Słońce – granulacje, stała słoneczna.

[SPUNTI]

Zjawisko granulacji ziarnistej powierzchni Słońca po raz pierwszy zaobserwowano już w połowie XVIII wieku w 1748 roku przez nijakiego optyka Shorta. Granule trównież obserwował Herschel, który je przedstawił i opisywał. Bardziej szczegółowe ich obserwacje wykazał Samuel Heinrich Schwab w 1831 roku , rok jednak wcześniej Dewis, który już obserwował wielkie granule na powierzchni tarczy słonecznej. Słońce z upływem czasu i obserwacji coraz bardziej odkrywało przed astronomami swoje tajemnice. Już w latach 30-tych XIX wieku sir John Herschel dokonał pierwszych fizycznych pomiarów natężenia energii słonecznej. Kilka miesięcy po dokonywanych pomiarach zjawisko powtórnie powtórzył francuski fizyk Pouillet uzyskując ten sam wynik. Chodzi tu o tzw. stałą słoneczną . troszkę ona się różniła od współczesnych pomiarów , która wynosi oko 1,4 cal/cm^2 . Błąd pomiarów uczonych tych z XIX wieku wynosił 2% .Pod koniec XIX wieku lata 90-te astronomowie dostali znakomite urządzenie tzw. spektroheliograf za pomocą niego dokonywano fotografii tarczy słonecznej w wybranej barwie. Przyrząd ten potrafił także utrwalać obrazy protuberancji nie czekano na całkowite już zaćmienia Słońca aby móc je obserwować. W dowolnym podczas dnia i momencie badano właściwości fizyczne tych słonecznych „języków” tryskających z powierzchni Słońca. Wspomniany już w poprzednim odcinku Szkot Lamont , który zamieszkał w Monachium badał zmienność pola magnetyczne na podstawie zórz polarnych. Dokładnie wykazał, że ich pojawianie się w północnych rejonach Europy nasila się co 10,1 roku. Te same wartości uzyskali inni astronomowie prowadzać niezależnie podobne obserwacje między innymi także dyrektor Obserwatorium Astronomicznego w Zurichu Rudolf Wolf.