Obserwacja Księżyca.

Dział dla miłośników wizualnego zgłębiania nocnych tajemnic kosmosu
Awatar użytkownika
SPUNTI
VIP
Posty: 1637
Rejestracja: 8 lut 2019, o 20:14
 Polubiane: 18 times

Obserwacja Księżyca.

Post autor: SPUNTI »

Nie ma człowieka na Ziemi, który w pewien jakiś sposób nie zerknął na tarczę Księżyca. Na sferze niebieskiej towarzyszy od zawsze. Jego położenie względem kątowej odległości na niebie zależy od jego kształtu. Obserwujemy go w postaci cienkiego sierpa czy też później przybiera kształt przed pełnią zbliżony do koła. Już stosując niewielki zwierciadlany teleskop możemy zachwycać się wyglądem Zaraz po nowiu czy też przed nowiem gołym okiem bez przeszkód możemy obserwować światło popielate. Światło popielate to światło, które pochodzi od Ziemi, którego oświetla nasza planeta powierzchnię Ziemi. Uwagę w sposób naukowy zwrócił już na nie Leonardo da Vinci. Efektownie przy świetle popielatym wyglądają zakrycia czy też odkrycia gwiazd, które zachodzą przed jasnym sierpem Księżyca. Do efektownych prowadzonych obserwacji należą kratery księżycowe na granicy terminatora czyli granica dnia i nocy. Tam lokalnie Słońca świeci jeszcze nisko nad lokalnym horyzontem, kratery otoczone wałami ich szczyty rzucają długie cienie i kontrastowo pięknie to wygląda. Większość księżycowych kraterów jest pochodzenia uderzeniowego od meteorytów, które bez przeszkód w przeszłości bombardowały jego powierzchnię. Do bardzo pięknych obszarów powierzchni Księżyca na stronie widocznej należą morza ciemne obszary posiadające przepiękne nazwy jak Morze Spokoju, Deszczów, Zimna, Żyzności. Na stronie widocznej jego tarczy księżycowej pokrywają ok 40% obszaru. Podczas obserwacji gołym okiem na przypadającą pełnię Księżyca przypomina on nam wyglądem „twarz” Co sprawniejszy obserwator księżycowy posiadający większy teleskop bez przeszkód zauważy „bruzdy” księżycowe, które od pasm górskich i zboczy kraterów wiją się na długość setek kilometrów. Ich przeciętna szerokość od 2,0-3,0 km głębokość sięgająca nawet do jednego kilometra. Podczas każdorazowej pełni na tarczy Księżyca widać rozciągające się przepiękne jasne promieniste smugi. Charakterystyczny układ smug wyraźnie widoczny jest wychodzący z krateru Tycho, znajdujący się w południowej części jego tarczy bliżej bieguna. Powstały one prawdopodobnie na skutek tworzenia się krateru uderzeniowego Tycho materia księżycowa osiadała po jego uderzeniu na tysiące kilometrów od samego krateru. Nie wspomniałem jeszcze o pasmach górskich ich szczyty sa bardziej ukształtowane niż szczyty górskie, które występują na powierzchni Ziemi. Pasma górskie ich długość waha się na długości setek kilometrów przykładem mogą być góry Apeniny rozciągając się na przestrzeni 1000 km na wysokość od podstawy 6,5 km. Jednym szczegółów powierzchni księżycowej są kopuły. Są one jedne z najbardziej tajemniczych elementów ich natury, która nadal nam jest nieznana. Wiadomo nam, że są to twory małe największe sięgają 15 km i kilkunastą metrową wysokość od podstawy gruntu. Księżyc jest atrakcyjnym obiektem obserwacyjnym można na nim jeżeli zastosujemy większy teleskop zwierciadlany i większe powiększenie pokusić się na obserwacje tych rejonów na którym lądowały załogowe wyprawy w ramach misji Apollo. Można obserwować w sumie i wybierać te obszary nierówności terenu kiedy wydawać się mogą nam jako najatrakcyjniejsze. Do prowadzenia obserwacji powierzchni Księżyca jak i też dla pokazu dla swoich przyjaciół i członków rodziny najlepiej zastosować powiększenie 80 x – 120 x . Wówczas na pewno obraz księżycowy pozostanie i w ich oczach na długo wywierający piękne wrażenia tamtejszego krajobrazu.
Załączniki
Obserwacja Księżyca.
Obserwacja Księżyca.
face.JPG (51.88 KiB) Przejrzano 604 razy
ODPOWIEDZ

Wróć do „Obserwacje wizualne”