Słońce – powierzchnia plam.

[SPUNTI]

Obserwacja powierzchni plam ich zliczanie jest pod względem naukowym ciekawym zagadnieniem ale niestety wymaga to pracochłonności i dokładności. Jeżeli będziemy wykonywać w sposób systematyczny i odpowiednio zestawimy to wykres powinniśmy otrzymać analogowy obraz wykresu do liczby Wolfa lub liczby aktywności plamo-twórczej. Powierzchniowy rozkład plam słonecznych może troszkę różnić od wykresu liczby Wolfa. Dlaczego ? każda plama jaka znajduje się na powierzchni Słońca swoje położenie zajmuje na kuli sferycznej. Z perspektywy obserwatora z Ziemi kiedy się pojawia luba chowa po drugiej stronie tarczy jej kształt przypomina owal – elipsę. Wówczas rzeczywiste realne jej rozmiary są trudne do ustalenia. Najbardziej prawdziwe rozmiary posiadają kiedy obserwator ustawiony jest do nich prostopadle, plama znajduje się w centrum tarczy. Dokonując jej pomiarów pod względem rozmiaru otrzymujemy jak najdokładniejszy wynik. Natomiast dokonując pomiar plamy musimy również do niej zaliczyć obszar półcienia. Jeżeli palma jest przy wschodniej lub zachodnim brzegu tarczy słonecznej i jest w tym czasie w kształcie elipsy do jej rozmiarów powierzchni używamy tylko dłuższą półoś. Warto wrócić do historycznej obserwacji Słońca jaką wykonywał w XVIII wieku angielski astronom A. Wilson w 1769 roku. Zaobserwował on dość plamę otoczoną dużym rozmiarem półcienia. Plama znajdowała się na wschodnim brzegu tarczy co urzekło astronoma, który był pod takim dużym jej wrażeniem. Słońce w tym miejscu jego rant, brzeg tarczy posiadał nieckę zagłębienie. W miarę upływu czasu 24-48 godzin jego półcień od strony obserwatora był szerszy od tylnego jej ciemne jądro posiadało kształt elipsy. Na podstawie właśnie tej obserwacji astronom wnioskował Słońce musi być kulą. Ta sama plama po upływie 6-7 dni bardziej przypominała równomierny owal. W tym okresie czasu niektóre środowiska nie chciały jeszcze uwierzyć, że Słońce może być kulą.