznić grupę galaktyk, zasilającą supermasywną czarną dziurę. Zespół badawczy sugeruje, że winowajcą jest tutaj skupisko ciemnej materii. Tajemniczej, ale niewidocznej substancji, która ma stanowić 85% materii wszechświata. Ciemna materia mogła przyciągnąć ogromne ilości gazu i pyłu, umożliwiając uformowanie się tak zwanej "supergęstej galaktyki". Te olbrzymie obiekty, stały się niemal niewyczerpanym i stabilnym źródłem pożywienia dla czarnej dziury. Zdaniem badaczy, podobne zjawiska mogły zachodzić we wczesnych etapach istnienia wszechświata i doprowadziły one do pojawienia się wielu supermasywnych czarnych dziur.
Źródło: pixabay.com
Animation of the web of the supermassive black hole
https://tylkoastronomia.pl/wiadomosc/as ... galaktyk-0
Autor: Zmrozik (8 Styczeń, 2021)
Astronomowie spoglądający w najdalsze zakątki Wszechświata, od dawna zastanawiali się, skąd we wczesnym wszechświecie, wzięły się supermasywne czarne dziury. Do tej pory, nie było jasne w jaki sposób, były one zdolne pochłonąć tyle materii, gdy wszechświat był jeszcze tak młody. Dopiero teraz, dzięki nowym obserwacjom jednego z tych młodych olbrzymów, astronomowie poznali potencjalną odpowiedź na tą zagadkę.
Okazało się, że wspomniana czarna dziura - będąca miliard razy większa od masy Słońca i mająca mniej niż miliard lat - jest połączona z sześcioma pobliskimi galaktykami. Jest to swego rodzaju sieć zasilaja olbrzymiego potwora znajdującego się pośród niej. Dzięki wielu obserwacjom, badacze zdołali skomponować model całej sieci. Do tego celu, wykorzystano jeden z największych teleskopów świata, Very Large Telescope należący do Europejskiego Obserwatorium Południowego w Chile. Praca naukowa na ten temat została opublikowana w czasopiśmie naukowym Astronomy & Astrophysics.
Jest to pierwszy udokumentowany przypadek, gdy zdołano uwiecznić grupę galaktyk, zasilającą supermasywną czarną dziurę. Zespół badawczy sugeruje, że winowajcą jest tutaj skupisko ciemnej materii. Tajemniczej, ale niewidocznej substancji, która ma stanowić 85% materii wszechświata. Ciemna materia mogła przyciągnąć ogromne ilości gazu i pyłu, umożliwiając uformowanie się tak zwanej "supergęstej galaktyki". Te olbrzymie obiekty, stały się niemal niewyczerpanym i stabilnym źródłem pożywienia dla czarnej dziury. Zdaniem badaczy, podobne zjawiska mogły zachodzić we wczesnych etapach istnienia wszechświata i doprowadziły one do pojawienia się wielu supermasywnych czarnych dziur.
Źródło: pixabay.com
Animation of the web of the supermassive black hole
https://tylkoastronomia.pl/wiadomosc/as ... galaktyk-0
- Załączniki
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17561
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Hayabusa 2 – silniki jonowe znów włączone
2021-01-08. Krzysztof Kanawka
Piątego stycznia silniczki jonowe sondy Hayabusa 2 zostały ponownie uruchomione. Jest to początek misji rozszerzonej tej sondy, po przelocie i “zrzuceniu” próbek na Ziemię.
Japońska sonda Hayabusa 2 została wystrzelona w grudniu 2014 roku. Jej celem była planetoida 162173 Ryugu. Dotarła do niej po ponad trzech latach lotu, 27 czerwca 2018. Misja w pobliżu tej planetoidy przebiegła sprawnie – dwa razy sonda pobrała próbki materii z powierzchni Ryugu.
Trzynastego listopada 2019 Hayabusa 2 rozpoczęła podróż powrotną na Ziemię. Na początku grudnia 2019 silniki jonowe sondy zostały przestawione na pełny ciąg. Podróż w kierunku Ziemi trwała rok – piątego grudnia 2020 kapsuła Hayabusy 2 wylądowała na terenie poligonu wojskowego w Australii w regionie Woomera. Sonda Hayabusa 2 wykonała w międzyczasie przelot obok Ziemi i rozpoczęła swoją misję rozszerzoną.
1998 KY26 celem misji rozszerzonej Hayabusa 2
W połowie września 2020 agencja JAXA poinformowała o wyborze planetoidy 1998 KY26 jako celu misji rozszerzonej Hayabusa 2. Planetoida 1998 KY26 przecina orbitę Ziemi prawie sięga orbity Marsa.
Z dostępnych danych (obserwacje radarowe z poprzednich przelotów w pobliżu Ziemi) wynika, że 1998 KY ma mniej więcej kulisty kształt. Średnica tej planetoidy to około 30 metrów. 1998 KY26 jest prawdopodobnie planetoidą typu X (metaliczna), choć możliwa jest obecność lodu wodnego. Okres obrotu tej planetoidy wynosi zaledwie 11 minut, co sugeruje kolizję w przeszłości. Tak krótki okres obrotu oznacza, że z pewnością 1998 KY26 jest obiektem litym – w przeciwnym przypadku planetoida “rozsypałaby się” na mniejsze kawałeczki.
Poprzez 2001 CC21 do 1998 KY26
Pierwszym celem dla Hayabusy 2 będzie planetoida 2001 CC21. Przelot nastąpi w lipcu 2026. Aby dotrzeć do tej planetoidy piątego stycznia 2021 sonda Hayabusa 2 włączyła trzy swoje silniczki jonowe.
Dotarcie do 1998 KY26 nastąpi w 2031 roku. Możliwe jest nawet lądowanie sondy na powierzchni tej planetoidy.
Misja Hayabusa 2 jest komentowana w wątku na Polskim Forum Astronautycznym.
(JAXA)
「はやぶさ２」カプセル回収班 ～ 想いをつなぐ ～
Odzyskanie kapsuły powrotnej sondy Hayabusa 2 / Credits – JAXA
Orbita 2001 CC21 – pozycje na dzień 5 stycznia 2021 / Credits – NASA, JPL
https://kosmonauta.net/2021/01/hayabusa ... -wlaczone/
2021-01-08. Krzysztof Kanawka
Piątego stycznia silniczki jonowe sondy Hayabusa 2 zostały ponownie uruchomione. Jest to początek misji rozszerzonej tej sondy, po przelocie i “zrzuceniu” próbek na Ziemię.
Japońska sonda Hayabusa 2 została wystrzelona w grudniu 2014 roku. Jej celem była planetoida 162173 Ryugu. Dotarła do niej po ponad trzech latach lotu, 27 czerwca 2018. Misja w pobliżu tej planetoidy przebiegła sprawnie – dwa razy sonda pobrała próbki materii z powierzchni Ryugu.
Trzynastego listopada 2019 Hayabusa 2 rozpoczęła podróż powrotną na Ziemię. Na początku grudnia 2019 silniki jonowe sondy zostały przestawione na pełny ciąg. Podróż w kierunku Ziemi trwała rok – piątego grudnia 2020 kapsuła Hayabusy 2 wylądowała na terenie poligonu wojskowego w Australii w regionie Woomera. Sonda Hayabusa 2 wykonała w międzyczasie przelot obok Ziemi i rozpoczęła swoją misję rozszerzoną.
1998 KY26 celem misji rozszerzonej Hayabusa 2
W połowie września 2020 agencja JAXA poinformowała o wyborze planetoidy 1998 KY26 jako celu misji rozszerzonej Hayabusa 2. Planetoida 1998 KY26 przecina orbitę Ziemi prawie sięga orbity Marsa.
Z dostępnych danych (obserwacje radarowe z poprzednich przelotów w pobliżu Ziemi) wynika, że 1998 KY ma mniej więcej kulisty kształt. Średnica tej planetoidy to około 30 metrów. 1998 KY26 jest prawdopodobnie planetoidą typu X (metaliczna), choć możliwa jest obecność lodu wodnego. Okres obrotu tej planetoidy wynosi zaledwie 11 minut, co sugeruje kolizję w przeszłości. Tak krótki okres obrotu oznacza, że z pewnością 1998 KY26 jest obiektem litym – w przeciwnym przypadku planetoida “rozsypałaby się” na mniejsze kawałeczki.
Poprzez 2001 CC21 do 1998 KY26
Pierwszym celem dla Hayabusy 2 będzie planetoida 2001 CC21. Przelot nastąpi w lipcu 2026. Aby dotrzeć do tej planetoidy piątego stycznia 2021 sonda Hayabusa 2 włączyła trzy swoje silniczki jonowe.
Dotarcie do 1998 KY26 nastąpi w 2031 roku. Możliwe jest nawet lądowanie sondy na powierzchni tej planetoidy.
Misja Hayabusa 2 jest komentowana w wątku na Polskim Forum Astronautycznym.
(JAXA)
「はやぶさ２」カプセル回収班 ～ 想いをつなぐ ～
Odzyskanie kapsuły powrotnej sondy Hayabusa 2 / Credits – JAXA
Orbita 2001 CC21 – pozycje na dzień 5 stycznia 2021 / Credits – NASA, JPL
https://kosmonauta.net/2021/01/hayabusa ... -wlaczone/
- Załączniki
-
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17561
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Airbus: kontrakt z Intelsatem na budowę nowych satelitów OneSat
2021-01-08.
Airbus podpisał kontrakt z Intelsatem na budowę dwóch satelitów OneSat, mających obsłużyć wiele pasm częstotliwości w nowej generacji sieci satelitów Intelsat konfigurowanej programowo.
Satelity będą bazować na linii urządzeń OneSat Airbusa, czyli najnowszej generacji w pełni elastycznych, rekonfigurowalnych programowo satelitów (Software Defined Satellite - SDS). OneSaty zostały zaprojektowane z myślą o zapewnieniu optymalnej równowagi między wydajnością, elastycznością i kosztami, przy zachowaniu wyjątkowej niezawodności produktów Airbusa.
Airbus odpowiada za kompleksową realizację umowy, czyli za zaprojektowanie i produkcję satelitów. Bardzo wydajne komponenty oprogramowania segmentu naziemnego, w pełni zintegrowane z nowej generacji konfigurowanym programowo środowiskiem sieci Intelsat oraz zaawansowanym pakietem usług cyfrowych, umożliwią dynamiczne wykorzystanie rozbudowanych zasobów satelitarnych. Oba satelity SDS nowej generacji zostaną dostarczone w 2023 roku.
-Ten ważny kontrakt z wieloletnim i cenionym partnerem ma dla Airbusa szczególne znaczenie. Dzięki sześciu satelitom, znajdującym się obecnie w produkcji – oraz dodatkowym, które mogą powstać na mocy opcji kontraktowych - dla trzech głównych użytkowników, OneSat udowodnił, że w dziedzinie satelitów w pełni rekonfigurowalnych Airbus ma najlepszą ofertę. Nowe możliwości przemysłowe wprowadzone w naszych zakładach w Europie, wraz z solidnym doświadczeniem w zakresie satelitów geostacjonarnych Eurostar i produkcji mega konstelacji satelitów, umożliwią produkcję OneSatów w niezrównanym tempie - mówi Jean-Marc Nasr, szef Airbus Space Systems.
Satelity SDS Airbusa zapewnią potężną wydajność i przełomową jakość usług klientom Intelsatu w wielu regionach świata. Zawarta umowa oznacza też początek radykalnej ewolucji sieci Intelsat. Firma realizuje ambitny, wieloletni plan transformacji sieci posiadanych satelitów, inwestując w nowe aktywa, zaprojektowane z myślą o ekstremalnie wysokich prędkościach przepływu danych, zwiększonej pojemności, nadmiarowości i kompatybilności wstecznej.
Prezes Intelsat, Stephen Spengler, podsumowuje: -Nasza inwestycja w satelity zarządzane programowo firmy Airbus stanowi pierwszy ważny krok w rozwoju największej na świecie, najbardziej odpornej, zintegrowanej sieci kosmicznej i naziemnej. Sterowana programowo sieć Intelsat nowej generacji będzie katalizatorem naszego wzrostu rynkowego, umożliwiając świadczenie przyszłych usług szerokopasmowych Gogo Commercial Aviation, a także innych usług dla klientów Intelsat.
Czytaj więcej:
• Informacje o firmie Airbus
Airbus jest globalnym liderem branży lotniczej, kosmicznej i powiązanych gałęzi przemysłu. W 2019 r. wygenerował przychody w wysokości 70 miliardów euro, zatrudniając około 135.000 osób. Oferuje najszerszą gamę samolotów komunikacyjnych. Airbus jest również europejskim liderem produkcji samolotów do tankowania w powietrzu, bojowych, transportowych i do określonych misji, oraz wiodącym producentem systemów kosmicznych. W sektorze śmigłowcowym Airbus oferuje najbardziej efektywne systemy wiropłatów cywilnych i wojskowych na całym świecie.
• Informacje o firmie Intelsat
Jako pionier komercyjnego wykorzystania technologii satelitarnych, Intelsat obsługuje największą i najbardziej zaawansowaną flotę satelitów na świecie wraz z naziemną infrastrukturą łączności. Dzięki niezrównanej wiedzy i globalnej skali Intelsat łączy ludzi, firmy i społeczności, bez względu na to, jak trudne staje przed nim wyzwanie.
Źródło i opracowanie: Airbus Defence and Space/OneSat
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/ai ... tow-onesat
2021-01-08.
Airbus podpisał kontrakt z Intelsatem na budowę dwóch satelitów OneSat, mających obsłużyć wiele pasm częstotliwości w nowej generacji sieci satelitów Intelsat konfigurowanej programowo.
Satelity będą bazować na linii urządzeń OneSat Airbusa, czyli najnowszej generacji w pełni elastycznych, rekonfigurowalnych programowo satelitów (Software Defined Satellite - SDS). OneSaty zostały zaprojektowane z myślą o zapewnieniu optymalnej równowagi między wydajnością, elastycznością i kosztami, przy zachowaniu wyjątkowej niezawodności produktów Airbusa.
Airbus odpowiada za kompleksową realizację umowy, czyli za zaprojektowanie i produkcję satelitów. Bardzo wydajne komponenty oprogramowania segmentu naziemnego, w pełni zintegrowane z nowej generacji konfigurowanym programowo środowiskiem sieci Intelsat oraz zaawansowanym pakietem usług cyfrowych, umożliwią dynamiczne wykorzystanie rozbudowanych zasobów satelitarnych. Oba satelity SDS nowej generacji zostaną dostarczone w 2023 roku.
-Ten ważny kontrakt z wieloletnim i cenionym partnerem ma dla Airbusa szczególne znaczenie. Dzięki sześciu satelitom, znajdującym się obecnie w produkcji – oraz dodatkowym, które mogą powstać na mocy opcji kontraktowych - dla trzech głównych użytkowników, OneSat udowodnił, że w dziedzinie satelitów w pełni rekonfigurowalnych Airbus ma najlepszą ofertę. Nowe możliwości przemysłowe wprowadzone w naszych zakładach w Europie, wraz z solidnym doświadczeniem w zakresie satelitów geostacjonarnych Eurostar i produkcji mega konstelacji satelitów, umożliwią produkcję OneSatów w niezrównanym tempie - mówi Jean-Marc Nasr, szef Airbus Space Systems.
Satelity SDS Airbusa zapewnią potężną wydajność i przełomową jakość usług klientom Intelsatu w wielu regionach świata. Zawarta umowa oznacza też początek radykalnej ewolucji sieci Intelsat. Firma realizuje ambitny, wieloletni plan transformacji sieci posiadanych satelitów, inwestując w nowe aktywa, zaprojektowane z myślą o ekstremalnie wysokich prędkościach przepływu danych, zwiększonej pojemności, nadmiarowości i kompatybilności wstecznej.
Prezes Intelsat, Stephen Spengler, podsumowuje: -Nasza inwestycja w satelity zarządzane programowo firmy Airbus stanowi pierwszy ważny krok w rozwoju największej na świecie, najbardziej odpornej, zintegrowanej sieci kosmicznej i naziemnej. Sterowana programowo sieć Intelsat nowej generacji będzie katalizatorem naszego wzrostu rynkowego, umożliwiając świadczenie przyszłych usług szerokopasmowych Gogo Commercial Aviation, a także innych usług dla klientów Intelsat.
Czytaj więcej:
• Informacje o firmie Airbus
Airbus jest globalnym liderem branży lotniczej, kosmicznej i powiązanych gałęzi przemysłu. W 2019 r. wygenerował przychody w wysokości 70 miliardów euro, zatrudniając około 135.000 osób. Oferuje najszerszą gamę samolotów komunikacyjnych. Airbus jest również europejskim liderem produkcji samolotów do tankowania w powietrzu, bojowych, transportowych i do określonych misji, oraz wiodącym producentem systemów kosmicznych. W sektorze śmigłowcowym Airbus oferuje najbardziej efektywne systemy wiropłatów cywilnych i wojskowych na całym świecie.
• Informacje o firmie Intelsat
Jako pionier komercyjnego wykorzystania technologii satelitarnych, Intelsat obsługuje największą i najbardziej zaawansowaną flotę satelitów na świecie wraz z naziemną infrastrukturą łączności. Dzięki niezrównanej wiedzy i globalnej skali Intelsat łączy ludzi, firmy i społeczności, bez względu na to, jak trudne staje przed nim wyzwanie.
Źródło i opracowanie: Airbus Defence and Space/OneSat
https://www.urania.edu.pl/wiadomosci/ai ... tow-onesat
- Załączniki
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17561
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Wiatry i strumienie dżetów znalezione na najbliższym brązowym karle
2021-01-08.
Planetolodzy zastanawiali się, czy atmosfery brązowych karłów zdominowały pasma wiatrów czy wirujące burze. Nowe badania przeprowadzone przez naukowców z University of Arizona rozwiązały tę zagadkę.
Zespół astronomów odkrył pasma i wstęgi na najbliższym Ziemi układzie podwójnym brązowych karłów.
Brązowe karły to tajemnicze obiekty niebieskie, które są nie do końca gwiazdami ani planetami. Są mniej więcej rozmiarów Jowisza, ale zazwyczaj dziesiątki razy od niego masywniejsze. Mimo to są znacznie mniej masywne niż najmniej masywne gwiazdy, więc ich jądra nie mają wystarczającego ciśnienia, aby połączyć atomy w taki sposób, jak robią to gwiazdy. Gdy się tworzą, są gorące i stopniowo się ochładzają, świecąc słabo i powoli gasnąc przez całe życie, co utrudnia ich odnalezienie. Żaden teleskop nie widzi wyraźnie atmosfery brązowego karła.
Prof. Daniel Apai z Lunar and Planetary Laboratory, główny autor pracy, wraz ze swoim zespołem odkrył, że brązowe karły są uderzająco podobne pod względem wyglądu do Jowisza. Wzory w atmosferach pokazują szybkie wiatry biegnące równolegle do ich równików. Wiatry te mieszają atmosferę, redystrybuując ciepło, które wyłania się z ich gorących wnętrz. Podobnie jak w przypadku Jowisza, w regionach polarnych brązowych karłów dominują wiry.
Według Apai, niektóre modele atmosferyczne przewidują taki wzór w atmosferach brązowych karłów.
„Wzory wiatru i cyrkulacja atmosferyczna na dużą skalę często mają głęboki wpływ na atmosfery planet, od ziemskiego klimatu po wygląd Jowisza, a teraz wiemy już, że takie wielkoskalowe dżety atmosferyczne kształtują również atmosfery brązowych karłów” – powiedział Apai.
„Wiedza na temat tego, w jaki sposób wiatry wieją i redystrybuują ciepło na jednym z najlepiej zbadanych i najbliższych brązowych karłów, pomaga nam zrozumieć klimat, ekstremalne temperatury i ogólną ewolucję brązowych karłów” – dodaje Apai.
Zespół wykorzystał teleskop TESS do zbadania dwóch brązowych karłów leżących najbliżej Ziemi. Znajdujący się zaledwie 6,5 roku świetlnego od nas układ podwójny brązowych karłów został nazwany Luhman 16 A i B. Chociaż obydwa są mniej więcej rozmiarów Jowisza, ich gęstość jest znacznie większa dlatego są znacznie masywniejsze. Luhman A jest około 34 razy masywniejszy od Jowisza, a Luhman B – który był głównym przedmiotem badań Apai – jest około 28 razy masywniejszy niż Jowisz i około 800 stopni Celsjusza cieplejszy.
Ponieważ kosmiczny teleskop zapewnia niezwykle precyzyjne pomiary a jego działanie nie jest zakłócane przez światło dzienne, zespół zebrał więcej pomiarów zmian jasności układu podczas jego rotacji, niż kiedykolwiek wcześniej, co dostarczyło najbardziej szczegółowy widok cyrkulacji atmosferycznej brązowego karła.
Żaden teleskop nie jest wystarczająco duży, aby dostarczyć szczegółowe obrazy planet albo brązowych karłów. Ale mierząc, jak zmienia się jasność tych rotujących brązowych karłów w czasie, możliwe jest stworzenie prymitywnych map ich atmosfer. Technika ta w przyszłości mogłaby być wykorzystana do tworzenia map planet podobnych do Ziemi znajdujących się w innych układach planetarnych, które są trudne do zobaczenia.
Wyniki zespołu pokazują, że istnieje duże podobieństwo między cyrkulacją atmosferyczną planet Układu Słonecznego a brązowymi karłami. W rezultacie brązowe karły mogą w przyszłych badaniach służyć jako masywniejsze analogie planet olbrzymów poza Układem Słonecznym.
Zespół Apai ma nadzieję na dalsze badanie chmur, układów burzowych i stref cyrkulacji obecnych na brązowych karłach i planetach pozasłonecznych, aby pogłębić wiedzę na temat atmosfer poza Układem Słonecznym.
Opracowanie:
Agnieszka Nowak
Źródło:
University of Arizona
Urania
https://agnieszkaveganowak.blogspot.com ... zione.html
2021-01-08.
Planetolodzy zastanawiali się, czy atmosfery brązowych karłów zdominowały pasma wiatrów czy wirujące burze. Nowe badania przeprowadzone przez naukowców z University of Arizona rozwiązały tę zagadkę.
Zespół astronomów odkrył pasma i wstęgi na najbliższym Ziemi układzie podwójnym brązowych karłów.
Brązowe karły to tajemnicze obiekty niebieskie, które są nie do końca gwiazdami ani planetami. Są mniej więcej rozmiarów Jowisza, ale zazwyczaj dziesiątki razy od niego masywniejsze. Mimo to są znacznie mniej masywne niż najmniej masywne gwiazdy, więc ich jądra nie mają wystarczającego ciśnienia, aby połączyć atomy w taki sposób, jak robią to gwiazdy. Gdy się tworzą, są gorące i stopniowo się ochładzają, świecąc słabo i powoli gasnąc przez całe życie, co utrudnia ich odnalezienie. Żaden teleskop nie widzi wyraźnie atmosfery brązowego karła.
Prof. Daniel Apai z Lunar and Planetary Laboratory, główny autor pracy, wraz ze swoim zespołem odkrył, że brązowe karły są uderzająco podobne pod względem wyglądu do Jowisza. Wzory w atmosferach pokazują szybkie wiatry biegnące równolegle do ich równików. Wiatry te mieszają atmosferę, redystrybuując ciepło, które wyłania się z ich gorących wnętrz. Podobnie jak w przypadku Jowisza, w regionach polarnych brązowych karłów dominują wiry.
Według Apai, niektóre modele atmosferyczne przewidują taki wzór w atmosferach brązowych karłów.
„Wzory wiatru i cyrkulacja atmosferyczna na dużą skalę często mają głęboki wpływ na atmosfery planet, od ziemskiego klimatu po wygląd Jowisza, a teraz wiemy już, że takie wielkoskalowe dżety atmosferyczne kształtują również atmosfery brązowych karłów” – powiedział Apai.
„Wiedza na temat tego, w jaki sposób wiatry wieją i redystrybuują ciepło na jednym z najlepiej zbadanych i najbliższych brązowych karłów, pomaga nam zrozumieć klimat, ekstremalne temperatury i ogólną ewolucję brązowych karłów” – dodaje Apai.
Zespół wykorzystał teleskop TESS do zbadania dwóch brązowych karłów leżących najbliżej Ziemi. Znajdujący się zaledwie 6,5 roku świetlnego od nas układ podwójny brązowych karłów został nazwany Luhman 16 A i B. Chociaż obydwa są mniej więcej rozmiarów Jowisza, ich gęstość jest znacznie większa dlatego są znacznie masywniejsze. Luhman A jest około 34 razy masywniejszy od Jowisza, a Luhman B – który był głównym przedmiotem badań Apai – jest około 28 razy masywniejszy niż Jowisz i około 800 stopni Celsjusza cieplejszy.
Ponieważ kosmiczny teleskop zapewnia niezwykle precyzyjne pomiary a jego działanie nie jest zakłócane przez światło dzienne, zespół zebrał więcej pomiarów zmian jasności układu podczas jego rotacji, niż kiedykolwiek wcześniej, co dostarczyło najbardziej szczegółowy widok cyrkulacji atmosferycznej brązowego karła.
Żaden teleskop nie jest wystarczająco duży, aby dostarczyć szczegółowe obrazy planet albo brązowych karłów. Ale mierząc, jak zmienia się jasność tych rotujących brązowych karłów w czasie, możliwe jest stworzenie prymitywnych map ich atmosfer. Technika ta w przyszłości mogłaby być wykorzystana do tworzenia map planet podobnych do Ziemi znajdujących się w innych układach planetarnych, które są trudne do zobaczenia.
Wyniki zespołu pokazują, że istnieje duże podobieństwo między cyrkulacją atmosferyczną planet Układu Słonecznego a brązowymi karłami. W rezultacie brązowe karły mogą w przyszłych badaniach służyć jako masywniejsze analogie planet olbrzymów poza Układem Słonecznym.
Zespół Apai ma nadzieję na dalsze badanie chmur, układów burzowych i stref cyrkulacji obecnych na brązowych karłach i planetach pozasłonecznych, aby pogłębić wiedzę na temat atmosfer poza Układem Słonecznym.
Opracowanie:
Agnieszka Nowak
Źródło:
University of Arizona
Urania
https://agnieszkaveganowak.blogspot.com ... zione.html
- Załączniki
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17561
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Podsumowanie wyścigu kosmicznego w 2020: USA na czele, Chiny drugie
2021-01-08. Szymon Ryszkowski
\Licząc wszystkie starty amerykańskich firm, w 2020 roku USA startowało 44 razy, z czego 40 razy z powodzeniem. Na drugim miejscu znalazły się Chiny z 35 udanymi misjami orbitalnymi na 39 prób startu. Rosyjski program kosmiczny zajął trzecie miejsce z 17 udanymi startami rakiet zbudowanych przez Rosję, w tym dwie misje Sojuz startujące z europejskiego portu kosmicznego w Gujanie Francuskiej. Rakiety budowane w Europie oraz Japonii dotarły na orbitę po cztery razy.
Indyjski program kosmiczny, mocno ograniczony w wyniku pandemii koronawirusa, miał dwie udane misje orbitalne. Iran przeprowadził dwie próby z jednym sukcesem, a Izrael wystrzelił jedną misję, mającą na celu wysłanie wojskowego satelity szpiegowskiego na orbitę.
Najpopularniejszą rakietą w 2020 roku był Falcon 9 od SpaceX i rosyjski Sojuz. Chińskie rakiety Long March poleciały 34 razy – więcej niż rakiety Falcon 9 czy Sojuz – ale występują w bardzo wielu konfiguracjach, co utrudnia ich klasyfikację do jednej rodziny.
Ostateczna liczba startów orbitalnych na całym świecie w 2020 roku zakończyła się na 104 udanych lotach w 114 próbach. Dziesięć nieudanych startów to najwięcej od 1971 roku. Pomimo globalnej pandemii, 114 prób w zeszłym roku to najwięcej od 1990 r., kiedy budżety wojskowe jeszcze z czasów zimnej wojny pomogły wepchnąć dużo misji na orbitę.
Dla porównania w 2019 roku na całym świecie odbyły się 102 próby startu orbitalnego, a 97 misji pomyślnie dotarło na orbitę Ziemi.
USA
SpaceX w 2020 roku znacząco wyprzedził wszystkie inne firmy sektora kosmicznego z 25 misjami orbitalnymi, w tym setki satelitów sieci Starlink, pierwszy lot z astronautami na pokładzie statku kosmicznego SpaceX Crew Dragon, dwie misje zaopatrzenia stacji kosmicznej ISS i trzy starty, które dostarczyły ładunki bezpieczeństwa narodowego na orbitę dla rządu USA. Wszystkie 25 misji orbitalnych wykorzystywało rakiety Falcon 9. Założyciel SpaceX, Elon Musk, na początku tego roku stał się najbogatszym człowiekiem na Świecie.
ULA (United Launch Alliance), spółka joint venture pomiędzy Boeingiem i Lockheed Martin, wykonała w zeszłym roku sześć misji. Pięć lotów rakietą Atlas 5 ULA wyniosło na orbitę ładunki bezpieczeństwa narodowego, wystartowało z europejską misją naukową Solar Orbiter i wysłało łazik Perseverance od NASA na Marsa. Poza tym pojedynczy start Delta 4-Heavy w grudniu, czyli wystrzelenie ściśle tajnego satelity szpiegowskiego dla National Reconnaissance Office.
Rocket Lab, konstruktor lekkich rakiet rodziny Electron, przeprowadził w zeszłym roku siedem misji z jedną porażką. Firma ma siedzibę w Long Beach w Kalifornii i buduje silniki i inne komponenty w Stanach Zjednoczonych, ale montuje i uruchamia swoje rakiety w Nowej Zelandii. Rakiety Electron mają wystartować w tym roku z nowej platformy startowej w Wirginii. Ze względu na siedzibę Rocket Lab w USA jej statystyki są liczone do firm amerykańskich.
Northrop Grumman przeprowadził w zeszłym roku trzy starty z Mid-Atlantic Regional Spaceport w Wirginii, w tym dwie na Międzynarodową Stację Kosmiczną przy użyciu rakiet Antares oraz jeden lot rakiety Minotaur 4 na paliwo stałe z satelitami dla NRO.
Virgin Orbit, założona przez miliardera Richarda Bransona, wykonała w maju pierwszy lot testowy wystrzelonej z powietrza rakiety LauncherOne u wybrzeży Południowej Kalifornii. Astra, kolejna początkowa firma startowa typu smallsat, wystrzeliła dwie rakiety klasy orbitalnej podczas lotów testowych z Alaski. Wszystkie loty testowe Virgin Orbit i Astra zawiodły, zanim dotarły na orbitę, ale firmy twierdzą, że zgromadziły kluczowe dane, aby doprowadzić do udanych prób w tym roku.
Chiny
39 prób w Chinach w zeszłym roku dorównało rekordowemu poziomowi z 2018 roku, ale Chiny osiągnęły w tym roku więcej udanych startów. Cztery chińskie awarie startowe w tym roku obejmowały debiutancki start rakiety Long March 7A w marcu, awarię Long March 3B w kwietniu z indonezyjskim satelitą komunikacyjnym Palapa N1 oraz problemy podczas startów chińskich lekkich rakiet Kuaizhou 11 i Rakiety Kuaizhou 1A w lipcu i wrześniu.
Główne sukcesy chińskiego programu kosmicznego w 2020 r. obejmowały wystrzelenie łazika Tianwen 1 w kierunku Marsa w lipcu oraz start, lądowanie i powrót z Księżyca misji Chang’e 5 w grudniu. Podczas tej drugiej na Księżycu została wbita chińska flaga. Pod koniec roku Chińska Akademia Nauk wystrzeliła Gravitational Wave High-energy Electromagnetic Counterpart All-sky Monitor (GECAM) z kosmodromu w Xichang.
Rosja
Rosyjskie rakiety dostarczyły ładunki na orbitę 17 razy, w czym Sojuz wykonał 15 z tych lotów. Cięższe rosyjskie rakiety nośne Proton i Angara ukończyły w zeszłym roku po jednej misji. Warto zaznaczyć, że Angara A5, która w grudniu wystartowała z sukcesem, jest najcięższą rakietą wybudowaną w Rosji od czasów upadku Związku Radzieckiego.
Oprócz startów z rosyjskimi ładunkami wojskowymi, misje Sojuz wysłały dwie załogi na Międzynarodową Stację Kosmiczną, dwa loty logistyczne Progress oraz trzy partie ponad 30 satelitów dla komercyjnej sieci szerokopasmowej OneWeb.
Rakiety Sojuz wystartowały również w dwóch misjach z satelitami rozpoznawczymi z Emiratów i Francji z obsługiwanego przez Europę Centrum Kosmicznego w Gujanie Francuskiej. Te loty były obsługiwane przez francuskie Arianespace, ale rosyjscy inżynierowie i technicy zbudowali i zmontowali rakietę Sojuz oraz pomagali przy starcie.
Europa
Europejskie rakiety, również obsługiwane przez Arianespace, zostały wystrzelone z Gujany Francuskiej pięć razy. Rakiety Ariane 5 z powodzeniem wystartowały z Gujany Francuskiej z komercyjnymi satelitami komunikacyjnymi dla Eutelsat, Intelsat, Sky Perfect JSAT, B-SAT i Indian Space Research Organization.
Mniejszy, włoski program rakietowy Vega miał jedną awarię w dwóch próbach startu w zeszłym roku.
Japonia
Cztery japońskie próby w zeszłym roku – wszystkie zakończone sukcesem – wyniosły na orbitę dwa japońskie satelity związane z obroną i orbiter Hope Mars dla Zjednoczonych Emiratów Arabskich.
Indie, Iran i Izrael
Indie wykonały dwie misje, w listopadzie i grudniu. Obie dostarczyły swoje ładunki na orbitę. Iran próbował wystrzelić dwa satelity w lutym i kwietniu, ale tylko druga próba zakończyła się sukcesem. Z kolei izraelska rakieta Shavit z powodzeniem umieściła na orbicie wojskowego satelitę obserwacyjnego Ofek 16, co jest pierwszym izraelskim startem satelity od 2016 roku.
Źródła:
spaceflightnow.com
Rakieta Falcon 9 z 60 satelitami Starlink, 18 października, Centrum Kosmiczne im. Kennedy’ego na Florydzie. Źródło: SpaceX
Rakieta United Launch Alliance Delta 4-Heavy, 10 grudnia, Cape Canaveral. Zródło: United Launch Alliance
Rakieta Long March 5B, 5 maja, Centrum Kosmiczne Wenchang na chińskiej wyspie Hainan.
Źródło: Xinhua
Rakieta Sojuz wznosi się w kosmos, 14 października, Kosmodrom Bajkonur w Kazachstanie.
Źródło: Roscosmos
https://news.astronet.pl/index.php/2021 ... ny-drugie/
2021-01-08. Szymon Ryszkowski
\Licząc wszystkie starty amerykańskich firm, w 2020 roku USA startowało 44 razy, z czego 40 razy z powodzeniem. Na drugim miejscu znalazły się Chiny z 35 udanymi misjami orbitalnymi na 39 prób startu. Rosyjski program kosmiczny zajął trzecie miejsce z 17 udanymi startami rakiet zbudowanych przez Rosję, w tym dwie misje Sojuz startujące z europejskiego portu kosmicznego w Gujanie Francuskiej. Rakiety budowane w Europie oraz Japonii dotarły na orbitę po cztery razy.
Indyjski program kosmiczny, mocno ograniczony w wyniku pandemii koronawirusa, miał dwie udane misje orbitalne. Iran przeprowadził dwie próby z jednym sukcesem, a Izrael wystrzelił jedną misję, mającą na celu wysłanie wojskowego satelity szpiegowskiego na orbitę.
Najpopularniejszą rakietą w 2020 roku był Falcon 9 od SpaceX i rosyjski Sojuz. Chińskie rakiety Long March poleciały 34 razy – więcej niż rakiety Falcon 9 czy Sojuz – ale występują w bardzo wielu konfiguracjach, co utrudnia ich klasyfikację do jednej rodziny.
Ostateczna liczba startów orbitalnych na całym świecie w 2020 roku zakończyła się na 104 udanych lotach w 114 próbach. Dziesięć nieudanych startów to najwięcej od 1971 roku. Pomimo globalnej pandemii, 114 prób w zeszłym roku to najwięcej od 1990 r., kiedy budżety wojskowe jeszcze z czasów zimnej wojny pomogły wepchnąć dużo misji na orbitę.
Dla porównania w 2019 roku na całym świecie odbyły się 102 próby startu orbitalnego, a 97 misji pomyślnie dotarło na orbitę Ziemi.
USA
SpaceX w 2020 roku znacząco wyprzedził wszystkie inne firmy sektora kosmicznego z 25 misjami orbitalnymi, w tym setki satelitów sieci Starlink, pierwszy lot z astronautami na pokładzie statku kosmicznego SpaceX Crew Dragon, dwie misje zaopatrzenia stacji kosmicznej ISS i trzy starty, które dostarczyły ładunki bezpieczeństwa narodowego na orbitę dla rządu USA. Wszystkie 25 misji orbitalnych wykorzystywało rakiety Falcon 9. Założyciel SpaceX, Elon Musk, na początku tego roku stał się najbogatszym człowiekiem na Świecie.
ULA (United Launch Alliance), spółka joint venture pomiędzy Boeingiem i Lockheed Martin, wykonała w zeszłym roku sześć misji. Pięć lotów rakietą Atlas 5 ULA wyniosło na orbitę ładunki bezpieczeństwa narodowego, wystartowało z europejską misją naukową Solar Orbiter i wysłało łazik Perseverance od NASA na Marsa. Poza tym pojedynczy start Delta 4-Heavy w grudniu, czyli wystrzelenie ściśle tajnego satelity szpiegowskiego dla National Reconnaissance Office.
Rocket Lab, konstruktor lekkich rakiet rodziny Electron, przeprowadził w zeszłym roku siedem misji z jedną porażką. Firma ma siedzibę w Long Beach w Kalifornii i buduje silniki i inne komponenty w Stanach Zjednoczonych, ale montuje i uruchamia swoje rakiety w Nowej Zelandii. Rakiety Electron mają wystartować w tym roku z nowej platformy startowej w Wirginii. Ze względu na siedzibę Rocket Lab w USA jej statystyki są liczone do firm amerykańskich.
Northrop Grumman przeprowadził w zeszłym roku trzy starty z Mid-Atlantic Regional Spaceport w Wirginii, w tym dwie na Międzynarodową Stację Kosmiczną przy użyciu rakiet Antares oraz jeden lot rakiety Minotaur 4 na paliwo stałe z satelitami dla NRO.
Virgin Orbit, założona przez miliardera Richarda Bransona, wykonała w maju pierwszy lot testowy wystrzelonej z powietrza rakiety LauncherOne u wybrzeży Południowej Kalifornii. Astra, kolejna początkowa firma startowa typu smallsat, wystrzeliła dwie rakiety klasy orbitalnej podczas lotów testowych z Alaski. Wszystkie loty testowe Virgin Orbit i Astra zawiodły, zanim dotarły na orbitę, ale firmy twierdzą, że zgromadziły kluczowe dane, aby doprowadzić do udanych prób w tym roku.
Chiny
39 prób w Chinach w zeszłym roku dorównało rekordowemu poziomowi z 2018 roku, ale Chiny osiągnęły w tym roku więcej udanych startów. Cztery chińskie awarie startowe w tym roku obejmowały debiutancki start rakiety Long March 7A w marcu, awarię Long March 3B w kwietniu z indonezyjskim satelitą komunikacyjnym Palapa N1 oraz problemy podczas startów chińskich lekkich rakiet Kuaizhou 11 i Rakiety Kuaizhou 1A w lipcu i wrześniu.
Główne sukcesy chińskiego programu kosmicznego w 2020 r. obejmowały wystrzelenie łazika Tianwen 1 w kierunku Marsa w lipcu oraz start, lądowanie i powrót z Księżyca misji Chang’e 5 w grudniu. Podczas tej drugiej na Księżycu została wbita chińska flaga. Pod koniec roku Chińska Akademia Nauk wystrzeliła Gravitational Wave High-energy Electromagnetic Counterpart All-sky Monitor (GECAM) z kosmodromu w Xichang.
Rosja
Rosyjskie rakiety dostarczyły ładunki na orbitę 17 razy, w czym Sojuz wykonał 15 z tych lotów. Cięższe rosyjskie rakiety nośne Proton i Angara ukończyły w zeszłym roku po jednej misji. Warto zaznaczyć, że Angara A5, która w grudniu wystartowała z sukcesem, jest najcięższą rakietą wybudowaną w Rosji od czasów upadku Związku Radzieckiego.
Oprócz startów z rosyjskimi ładunkami wojskowymi, misje Sojuz wysłały dwie załogi na Międzynarodową Stację Kosmiczną, dwa loty logistyczne Progress oraz trzy partie ponad 30 satelitów dla komercyjnej sieci szerokopasmowej OneWeb.
Rakiety Sojuz wystartowały również w dwóch misjach z satelitami rozpoznawczymi z Emiratów i Francji z obsługiwanego przez Europę Centrum Kosmicznego w Gujanie Francuskiej. Te loty były obsługiwane przez francuskie Arianespace, ale rosyjscy inżynierowie i technicy zbudowali i zmontowali rakietę Sojuz oraz pomagali przy starcie.
Europa
Europejskie rakiety, również obsługiwane przez Arianespace, zostały wystrzelone z Gujany Francuskiej pięć razy. Rakiety Ariane 5 z powodzeniem wystartowały z Gujany Francuskiej z komercyjnymi satelitami komunikacyjnymi dla Eutelsat, Intelsat, Sky Perfect JSAT, B-SAT i Indian Space Research Organization.
Mniejszy, włoski program rakietowy Vega miał jedną awarię w dwóch próbach startu w zeszłym roku.
Japonia
Cztery japońskie próby w zeszłym roku – wszystkie zakończone sukcesem – wyniosły na orbitę dwa japońskie satelity związane z obroną i orbiter Hope Mars dla Zjednoczonych Emiratów Arabskich.
Indie, Iran i Izrael
Indie wykonały dwie misje, w listopadzie i grudniu. Obie dostarczyły swoje ładunki na orbitę. Iran próbował wystrzelić dwa satelity w lutym i kwietniu, ale tylko druga próba zakończyła się sukcesem. Z kolei izraelska rakieta Shavit z powodzeniem umieściła na orbicie wojskowego satelitę obserwacyjnego Ofek 16, co jest pierwszym izraelskim startem satelity od 2016 roku.
Źródła:
spaceflightnow.com
Rakieta Falcon 9 z 60 satelitami Starlink, 18 października, Centrum Kosmiczne im. Kennedy’ego na Florydzie. Źródło: SpaceX
Rakieta United Launch Alliance Delta 4-Heavy, 10 grudnia, Cape Canaveral. Zródło: United Launch Alliance
Rakieta Long March 5B, 5 maja, Centrum Kosmiczne Wenchang na chińskiej wyspie Hainan.
Źródło: Xinhua
Rakieta Sojuz wznosi się w kosmos, 14 października, Kosmodrom Bajkonur w Kazachstanie.
Źródło: Roscosmos
https://news.astronet.pl/index.php/2021 ... ny-drugie/
- Załączniki
-
-
-
-
-
-
Paweł Baran
- VIP
- Posty: 17561
- Rejestracja: 9 lut 2019, o 13:58
- Polubił: 1 time
- Polubiane: 23 times
Re: Wiadomości astronomiczne z internetu
Falcon 9 z tureckim satelitą wystartował [WIDEO]
2021-01-08.BJS.MSIES.
Rakieta Falcon 9 firmy SpaceX w nocy z czwartku na piątek pomyślnie wystartowała z wyrzutni Space Launch Complex 40 na kosmodromie Cape Canaveral Space Force Station na Florydzie. Statek kosmiczny osiągnął maksymalną prędkość 39600 km/godz. Celem misji jest dostarczenie tureckiego satelity telekomunikacyjnego Türksat 5A na orbit transferową. Do separacji ładunku doszło po 33 minutach od startu.
Dwustopniowa rakieta o wysokości blisko 70 m została wystrzelona ze stanowiska SLC-40 na Canareval Cape i wzleciała na wschód od Florydy. Sam satelita Türksat 5A waży 3400 kg. Ma on dotrzeć na pozycję na orbicie geostacjonarnej na 31 stopniu długości geograficznej wschodniej.
W misji bierze udział pierwszy stopień rakiety Falcon 9, który został już wykorzystany m.in. we wrześniu 2020 roku w misji Starlink-12 oraz w październiku 2020 w misji Starlink-15.
W zeszłym roku SpaceX wystrzelił 26 rakiet Falcon 9, w tym dwie pilotowane misje Crew Dragon, które przewiozły sześciu astronautów na Międzynarodową Stację Kosmiczną; dwa bezzałogowe statki towarowe Dragon do laboratorium oraz przeprowadził 14 lotów Starlink.
źródło: ebu, spacex.com.pl
SpaceX Launches Türksat 5A on Falcon 9
https://www.tvp.info/51710895/astronomi ... l-tvp-info
2021-01-08.BJS.MSIES.
Rakieta Falcon 9 firmy SpaceX w nocy z czwartku na piątek pomyślnie wystartowała z wyrzutni Space Launch Complex 40 na kosmodromie Cape Canaveral Space Force Station na Florydzie. Statek kosmiczny osiągnął maksymalną prędkość 39600 km/godz. Celem misji jest dostarczenie tureckiego satelity telekomunikacyjnego Türksat 5A na orbit transferową. Do separacji ładunku doszło po 33 minutach od startu.
Dwustopniowa rakieta o wysokości blisko 70 m została wystrzelona ze stanowiska SLC-40 na Canareval Cape i wzleciała na wschód od Florydy. Sam satelita Türksat 5A waży 3400 kg. Ma on dotrzeć na pozycję na orbicie geostacjonarnej na 31 stopniu długości geograficznej wschodniej.
W misji bierze udział pierwszy stopień rakiety Falcon 9, który został już wykorzystany m.in. we wrześniu 2020 roku w misji Starlink-12 oraz w październiku 2020 w misji Starlink-15.
W zeszłym roku SpaceX wystrzelił 26 rakiet Falcon 9, w tym dwie pilotowane misje Crew Dragon, które przewiozły sześciu astronautów na Międzynarodową Stację Kosmiczną; dwa bezzałogowe statki towarowe Dragon do laboratorium oraz przeprowadził 14 lotów Starlink.
źródło: ebu, spacex.com.pl
SpaceX Launches Türksat 5A on Falcon 9
https://www.tvp.info/51710895/astronomi ... l-tvp-info
- Załączniki
-