TEORIA ZAĆMIEŃ(103) – Północna oś świata.

Od wielkiego wybuchu po dzień dzisiejszy i daleko w przyszłość.
Awatar użytkownika
SPUNTI
VIP
Posty: 1637
Rejestracja: 8 lut 2019, o 20:14
 Polubiane: 18 times

TEORIA ZAĆMIEŃ(103) – Północna oś świata.

Post autor: SPUNTI »

TEORIA ZAĆMIEŃ(103) – Północna oś świata.
Zjawisko zaćmień w naszym układzie słonecznym są zjawiskami dość częstszymi bardziej, niż na Ziemi. Jasne księżyce Jowisza znajdują się w biskim sąsiedztwie względem planety. Poruszają się po orbitach, które płaszczyzny ich orbit pokrywają się z płaszczyzną równika planety. Takie uwarunkowanie orbit księżyców generują powstawania zaćmień przy każdym ich wzajemnych obiegach wokół planety. Zapewne w innych układach planetarnych planety posiadające swoje księżyce również w układach występują tamtejsze zaćmienia. Obserwując sferę niebieską widzimy jej połowę na niej setki usianych jasnych i miej jasnych gwiazd. Światło od nich dociera od nie których z nich przez setki jak nie tysiące lat. Ogromne odległości jakie ją dzielą od nas jest przyczyną, że zawieszone są przez dziesiątki setki lat w jednym miejscu na sferze niebeskiej. Ich pozorne przemieszczenia na niebie, ze względu na ogromne odległości do nich, są po prostu nieznaczne i największe zamiany położenia występują tylko w stosunkowo do bliskich gwiazd. Podczas porównywania zdjęć rozgwieżdżonego nieba uzyskanych w odstępach np. po 40-50 latach widać wyraźnie zmianę jakie zajmują aktualne położenie. Za naszego życia lat, które trwa 70-80 sfera niebieska wydaje się nam niezmieniona, a kształty gwiazdozbiorów zachowują swój wygląd przez tysiące lat. Widoczny dobowy obrót nieba wokół Ziemi ze wschodu na zachód, jest tylko odzwierciedleniem ruchu wirowego dookoła swej osi naszej planety z zachodu na wschód. Kiedy ciała niebieskie w nocy w dzień Słońce wznoszą si e ponad horyzont odległość kątowa od niego wzrasta. Kulminacyjny moment przypada na lokalny południk w miejscu obserwacji. Dane ciało niebieskie podczas przejścia przez południk uzyskuje maksymalna wysokość kątową nad horyzontem. Maksymalna odległość kątowa na sferze niebieskiej może wynieść 90*. Takie położenie ciała niebieskiego nazywamy, że znajduje się w zenicie. Widoczna w nocy rotacja naszej planety nie trudno to zauważyć, ruch jej odbywa się wokół jasnej gwiazdy Polaris z konstelacji Małej Niedźwiedzicy dla obserwatorów z półkuli północnej. Przeprowadzając umowną linię od gwiazdy Polaris do obserwatora wyznacza ona oś świata. Dlatego obserwator z powierzchni Ziemi odczuwa, że całą sfera niebieska obraca się wokół tej umownej linii prostej. Na sferze niebieskiej półkuli północnej Ziemi nad horyzontem znajduje się biegun północny świata, którego wysokość jest zawsze równa szerokości geograficznej. Na horyzoncie, pod północnym biegunem świata, leży punkt północy, a naprzeciw niego znajduje się punkt południa.
Załączniki
TEORIA ZAĆMIEŃ(103) – Północna oś świata.
TEORIA ZAĆMIEŃ(103) – Północna oś świata.
fb obraz.jpg (10.2 KiB) Przejrzano 542 razy
ODPOWIEDZ

Wróć do „Astronomia teoretyczna”