Strona 1 z 1

Korona Południowa

: 3 mar 2021, o 20:35
autor: magda75
Korona Południowa (Corona Australis) to konstelacja znajdująca się na południowej półkuli niebieskiej i tym samym jest południowym “odpowiednikiem” Korony Północnej. Starożytni Grecy postrzegali Corona Australis raczej jako wieniec niż koronę i kojarzyli go ze Strzelcem  lub Centaurem. Ptolemeusz opisał konstelację w II wieku naszej ery, choć z włączeniem gwiazdy Alfa Telescopii.  Podobnie do Greków, Rzymianie łączyli Koronę z sąsiednim Strzelcem i nazywali „Złotą Koroną Strzelca”. Inne kultury porównały ten wzór do żółwia, strusiego gniazda, namiotu, a nawet jamy należącej do góralka skalnego.

Nazwę konstelacji „Corona Australis”, wprowadzono gdy Międzynarodowa Unia Astronomiczna (IAU) ustanowiła 88 współczesnych konstelacji w 1922 roku. Dziesięć lat później nazwa została zarejestrowana jako „Corona Austrina”, kiedy komisja IAU ds. Notacji zatwierdziła listę czteroliterowych skrótów konstelacji. Czteroliterowe skróty zostały uchylone w 1955 roku, a IAU używa obecnie wyłącznie formy „Corona Australis”.

Gwiazdozbiór sąsiaduje ze Strzelcem na północy, Skorpionem na zachodzie, Teleskopem na południu i Ołtarzem na południowym zachodzie. Oficjalne granice konstelacji, określone przez Eugène Delporte w 1930 roku są zdefiniowane przez prosty czworokątny kształt. Corona Australis, zajmująca zaledwie 128 stopni kwadratowych, jest jednym z najmniejszych gwiazdozbiorów na całym niebie (80 miejsce na 88). Widoczna jest tylko z szerokości geograficznych na południe od 50° szerokości geograficznej północnej. Północny fragment gwiazdozbioru może być dostrzeżony z południowej Polski.




Chociaż ciemniejszy niż jego północny odpowiednik, przypominający podkowę wzór jaśniejszych gwiazd czyni go dosyć łatwo dostrzegalnym na niebie. Alpha i Beta Coronae Australis to dwie najjaśniejsze gwiazdy o pozornej jasności około 4,1 magnitudo. Epsilon Coronae Australis jest najjaśniejszym przykładem zmiennej W Ursae Majoris na południowym niebie. 25 gwiazd widocznych jest gołym okiem pod ciemnym niebem (jaśniejsze niż 6 magnitudo). Nicolas Louis de Lacaille użył greckich liter od Alfy do Lambdy, aby oznaczyć jedenaście gwiazd w konstelacji, oznaczając dwie gwiazdy jako Eta i całkowicie pomijając Jotę. Mu Coronae Australis, żółta gwiazda typu widmowego G5.5III i jasności 5.21 magnitudo została oznaczona przez Johanna Elerta Bode i zachowana przez Benjamina Goulda, który uznał ją za wystarczająco jasną, by uzasadnić nazewnictwo.
Jedyną gwiazdą w konstelacji, która otrzymała nazwę własną, jest Alfecca Meridiana. Nazwa łączy arabską nazwę konstelacji z łacińskim określeniem „południowa”. Gwiazda bywa nazywana w skrócie „Meridiana”.

Leżąca tuż obok Drogi Mlecznej Corona Australis zawiera jeden z najbliższych obszarów gwiazdotwórczych w Układzie Słonecznym – zakurzoną ciemną mgławicę znaną jako Chmura Molekularna Corona Australis, leżącą w odległości około 430 lat świetlnych od Słońca. Znajdują się w nim gwiazdy na najwcześniejszych etapach życia. Gwiazdy zmienne R i TY Korony oświetlają części mgławicy, będącej szczególnie łakomym kąskiem dla miłośników astrofotografii. Powiązane z tym obszarem mgławice NGC 6726 i 6727 wraz z niepowiązanymą NGC 6729 zostały po raz pierwszy zarejestrowane przez Johanna Friedricha Juliusa Schmidta w 1865 roku.

https://astrofan.pl/dwie-korony-borealis-i-australis/

https://pl.wikipedia.org/wiki/Korona_P%C3%B3%C5%82nocna


https://astrofan.pl/r-coronae-borealis/